سناریوی چهارم بحران مصر

به گزارش پارس ، تسنیم به نقل از روزنامه الشروق، وی می نویسد: من قبلا نیز احتمال روی آوردن به خشونت و درگیری و ایجاد فضایی مشابه آنچه در الجزایر پس از شکست ارتش در برقراری دموکراسی رخ داد، بعید دانسته ام.

هویدی می افزاید: من همچنین احتمال سناریوی رومانی که در آن دستگاه های امنیتی نقش آفرینی کردند و موفق به بازگردانیدن نظام قدیم در قالب جدید پس از کودتا علیه نظام چائوچسکو شد، را نیز بعید دانستم.

وی می نویسد: اما من سناریوی ترکیه که ارتش در طول هفت دهه بر اوضاع مسلط شد را بعید نمی دانم. ارتش در این کشور بر سرنوشت و مقدرات مردم ترکیه مسلط شد تا زمان روی کار آمدن حزب عدالت و توسعه در سال ۲۰۰۲.

هویدی می افزاید: برخی از من خواستند که درباره این فرضیه ها تجدید نظر کنم زیرا به اعتقاد آنها نباید سناریوی بازگشت خشونت به مصر را نادیده گرفت و سناریوی امنیتی که در رومانی رخ داد در برخی حوادث پس از انقلاب ۲۵ ژانویه مصر وجود دارد.

وی بیان کرد: آنچه مرا نگران می کند این است که برخی به این باور رسیده اند که فضای کنونی در مصر ممکن است کشور را به فضای دهه هشتاد نزدیک کند.

هویدی می نویسد: من هنگامی که گزینه خشونت را رد کردم به اختلافات اوضاع میان الجزایر و مصر متمرکز شدم اما آن همه چیز نیست زیرا شباهت هایی نیز میان دو کشور وجود دارد.

وی می افزاید: برخی از من می پرسند که چه انتظاری از طرفداران مرسی که تعدادی از آنها در الجیزه و اطراف گارد ریاست جمهوری کشته شده اند می رود و چه کسی می تواند بر احساسات جوانان این گروه که دفاتر اخوان المسلمین را آتش گرفته و به یغما رفته می بینند و آنها در جلوی دیدگان پلیس و احیانا با تشویق آنها، فائق آیند. آنها معتقدند که نمی توان بازگشت خشونت به مصر را به طور کامل رد کرد زیرا شرایط و تحولات میدانی در مصر خشونت را ایجاب می کند به ویژه که در تظاهرات اخیر مصری ها خشونت هایی رخ داده است در حالی که جامعه مصری همواره به علت پایبندی به تحرکات مسالمت آمیز زبانزد بوده است.

هویدی می نویسد: طبیعت جغرافیایی میان دو کشور شاهد تفاوت فاحشی است و جغرافیا مصر به گونه ای است که به کسانی که به جنگ و گریز تمایل داشته باشند این مجال را می دهد. شبه جزیره سینا و بسیاری از مناطق صحرایی و کوهستانی این زمینه را فراهم می آورد.

این نویسنده مصری می افزاید: برخی از وجود سلاح به مقدار زیاد در مصر در حال حاضر خبر می دهند و در واقع سلاحی که هم اکنون از لیبی و سودان وارد مصر شده است در تاریخ مصر سابقه نداشته است. برخی از پایگاه گروه های سلفی وابسته به القاعده در مصر که تمایل به خشونت دارند سخن می گویند. درست است که تعداد سلفی ها در مصر زیاد نیست اما اوج گرفتن درگیری ها سبب تشویق دیگران برای پیوستن به آنها می شود.

هویدی می افزاید: من در پاسخ به این گمانه زنی ها می گویم که انقلاب ۲۵ ژانویه زمینه را برای مشارکت همه گروه ها در روند سیاسی فراهم آورده است. اسلام گریان پس از آنکه زمینه را برای ورود به عرصه از راه های مسالمت آمیز مهیا دیدند وارد میدان شدند. و جماعت اسلامی که زمانی خشونت طلب بود در سیاست های خود بازنگری کرده است و به روند مسالمت آمیز سیاسی روی آورده است طبیعی است که آنها از تجریه ۲۵ ساله خود درس عبرت بگیرند. هر چند که نمی توان واکنش های نسل جدید و جوان این گروه های را با توجه به فضای بحران پیش بینی کرد.

وی می نویسد: یکی از مشکلاتی که ما در تحلیل پدیده ها با آن روبرو هستیم این است که ما بر خشونت گروه ها تکیه می کنیم اما خشونت دولت و حکومت ها را نادیده می گیریم و در بیشتر شرایط آنها عامل بلا و مشکلات هستند. آنچه درباره بازگشت دستگاه های امنیتی به نقش سنتی خود پس از سی ام ژوئن گفته می شود این نگرانی را نزد من به وجود آورده است که ما به سوی خشونت کشیده می شویم.

هویدی می نویسد: من موضعم را درباره نادیده گرفتن سناریوی الجزایر اصلاح می کنم و فرضیه بعید دانستن را موقتی می دانم. من پس از اینکه از نقش آفرینی دستگاه های امنیتی در مصر قبل از تظاهرات سی ام ژوئن و پس از آن شنیدم به قبول تفکر ادغام سناریوی های سه گانه و به وجود آمدن یک سناریوی چهارمی تلفیق شده از الجزایر، رومانی و ترکیه رسیدم.