سفرهای میلیاردی دوستان وحقوق‌های عقب افتاده کارمندان

به گزارش پارس ، به نقل ازفارس، اتفاقات ناخوشایند فدراسیون کشتی دیگر به امری عادی و روزمره برای اهالی این رشته تبدیل شده است؛ هر روز باید منتظر انتشار خبری تازه درباره بی تدبیری مسئولان فدراسیون کشتی از دل این فدراسیون باشیم.

یک روز هجوم طلبکاران به اموال فدراسیون در خانه کشتی و بردن وسایل ورزشی مورد نیاز ورزشکاران در اردوها؛ روز دیگر اخراج کشتی گیران از هتل محل اقامت در مغولستان و گرو نگه داشتن پاسپورت های شان، یک روز راه ندادن کشتی گیران به داخل سفارت بلغارستان، روز دیگر شرایط نامناسب اردوهای تیم های ملی کشتی و اعتراضات مربیان و کشتی گیران و حالا هم درگیری در دل فدراسیون و اعتصاب کارمندان فدراسیون در اعتراض به عدم پرداخت حقوق های شان در چند ماه گذشته.

هر چند فکر نمی کنیم کارنامه جناب خطیب از این درخشان تر شود، اما از توانایی های این جناب هر چه بگوییم کم گفته ایم چون نشان داده است که در مدیریت بحران تخصصی بس گران سنگ دارد که در روزهای سختی به کار می آید؛ سکوت و فرافکنی. انگار نه انگار اتفاقی در فدراسیون رخ داده است!

ما که دیگر به این اتفاقات عادت کرده ایم و چیز تازه ای نیست، البته جناب خطیب هم عادت کرده اند چون برای او هم تازگی ندارد و به کارهای خودش می رسد، اما تکلیف این همه نابسامانی و بی تدبیری را چه کسی باید روشن کند و کدام مسئول باید پاسخگوی اینهمه بی نظمی و هرج و مرج در فدراسیونی باشد که داعیه ورزش اول بودن کشور را دارد؟ ما که نمی دانیم.

یکی از دوستان نقل می کرد: « یک روز برای انجام کاری به هیئت کشتی رفتم که سر و صدایی شبیه دعوا توجهم را از طبقه فوقانی هیئت فوتبال تهران جلب کرد. مثل هر کدام از سایر افراد کنجکاو شدم و رفتم طبقه بالا که دیدم دو نفر با یکدیگر بگو مگو می کنند. گفتم شاید طلبکاری آمده و با یکی از مدیران مالی فدراسیون درگیر شده است، اما از حرف های پرسنل کشتی متوجه شدم که همکار هستند و وقتی علت را جویا شدم یکی از همین افراد گفت دست روی دل مان نگذار! این اوضاع هر روزه ماست… » .

به نظر می رسد مشکلات مالی کارمندان فدراسیون را هم تحت تأثیر خود قرار داده و در شرایط روحی مناسبی به سر نمی برند. این تنها نمونه کوچکی از اتفاقات هر روزه فدراسیون کشتی است، اما کو گوش شنوا؟

گفته می شود هزینه اداره خانه کشتی به طور متوسط روزی ۱۵ میلیون تومان است (ماهی ۴۵۰ میلیون تومان) و برای سفر تیم ملی نوجوانان به مغولستان ۵۰۰ میلیون تومان هزینه شده و این در حالی بود که برخی از اعضای همان تیم از کمبودها و مشکلاتی که در همان سفر داشتند به شدت گلایه می کردند؟

در هر سفری هم که تیم ها به خارج اعزام می شوند چندین همراه هم تحت عناوین مختلف اعزام می شوند. تیم های کشتی از ابتدای سال جاری تا به امروز بیش از ۱۵ سفر خارجی داشته اند که تعدادی از آنها در این بحران بی پولی ورزش، غیرضروری بوده یعنی اگر هم انجام نمی شد به جایی بر نمی خورد؛ این ضعف البته متوجه خطیب و دستگاه ورزش است. در حالی که پرسنل فدراسیون کشتی سه ماه و بعضاً پنج ماه است که حقوقی نگرفته و از آذر ماه سال گذشته بیمه آنها واریز نشده است، چگونه تمام پول و بودجه فدراسیون هزینه سفرهای غیرضروری و برگزاری اردوهای پرتعداد و بعضاً مسابقات بی فایده داخلی می شود؟

چرا در حالی که نهادهای امنیتی و حتی وزارت ورزش با سفر تیم ملی به نیویورک مخالف بودند، این سفر کشتی با آن همه مربی و همراه به آمریکا انجام شد و چرا برای سفر به مغولستان باید بلیط چند برابر قیمت خریداری شود؟ چرا حقوق پرسنل فدراسیون پرداخت نمی شود، اما برای سفر به مجارستان ۹۲ نفر در لیست اعزام قرار گرفته اند؟ چرا کمیته اقتصادی فدراسیون کشتی گزارش درآمدها و اسپانسرهای جام جهانی، جام تختی، یادگار امام، مسابقات سراسری، قهرمانی کشور و… را ارائه نمی کند؟ آیا اصولاً کمیته اقتصادی نمود خارجی دارد؟

برای مسابقات جهانی بوداپست ۱۴ کشتی گیر باید اعزام شوند که به همراه کادر فنی و سرپرستی و همراهان و همه عوامل نهایتاً ۳۰ نفر می شوند، اما چرا ۹۲ نفر در لیست اعزام قرار دارند؟

در این صورت آیا کارمندان فدراسیون کشتی حق ندارند اعتصاب کنند و خواهان حقوق معوقه خود باشند؟

به طور متوسط هزینه اعزام هر نفر به مجارستان ۱۰ میلیون تومان خواهد شد که رقمی در حدود یک میلیارد تومان را نشان می دهد و این پولی است که باید از جیب کشتی پرداخت شود. به نظر می رسد با هزینه یکی از این سفرهای غیر ضروری حقوق می توان حقوق یکسال کارمندان و بیمه های معوقه را پرداخت کرد، اما جناب خطیب تاکید دارند که همه سفرها باید انجام شود.

در هر حال ما منتظر پاسخ فدراسیون کشتی و استدلال های سرپرست فدراسیون درباره این موارد هستیم. سرپرست وزارت ورزش هم باید تا اتفاق ناخوشایندی در فدراسیون کشتی نیفتاده و اکنون که می توان گره های موجود را با دست باز کرد؛ دست به کار شود تا فردا پشیمانی به وجود نیاید!