چطور در اینترنت داخل کشور آب بسته می‌شود

به گزارش پارس ، به نقل ازباشگاه خبرنگاران: یکی از مباحثی که اخیرا بسیار مطرح می شود بحث خرید پهنای باند از خارج توسط دولت و شرکت ارتباطات زیرساخت و فروش آن در داخل کشور است که به دلیل انحصار زیرساخت به عنوان یک شرکت دولتی و عدم وجود رقابت در این حوزه نتیجتا قیمت اینترنت بسیار بالا تمام می شود.

شرکت زیرساخت هم اکنون هر STM۱ را حدود ۴۰۰۰ دلار از کشورهای خارجی می خرد و ۳۷.۵ میلیون تومان به Isp های داخل کشور می فروشد؛ اگر هر دلار را ۳۰۰۰ تومان در نظر بگیریم هر STM۱ حدود ۱۲ میلیون تومان تمام می شود ولی در داخل بیش از ۳ برابر فروخته می شود.

هر STM۱ چیزی حدود Mbps ۱۵۵ مگابیت بر ثانیه ظرفیت دارد که به صورت ماهانه اجاره می شود. شرکت زیر ساخت هم اکنون ظرفیتی بالغ بر ۷۶ گیگابایت پهنای باند (یعنی چند هزار STM۱) از خارج خریداری کرده و این ظرفیت را در خدمت دانلود و آپلود کاربران کشور قرار داده است.

از طرف دیگر تعداد زیادی لینک STM۱ در داخل کشور وجود دارد که به واردات و صادرات دیتا از داخل به خارج و بالعکس ارتباطی ندارد، بلکه به تبادل اطلاعات میان کاربران داخلی و Isp های داخل کشور مشغول است.

این ظرفیت نیز حدود ۴۵ گیگابایت اعلام شده است، به عنوان مثال شما در اصفهان هستید و از یک سرویس دهنده ایمیل ایرانی برای دوست خود در تهران ایمیلی ارسال می کنید. این اتفاقات در رینگ داخلی در جریان است. برای اینکار شما از ظرفیت پهنای باند داخل کشور که هم اکنون ۴۵ Gb است استفاده کرده اید.

در واقع ما در کشور ۴۵+۷۶= ۱۲۱ گیگابایت پهنای باند استفاده می کنیم که ۶۳ درصد آن خارجی و ۳۷ در صد داخلی است.

چیزی که در اینجا اهمیت پیدا می کند این است که هزینه ای که شرکت زیرساخت از شرکت های Isp (و به تبع آن Isp ها از کاربران) دریافت می کند برای پهنای باند خارجی و داخلی یکی است، در حالی که هزینه تمام شده پهنای باند اینترنتی که در داخل ایجاد شده بسیار کمتر از پهنای باندی است که از خارج خریداری شده است.

ظرفیت STM۱ که Mbps ۱۵۵ بوده برای تبادل اطلاعات در داخل ۳۷.۵ میلیون تومان و همچنین ظرفیت STM۱ که Mbps ۱۵۵ که برای تبادل اطلاعات با خارج استفاده می شود نیز ۳۷.۵ میلیون تومان محاسبه می شود و به اصطلاح در اینترنت آب بسته می شود. (مثل یک پاکت آبمیوه که مخلوطی از آبمیوه و آب است به صورتی که کارخانه قیمت هر دو را به یک اندازه حساب کند)

دلیل این مسئله عدم تفکیک اینترنت داخل از خارج است، به عنوان مثال شما اگر بخواهید کالایی را از خارج کشور به تهران منتقل کنید باید از طریق گمرک این کار را انجام دهید. حال فرض کنید بخواهید کالایی را از تهران به شیراز منتقل کنید آیا لازم است کالا را از گمرک منتقل کنید؟

در بحث پهنای باند داخل کشور برای انتقال دیتا بین استانی شرکت زیر ساخت هزینه ای معادل ارسال دیتا به خارج کشور را دریافت می کند علاوه بر کم کردن هزینه، راهکار دیگر این مسئله، ایجاد IXP و نقاط تبادل ترافیک محلی و Local در داخل کشور است. این امر باعث توسعه سایت های ایرانی خواهد شد چرا که بازی های آنلاین، IPTV و بسیاری از سرویس های دیگر برای توسعه خود نیازمند بالا بودن امنیت و پایین بودن تاخیر ارسال داده و مسائل مختلفی هستند که وجود نقاط تبادل ترافیک می تواند به حل این مشکلات کمک کند.

با بالا رفتن هزینه پهنای باند در کشور نیز، سایت های ایرانی دیگر علاقه ای به میزبانی سایت خود در ایران نخواهند داشت و سرورهای سایت خود را در خارج از کشور انتخاب خواهند کرد چرا که هزینه دیتاسنترهای داخلی و خارجی فرقی با یکدیگر نخواهند داشت چه بسا هزینه میزبانی در کشور بیشتر از خارج باشد چرا که هزینه پهنای باند در دنیا هر روز در حال کاهش است.

بالا بودن هزینه میزبانی در کشور هم به ضرر تولید کننده محتوا و سرویس در اینترنت خواهد بود هم به ضرر مصرف کننده، به همین دلیل است که تاکید می شود که فروش پهنای باند باید از انحصار دولت خارج شود و بخش خصوصی نیز حتما در این عرضه وارد شود تا رقابت در این بخش ایجاد شده و پویایی به این حوزه بازگردد تا شاید قیمت اینترنت در کشور کاهش یابد. شرکت زیر ساخت به عنوان یک نهاد دولتی باید به مثابه گمرک، بر ورود و خروج پهنای باند نظارت کند نه اینکه خود به عنوان وارد کننده و صادر کننده وارد عمل شود.