جواهرات خانوادگی فوتبال ایران

به گزارش پارس ، به نقل ازروزنامه هفت صبح: باقری تا سال ها در ذهن فوتبالدوست های ایرانی مترادف معنای هافبک باقی خواهد ماند. ظهور او در تیم ملی همزمان بود با افول مرحوم سیروس قایقران و باقری با مهارت توانست جای آن نابغه انزلی را پر کند. قدرت بدنی بی نظیر، شوت های سنگین، پرش های استثنایی و قدرت ارسال پاس های بسیار بلند و مهمتر از همه شم گلزنی فوق العاده، او را به یکی از پرتلالوترین جواهرات خانوادگی فوتبال ایران بدل کرده است.

یک آذری ترکه ای و بلندبالا و کم حرف که در تراکتورسازی چهره شد. در سال ۷۱ در تیم ملی جوانان بازی کرد و یک سال بعد پروین او را در جام اکو برابر پاکستان آزمود و در ۱۹ سالگی در تراکتورسازی دفاع وسط بازی می کرد اما پروین او را در دفاع چپ به کار گرفت، در دوران محرومیت محرمی. در دو بازی قبل از شروع مرحله نهایی انتخابی جام جهانی برای کلن و هامبورگ در تهران به میدان رفت. در آن دو بازی هامبورگ را ۲- یک بردیم، با کلن بدون گل مساوی شدیم. در هر دو بازی باقری فوق العاده بود، جسور بود و جلو می کشید و شوت های سنگینی می زد، به خصوص در برابر بودوالگنر دروازه بان ملی پوش کلن که به سختی شوت از راه دور این جوان نوپا را مهار کرد. به این ترتیب باقری و علی دایی دو جویای نام آذری تقریبا همزمان پیراهن تیم ملی را پوشیدند با این تفاوت که باقری چهار سال کوچکتر بود و جالب آنکه این دو همیشه در کنار هم حرکت کردند اما هرگز دوستان صمیمی یکدیگر نبودند.

در اولین بازی انتخابی برابر کره جنوبی اما رویاهایمان بر باد رفت. سمت چپ تیم ملی به یک اتوبان بدل شد و شاهکار تکمیلی غلامپور درون دروازه شکست ۳- صفر تیم ملی را رقم زد. باقری از همان بازی از ترکیب تیم ملی خارج شد. دو سه سال بعد بود که این جوان بلندبالا با قدرت بدنی خیره کننده اش جای خود را در فوتبال ملی محکم کرد. می گفتند پرش در جای او از تمام والیبالیست های تیم ملی بیشتر است. وقتی به هوا بلند می شد مشکل می شد بازیکنی را پیدا کرد که روی سر او توپ بزند. او در کشاورز و در کنار سیروس قایقران چهره شد و به تشیق قایقران خط دفاع را رها کرد و به خط میانی آمد. در این میان او به عنوان کاپیتان تیم ملی امید همراه با حسن حبیبی یک تلاش ناکام برای صعود به المپیک انجام داد که البته ناکام ماند. یکی از دلایلش اشتباه او در بازی با امارات در تهران بود که در خط دفاع توپی را به مهاجم حریف داد تا اماراتی ها در تهران تیم امید ما را متوقف کنند.

باقری در سال ۷۵ به پرسپولیس آمد. در این سال او در اوج آمادگی ذهنی و فنی است. او در تیم ملی جام ملت های آسیا در سال ۱۹۹۶ نشان می دهد که دیگر یکی از ستاره های تیم ملی است. او در این بازی ها در پست هافبک دفاعی بازی های درخشانی را به نمایش گذاشت. پس از سومی در آسیا او در انتخابی جام جهانی هم درخشان ظاهر شد. در مرحله اول در پیروزی ۱۷- صفر بر مالدیو، به تنهایی هفت گل می زند. در دور نهایی هم در بازی سوم وقتی ایران تا دقیقه ۹۴ یک – صفر از کویت عقب است با زیرکی گل تساوی ایران را می زند اما چند روز بعد در برابر عربستان سعودی در تهران یک پنالتی را در برابر الدعایه هدر می دهد تا یکی از عوامل پیشی گرفتن سعودی ها در امتیازات نهایی باشد.

باقری در بازی سرنوشت ساز برابر قطر، بازی که به ماجرای کشک بادمجان معروف شد در حرکتی نومیدانه با مشت به صورت دروازه بان قطری کوبید و اخراج شد. او در بازی نفسگیر نهایی برابر استرالیا زننده گل اول ایران بود و آن صعود شگفت انگیز را به جام جهانی به یادگار گذاشت. در پایان این سال (۱۹۹۷) از طرف فیفا به عنوان دومین گلزن برتر جهان در رده ملی انتخاب می شود. نفر اول رونالدو برزیلی است.

او در جام جهانی هم در کنار دایی و عزیزی سه تفنگدار اصلی تیم ایران بود. او در بازی با آلمان بسیار خوب ظاهر شد و دو بار با شوت های از راه دورش دروازه بان آلمان ها را آزمایش کرد. شش ماه بعد او یکی از ارکان قهرمانی ایران در بازی های آسیایی بانکوک بود، به خصوص پس از گل زیبایی که به چین در نیمه نهایی زد. در این سال ها او همراه علی دایی به آلمان کوچ کرده و سه فصل در آرمینیا بیله فلد توپ زد و در بوندس لیگا یک و دو، ۶۵ بازی انجام داد و هفت گل هم زد اما در مجموع بازی در اروپا به او سازگار نبود.

مرد خونسرد تیم ملی روحیه ای بس شکننده داشت و مشکلات خانوادگی و بیماری و سپس مرگ پدرش بر کیفیت بازی او به شدت تاثیر می گذاشت. او یک فصل در چارلتون انگلیس هم حضور داشت اما تنها یک بار بازی کرد! در جام ملت های لبنان (سال ۲۰۰۰ میلادی و ۱۳۷۸ شمسی) او باز هم با یاران مشهورش ایران را به شانس اول قهرمانی بدل کرد به خصوص گل زیبای از فاصله ۳۷ متری او به کره جنوبی از حافظه هیچ دوستدار فوتبالی پاک نمی شود اما در نهایت تیم ملی در یک چهارم نهایی حذف شد. در انتهای تورنمنت تنها ایرانی عضو تیم منتخب آسیا می شود.

در سال ۷۹ نیز دوباره شش گل به گوام می زند. در تیم بلاژویچ برای صعود به جام جهانی تلاش می کند، پستش توسط نکونام و استیلی و کاویانپور در خطر است. چند باری از ترکیب دور می شود و برمی گردد. وقتی کار تیم ملی به پلی آف می رسد در دو بازی با ایرلند پرستاره به میدان می رلود اما نمایشش چندان راضی کننده نیست. بدنش و ذهنش آماده نیستند، به خصوص در بازی برگشت که تعداد پاس های بلند اشتباهش داد تماشاگران را در می آورد. روحیه حساس کریم مشکل ساز می شود. در انتهای بازی از بازی های ملی خداحافظی می کند.

عدم حضور او موجب می شود تا جواد نکونام در تیم برانکو چهره شود. در سال ۸۷ با دعوت علی دایی در ۳۵ سالگی به تیم ملی بازمی گردد، این بار در نقش هافبک هجومی و در بازی با قطر گل تساوی ایران را با یک ضربه سر قاطعانه به ثمر می رساند. در تساوی یک – یک تیم ملی در تهران برابر کره جنوبی او آخرین بازی رسمی خود را انجام می دهد. وقتی قطبی سکان تیم ملی را در دست می گیرد، از بازگشت به تیم ملی خودداری می کند و پرونده بازی های ملی اش در دیدار خداحافظی برابر برزیل در دبی به پایان می رسد.

با ۸۰ بالی ملی و ۵۰ گل زده، اگر او در فاصله سال های ۸۰ تا ۸۷ به بازی های ملی اش ادامه می داد احتمالا تمام رکوردهای ملی را جابجا می کرد. آخرین شاهکار او برای تماشاگران پرسپولیسی گلی است که از فاصله ۴۰ متری وارد دروازه طالب لو کرد تا پرسپولیس علی دایی ۲- یک حریف قدر خود را در دربی های تهران شکست دهد. باقری از خوشنام ترین بازیکنان تاریخ فوتبال ایران است و طرفداران همه تیم ها به او احترام ویژه ای می گذارند. مرد آرام، خوشفکر، با شخصیت و البته شکننده.