مصایب استفاده از اینترنت در ایران

به گزارش پارس به نقل از ایسنا، همشهری در ادامه نوشت: شاید هم این تدبیری است تا این فناوری در ایران همچنان در انحصار طبقه ای خاص باقی بماند و عمومی و فراگیر نشود. سال گذشته در اظهارنظری بسیار عجیب، وزیر وقت ارتباطات و فناوری اطلاعات در مصاحبه ای با صدا و سیما در توجیه گران بودن اینترنت در ایران گفته بود: قیمت اینترنت در خارج کشور آنقدرها هم که گفته می شود ارزان نیست من خودم در یک هتل در لندن برای یک روز ۲۰پوند پول اینترنت دادم!

همان زمان روزنامه همشهری در یادداشتی با عنوان « جناب وزیر! قیمت اینترنت در هتل با بقیه نقاط برابر نیست» به نقد این اظهارنظر پرداخته و با مقایسه قیمت های اینترنت در منطقه و جهان تصریح کرد: « در هنگ کنگ قیمت اینترنت با سرعت یک گیگا بیت ٢۶ دلار در ماه است، هر کاربر خانگی ژاپنی می تواند با پرداخت ماهانه ۳۰دلار به اینترنت باسرعت ۱۰۰مگابیت در ثانیه دسترسی داشته باشد، قیمت اینترنت در ایران تقریبا دو برابر امارات، سه برابر مصر و ۱۲برابر ترکیه است. در بحرین قیمت اینترنت ۴مگابیت بر ثانیه، سالانه ۳۰ دلار است و قیمت اینترنت در دانمارک با سرعت ۲ مگابیت ۲۰ دلار در ماه است. اغلب کشورهای اروپایی و ازجمله انگلستان اینترنت پر سرعت بالای ۴ مگابیت بر ثانیه با قیمت حدود ۱۸ دلار در ماه در اختیار شهروندانشان قرار می دهند و هند و پاکستان نیز قیمت هایی نصف قیمت اینترنت در ایران دارند. »

اکنون دکتر مهدی اخوان بهابادی دبیر شورای عالی فضای مجازی رسما اعلام کرده که « قیمت پهنای باند یک مگابیت برثانیه به صورت اختصاصی در منطقه در گران ترین حالت حدود ۱۵یا ۱۶دلار است، با این یک مگابیت حدود ۳۲۰گیگابایت دانلود می شود و این در منطقه قیمتش ۱۵یا ۱۶دلار است. ما کاری به قیمت خرید شرکت ارتباطات زیرساخت نداریم اما در نهایت این پهنای باند در داخل کشور حدود ۲۵۰ هزار تومان فروخته می شود. حالا شما پیدا کنید پرتقال فروش را. . . . »

هر چند سخنان دبیر شورای عالی فضای مجازی تأییدی بر یادداشت سال گذشته همشهری است، در این سخنان نیز اشکالی اساسی وجود دارد. قیمت های اینترنت در دنیا برای کاربران ماهانه و برای فروشندگان یا همان ای اس پی ها سالانه محاسبه می شود.

بر این اساس قاعدتا منظور از قیمت اینترنت یک مگابیت بر ثانیه در منطقه ای که ۱۵تا ۱۶دلار اعلام شده برای یک سال است وگرنه اگر این عدد مبنای خرید شرکت ارتباطات زیرساخت برای یک ماه بود و قیمت فروش آن به کاربران ۲۵۰هزار تومان می بود، با فرض عدد ۳۳۰۰تومان برای هر دلار، این منطقی نیست که دولت اینترنت را هر مگابیت ۵۰هزار تومان بخرد و آن را با قیمت ۳۹هزار تومان به کاربر بفروشد! اما با فرض سالانه بودن مبلغ مذکور، دولت هر مگابیت اینترنت را ۵۰هزار تومان می خرد و آن را ۴۶۰هزار تومان می فروشد. تازه این در شرایطی است که فروش یک ظرفیت ثابت به حدود ۱۰مشترک را درنظر نگیریم و سرعت اینترنت برای کاربران نهایی نیز سرعت واقعی باشد که اغلب اینگونه نیست.

اگر آقای دکتر اخوان به عنوان دبیر شورای عالی فضای مجازی سری به وب سایت شرکت مخابرات تهران می زد متوجه می شد که قیمت اینترنت یک مگابیت بر ثانیه ماهانه ۳۸۲۰۰تومان است که سالانه ۴۶۰هزار می شود نه ۲۵۰هزار تومان! ما که نتوانستیم بالاخره پرتقال فروش را پیدا کنیم. شما چطور؟