سلطانی راازدست دادیم که هیچ‌گاه قدرش راندانستیم

به گزارش پارس ، به نقل ازایسنا، شوالیه آواز ایران که در مراسم بزرگداشت احمد ابراهیمی سخن می گفت، اظهار کرد: بنده در حقیقت یکی از مریدان و به نوعی شاگرد احمد ابراهیمی هستم و به ایشان ارادت داشتم.

ناظری همچنین گفت: شاید کاری را که باید در حق ایشان می کردیم، نکردیم. متاسفانه جامعه همیشه در فضایی بوده که هیچ وقت به درستی به استادانمان رسیدگی نکرده ایم.

وی افزود: بعضی استادان حقیقتا با عزت نفس و درویشی زندگی می کرده اند و این طرز فکر در همه جای زندگی شان جاری بوده است. من شیفته ی احساس احمد ابراهیمی بوده ام. او مثل یک پادشاه بدون قلعه و بدون کاخ بود. او یک شاه بی طبل و دهل بود، شاهی در درون او بود.

او اضافه کرد: من ارادت زیادی به او داشتم و اگر جایی که سخن از ایشان بوده، اگر حضور من لازم بوده است، سعی کردم حتما از بابت احترام در آنجا حضور پیدا کنم.

ناظری بیان کرد: از تمام کسانی که امشب به اینجا آمده اند سپاسگذارم. من قرار بود آخر هفته مسافرت باشم و شاید اگر بزرگداشت هر استاد دیگری بود نمی آمدم.

شوالیه آواز ایران خاطر نشان کرد: ما سلطانی را از دست دادیم که هیچ کدام قدرش را ندانستیم. او یکی از کسانی بود که حقیقتا از خبر درگذشت اش متأثر شدم اما چقدر خوشبخت بودم که دو ساعت پیش از، رفتنش در کنارش بودم او دقایقی چشمان اش را باز کرد. لحظه ای که برایش چیزی به جز زیبایی نداشت.

در این مراسم که شامگاه ۹ شهریورماه در فرهنگسرای ارسباران برگزار شده بود، رضا جعفری بهنام در سخنانی مطرح کرد: در سال ۵۴ که احمد ابراهیمی رئیس اداره عمومی فولکلور بود من بسیار جوان بودم و در محضر ایشان حضور داشتم. ایشان یک روز من را غمگین دید و مشکل من را سوال کرد. من هم گفتم که هزینه های تحصیلم زیاد است و در حالی که زن و فرزند دارم خرجم درنمی آید.

این صدابردار قدیمی ادامه داد: زنده یاد ابراهیمی در آن حال به من گفت، که غصه نخور من کمکت می کنم. سپس ایشان چند ساعت زحمت کشید و توانست ۱۰۰تومان به من کمک کند. من همیشه به نیکی از او یاد می کنم.

او یادآور شد: زنده یاد ابراهیمی بسیار مهربان بود و من تا به حال رئیسی به این مهربانی ندیده بودم.

جعفری بهنام در عین حال بیان کرد: من سالیان سال است که صدابردارم و دوستی می گفت بهتر است قبل از آن که به یاد هم باشیم، کنار هم باشیم. در ۳۱ مهر سال ۹۰ بزرگداشتی در تالار رودکی برای زنده یاد ابراهیمی گرفتیم که در واقع آخرین کنسرت ایشان محسوب می شد اما با اینکه سالن ۴۰۰ نفر گنجایش داشت، متاسفانه تعداد مخاطبان به نصف هم نرسید و حتی شاگردان ایشان سالن را پر نکردند.

عباس خدایاری از دیگر شاگران احمد ابراهیمی بود که در این مراسم به سخنرانی پرداخت.

او گفت: احمد ابراهیمی استاد بی بدیل شعر و موسیقی بود. زمانی که با ایشان آشنا شدم او را مردی باوقار و با صلابت دیدم که نه تنها در موسیقی شناخته شده بود بلکه بین ادیبان هم سرآمد بود. او با تواضع سخن می گفت و من مجذوب کلام گرم، گیرا و دلنشین او شدم.

وی افزود: او شخصیتی دانا داشت و من او را پدر فکری، روحی و معنوی خود دانستم. او هنر را برای هنر می خواست و اساسا فردی متواضع بود که هرگز نگران معاش و فردای خود نبود.

خدایاری اظهار کرد: او با حوصله به ریتم و آواز گوش می داد و اگر در کلاس از او تقاضای نقد یک اثر را می کردیم متواضعانه این کار را انجام می داد و هر از چندگاهی از خاطراتش از استاد صبا با ما می گفت.

شاگرد احمد ابراهیمی همچنین بیان کرد: احمد ابراهیمی به لحاظ قریحه کم نظیر بود و به واقع خودش بود. او صدایی خاص خود را داشت و از قریحه ی زیبایی شناسی برخوردار بود.

در بخش دیگری از این مراسم پریوش شهبازی (همسر احمد ابراهیمی) نیز در سخنان کوتاهی از کسانی که در زمان نبود همسرش او را یاری داده اند قدردانی کرد و گفت: من با وجود ۳۰ سال اختلاف سنی با احمد ابراهیمی هیچ گاه احساس بدی نداشتم چرا که او دلش جوان بود و فکر می کنم همه هنرمندان این گونه دلشان جوان است.

  معصومه مهرعلی که از خوانندگان قدیمی و شاگردان احمد ابراهیمی محسوب می شود نیز متنی ادبی را برای حاضران خواند که در بخشی از آن به تواضع و جایگاه ارزشمند این هنرمند درگذشته اشاره کرد.

او گفت: ما به عنوان عضو کوچکی از خانواده هنر کوشش احمد ابراهیمی در عرصه موسیقی را ارج می نهیم و با بضاعت غریبی که داریم شکرگزار حضور در محضر ایشان در صدر خان پرنعمت آواز ایران هستیم.

در حاشیه این مراسم نیز شهرام ناظری به خواندن چند بیت پرداخت و ویلن نوازی منوچهر سهیلی و دو نوازی تنبک و سنتور از برنامه های این مراسم بود.