به گزارش پارس به نقل از ایسنا، جلال الدین همایی در سیزدهمین روز دی ماه ۱۲۷۸ در محله ی پاقلعه ی اصفهان به دنیا آمد. جلال الدین از چهار – پنج سالگی به خواندن قرآن، غرلیات حافظ، گلستان سعدی و… نزد پدر و مادرش پرداخت. پس از مدتی وارد مکتب و مدرسه شد و حدود ۲۰ سال از عمرش را صرف تحصیل علوم اسلامی کرد.

او در ۱۳ سالگی پدرش را از دست داد و در سراسر دوران تحصیل، گرفتار فقر و تنگدستی شدید بود. با این حال از قبول وجوهات شرعی و عبادت های استیجاری که در بین طلاب راهی معمول برای امرار معاش بود، پرهیز می کرد. همایی از یکی دو صحاف قدیمی، سفارش کتابت می پذیرفت، در ازای نوشتن هر هزار سطر، یک تومان اجرت می گرفت و با همین کار، زندگی خود را اداره می کرد.

همایی که هم زمان با تحصیل، در حوزه های علمیه تدریس هم می کرد، با گذراندن تحصیلات عالیه به درجه ی اجتهاد هم رسید. در سال ۱۳۰۷ به تهران آمد و در وزارت معارف، استخدام و موظف شد در تبریز کار کند. او در سال ۱۳۱۰ به تهران برگشت و در دانشکده ی افسری و دبیرستان های دارالفنون، شرف و نظام به تدریس پرداخت. ذبیح الله صفا، حسین خطیبی و علی اکبر شهابی از شاگردان همایی در این دوره بودند.

در سال های بعد نیز همایی به تدریس در کلاس ادبی دانشسرای عالی و کلاس روزنامه نگاری دانشکده ی حقوق مشغول شد. سپس سالیان دراز به تدریس در دوره های لیسانس، فوق لیسانس و دکتری در دانشکده ی ادبیات پرداخت تا این که در سال ۱۳۴۵ با تقاضای خود بازنشسته شد.

« تاریخ ادبیات ایران» ، « غزالی نامه» ، « فنون بلاغت و صناعات ادبی» ، « مولوی نامه» ، « دیوان سنا» (مجموعه ی اشعار) ، « مجمع الفصحاء» و « تصوف در اسلام» ، همچنین تصحیح « نصیحت الملوک غزالی» و تصحیح « مصباح الهدایت» ، از آثار برجای مانده از جلال الدین همایی هستند.

جلال الدین همایی ۲۸ تیرماه ۱۳۵۹ که با شب ششم ماه رمضان مطابق شده بود، از دنیا رفت. آرامگاه او تکیه ی لسان الارض در تخت فولاد اصفهان است.

خانه ای که همایی در اصفهان در آن به دنیا آمده، مشهور به خانه ی استاد جلال الدین همایی، در سال ۱۳۷۶ در فهرست آثار ملی ایران به ثبت رسیده است.

ایران پدر حقوق حوزه های علمیه دی ماه سنا علوم اسلامی فقر قرآن ماه رمضان