اروپایی که در برابر «استاکس‌نت» سکوت کرد، بالاخره به «اسنودن» واکنش نشان داد

به گزارش پارس به نقل از فارس، این روزها در عرصه بین المللی جنجالی که ادوارد اسنودن به راه انداخته است، همچنان و در حالی ادامه دارد که طول کشیدن بحث پناهندگی اسنودن و مواضع بعضا متناقضی که دولت مردان روسی در این خصوص می گیرند بر دامنه تبلیغاتی ماجرا می افزاید.

اسنودن این روزها برای گروهی از مردم آمریکا یک قهرمان است. برخی او را همچون ستاره ای می بینند که در ظلمت جهل آمریکایی ها نسبت به فعالیت های جاسوسی دولتشان درخشیده است و بر برخی زوایای تاریک، نور افکنده است. اما برای سازمان های امنیتی آمریکا، اسنودن یک فاجعه بوده است. رئیس آژانس امنیت ملی آمریکا که سازمان تحت امرش هدف افشاگری های گسترده اسنودن قرار گرفته است، افشاگری های او را جبران ناپذیر خوانده است. از نظر او، گروه های تروریستی اکنون به تاکتیک های آژانس های اطلاعاتی واقف اند و می توانند از زیر نظارت و ردیابی در بروند.

با این حال، جنبه داخلی افشاگری های اسنودن که شامل جمع آوری گسترده اطلاعات از شهروندان آمریکایی در فضای سایبری و الکترونیک است، شاید به آن اندازه نامشروع جلوه نکند که جاسوسی های آمریکا از دیگر کشورها. اگرچه آن حجم از جمع آوری اطلاعات قطعا با ادعاهای حقوق بشری ایالات متحده و فریادهای آزادی خواهانه این رژیم سازگاری ندارد اما مقامات آمریکایی می توانند با رجوع به مفاهیم اولیه تشکیل جامعه بین المللی و « مفهوم حاکمیت ملی» ، آن را توجیه کنند.

اما نکته مهم آن است که مفهومی که برای توجیه مورد استفاده قرار می دهند، همان مفهومی است که بر اساس همین افشاگری های اسنودن، در خصوص دیگر کشورها نقض کرده اند. ایالات متحده با جاسوسی از دیگر کشورها و حتی متحدینش، عملا حاکمیت ملی آنها را نقض کرده است. این نقض حاکمیت با اعتراض های متعددی هم مواجه شده است.

متحدین ایالات متحده از جمله همین معترضین هستند. آنگلا مرکل، صدراعظم آلمان از جمله کسانی است که به این موضوع اعتراض کرده است. وی خواستار توضیح مقامات آمریکایی در خصوص اقدامات جاسوسی شد.

فرانسه نیز آمریکا را تهدید کرد که به گفتگوهای تجارت آزاد با این کشور پایان خواهد داد. فرانسوا اولاند، رئیس جمهور فرانسه ابراز داشت که آمریکا باید فورا به اقدامات جاسوسی خود پایان دهد.

اتحادیه اروپا، برزیل، آرژانتین و بسیاری بازیگران بین المللی دیگر نیز همین اعتراضات را بیان داشتند.

* اندکی قبل تر؛ ماجرای استاکس نت

چند سال قبل بود که جهان با پدیده ای به نام استاکس نت مواجه شد. استاکس نت پروژه ای فراتر از جاسوسی بلکه یک پروژه خرابکاری بود. پروژه ای که ایالات متحده و اسرائیل علیه برنامه هسته ای ایران انجام دادند و در این پروژه قصد داشتند با استفاده از نرم افزار، سخت افزاز سانتریفیوژهای ایرانی را فلج کنند.

خانم مرکل که امروز صدای اعتراضش بلند شده و البته در این اعتراض محق هم هست، حتما فراموش نکرده است که « شرکت آلمانی زیمنس» یکی از شرکت هایی بود که با این پروژه خرابکاری همکاری کرد.

* ترور دانشمندان هسته ای ایران

غیر از ماجرای استاکس نت، پروژه جاسوسی ایالات متحده و اسرائیل در ایران، سرانجام به ترور تعدادی از فرزندان عزیز ایران زمین هم انجامید. کسانی که در دل محرومیت ناشی از تحریم، ایران را به انرژی هسته ای مجهز کرده بودند و کسانی که خود و همکارانشان، پروژه مخوف استاکس نت را خنثی کردند.

برای به دست آوردن نام دانشمندان ایرانی، حتی برخی نهادهای بین المللی نظیر آژانس بین المللی انرژی اتمی هم با سیا و موساد همکاری داشتند.

* از فریاد ایران تا فریاد جهان

صدای خشمگینی که امروز از حلقوم جهان برآمده است، مدت هاست که از حنجره ملت ایران فریاد می شود. آنان که در برابر تروریسم نرم افزاری و تروریسم مسلحانه علیه ایران سکوت کردند، اکنون خود با تروریسم اطلاعاتی واشنگتن مواجه شده اند. امروز فریاد برمی آورند، اما می دانند که پیش تر خود با سکوت در برابر آنچه علیه ایران و شاید برخی کشورهای دیگر انجام شد، به اقدامات آمریکایی ها مشروعیت بخشیده اند.

خانم مرکل که امروز نگران حاکمیت ملی سرزمین خود است و نقض آن را توسط متحد خود به چشم می بیند، چرا جلوی نقض حاکمیت ایران را توسط زیمنس ژرمن تبار نگرفت؟

اروپا که نگران جاسوسی در نهادهای بین المللی و دفاتر خود در آنهاست، چرا در برابر جاسوسی یک نهاد بین المللی از ایران سکوت کرد؟ مگر نام دانشمندان ایرانی توسط یک نهاد بین المللی افشا نشد؟

* اروپا در برابر واشنگتن حرفی برای گفتن ندارد

اروپایی ها خوب می دانند که اگر ایالات متحده از پستوهای کاخ های ریاست جمهوری شان نیز جاسوسی کند، هیچ حرفی برای گفتن در برابر این کشور ندارند. جایگاهی که آنان پس از جنگ جهانی دوم در نظام بین المللی کسب کرده اند، بیش از هر چیز مدیون هژمونی ایالات متحده بوده و هست.

این آمریکا بود که با تعریف سلسله مراتب هژمونیک در نظام جهانی سرمایه داری، اروپایی ها را کمک کرد که از خاک نشینی ضربات سهمگین ارتش هیتلری برخیزند. تردیدی نیست که ایالات متحده به خود حق می دهد که در چنین کشورهایی هرکاری می خواهد بکند.

سیا و آژانس امنیت ملی آمریکا، هرجا که بتوانند دست به جمع آوری گسترده اطلاعات می زنند و اولاند، مرکل و دیگر سران اروپایی هم می دانند که توان مقابله با این پدیده را ندارند. اصولا این جماعت سیاست مدار، مخالفتی با جاسوسی های آمریکا تا آنجا که منافع خودشان را به خطر نیندازد ندارند و اگر هم منافعشان به خطر افتد، کار چندانی از دستشان برنمی آید.

جهان سرمایه داری با ارزش های پدرخوانده خود اداره می شود و قانون اول پدرخوانده این است که وقتی بر سر سفره اش می نشینند، حرفی از کارهایش نزنند.