ابوترابی در فواصل نماز شبش پای بچه‌ها را ماساژ می‌داد

به گزارش پارس به نقل از تسنیم،

" بارها با خود تصمیم گرفته ام تا قلم به دست بگیرم و از روزهایی بنویسم که قهرمانانش هر چند در پشت دیوار های بلند اسارت بودند اما در آزادی زیستند و در آزادگی نیز رخت از این دنیا بربستند مردانی چون ابوترابی ها و فرخی ها. مردانی که فداکاری هایشان هرچند به روشنی آفتاب بود اما حالا جز نامی و یادی از مسلکشان باقی نمانده است. می خواهم از آن ها بگویم و از آن ها بنویسم اما نمی دانم چه اتفاقی می افتد که به یکباره بغض راه گلویم را می فشرد و اشک پرده ای می شود بر روی چشمانم. و من می دانم که شاید ثبت چنان خاطراتی درچنین زمانه ای خواننده زیادی نداشته باشد اما امید دارم که نسل های آینده با خواندن روزگاران گذشته و سرنوشت چنین مردانی در شناخت قهرمانان و تاریخ کشورشان به قضاوت بهتری بنشینند… "

این ها سخنان آزاده ای است که نزدیک به ۶ سال از بهترین روزهای عمرش یعنی دوران شور وشوق جوانی اش را در لحظه های اسارت گذراند. روزهایی که خودش امروز از آن ها با نام حماسه ای بزرگ یاد می کند. " سید محمد تقی طباطبایی" درتاریخ ۵ مرداد سال ۱۳۶۱ و در آخرین مرحله از عملیات رمضان در سن ۱۸ سالگی به اسارت نیروهای بعث درآمد و حالا امروز از تلخ و شیرین و اشک و لبخند روزهای اسارت می گوید.

* تسنیم: آقای طباطبایی نژاد! از چه سنی وارد جبهه شدید و نحوه ورودتان به جبهه چگونه بود؟

سال ۶۰ بود و ۸،۹ ماه بود که از شروع رسمی جنگ می گذشت ومن هم که در آن زمان ۱۸سال بیشتر نداشتم تصمیم گرفتم علی رغم تمام مخالفت های خانواده ام وارد جبهه شوم. من پسر بزرگ خانواده بودم و خانواده نیز وابستگی زیادی به من داشتند و همین باعث می شد تا با رفتنم به جبهه مخالفت کنند اما من در نهایت به واسطه یکی از دوستان سپاهی ام و بی اطلاع از خانواده راهی جبهه شدم.

حالا که گه گاهی یاد آن روزها می افتم از رفتار آن روز خود متأثر می شوم چرا که حتی یک نامه هم برای پدر و مادر ننوشتم و آن ها در طی ۲۰ روز بی خبری از من، تمامی شهر حتی سردخانه ها را هم گشته بودند تا این که بعد از ۲۰ روز از آبادان با یکی از آشنایان تماس گرفتم و چون خودمان تلفن نداشتیم از او خواستم تا به خانواده ام اطلاع بدهد که من در جبهه و در حمیدیه هستم. اتفاقا آن بنده خدا هم از شنیدن صدای من خیلی تعجب کرد و گفت که خانواده ام از پیدا کردن من ناامید شده اند و فکر کرده اند که من مرده ام.

من وقتی وارد جبهه شدم به منطقه ای به نام کرخه نور رفتم منطقه ای مابین هویزه و سوسنگرد. یک روز بعد از تماس با آن بنده خدا در سنگر نشسته بودم که یکی از بچه ها آمد و گفت که از سنگر فرماندهی حمیدیه خواسته اند که به آنجا بروی. بعد شهید ستوده آمد و گفت که پدر و مادرت برای دیدنت به حمیدیه آمده اند و در آنجا منتظرت هستند اما من باز هم از سر جوانی لجاجت کردم و نرفتم و پدر و مادرم تا ۲۴ ساعت همان جا به انتظار من مانده بودند که در نهایت به اصرار زیاد شهید ستوده و اجبار او راهی حمیدیه شدم و وقتی که به آنجا رسیدم مادرم با دیدن من به گریه افتاد و غش کرد. در هر صورت پدر و مادر من تنها برای دیدار من به آنجا نیامده بودند و قصد داشتند که مرا با خود برگردانند. اما من راضی نشدم و در جبهه ماندم و در حقیقت با این تصمیم خود فصل جدید و بی پایانی را در زندگی خود رقم زدم.

* تسنیم: چگونه به اسارت نیروهای عراقی درآمدید؟

من در عملیات رمضان و در آخرین مرحله این عملیات به اسارت درآمدم. آن زمان در واحد اطلاعات عملیات تیپ المهدی (عج) بودم و برای همین قبل از شروع عملیات با تعدادی از بچه ها برای شناسایی به منطقه رفته بودیم و معبر را باز کرده بودیم. سرانجام زمان عملیات شد شب چهارم مرداد بود و تیپ ما وظیفه داشت تا به منطقه ای هلالی شکل که مابین کوشک و هور العظیم قرار گرفته حمله کند و جلوی یگان های عراقی سمت راست را ببندد. من که در آن زمان مسئول گردان بودم و از قبل نیز با منطقه آشنایی داشتم ظرف کمتر از نیم ساعت بچه ها را از معبر رد کردم و خاکریز را گرفتیم به طوری که عراقی ها غافلگیر و مجبور به عقب نشینی شدند.

طولانی ترین شب عمرم

پس از آن عراقی ها بی وقفه ما را با تانک می زدند و تعداد زیادی از بچه ها نیز مجروح شدند و ما نیز با بی سیم در خواست نیرو می کردیم. بعد از مدتی نیروهای کمکی به منطقه رسیدند اما می ترسیدند که به سمت ما بیایند. من بار دیگر بی سیم زدم و درخواست نیرو کردم و آن ها گفتند که نیروها آمده اند اما همان جا زمین گیر شده و می ترسند که به طرف شما بیایند. برای همین از من خواستند که بروم و آن ها را با خود بیاورم. من هم همین کار را کردم و به سمت نیروهای کمکی رفتم. اما متأسفانه به جای نیم خیز، ایستاده حرکت کردم. درست در همان موقع هلی کوپتری عراقی شروع کرد به منور ریختن و منطقه را مثل روز روشن کرد. برای همین تیربارچی عراقی که درست بالای خاکریز قرار داشت من را دید و با سرعت و بدون لحظه ای توقف به سمت من تیر می انداخت تا این که یکی از همین تیرها به پای چپ من اصابت کرد و من از ناحیه لگن و پای چپ مجروح شدم و با آن جراحت فقط توانستم که خودم را از بالای جاده پرت کنم به پایین. البته بعد ازعملیات تعدادی از بچه ها از کنار من رد شدند اما متأسفانه هر چه از آن ها کمک خواستم آن ها گفتند که به امدادگر می گویند که برای کمک به من بیاید. از امدادگر هم خبری نشد و این بود که من ماندم و تاریکی دشت و شبی که طولانی ترین شب عمرم بود.

کمی آن طرف تر نیز رزمنده دیگری به نام موسوی از ناحیه دست تیر خورده بود وهمان جا زمین گیر شده بود، از او نیز خواستم تا با کمک هم به سمت نیروهای خودی برویم اما زیر بار نرفت و می گفت که جلوتر میدان مین است و حرکت ما به آن سمت خطر دارد در نهایت اصرار بنده نتیجه ای نداد و همه چیز و همه کس ناخواسته ما را به راهی پیش می بردند که نامش نیز غربت غریبانه اش را به یدک می کشید و آن مسیر اسارت بود، مسیری که گویی تا ابد رهروانش را از همنشینی با لحظه ها و خاطراتش بی نصیب نمی گذارد.

با ذکر" یا مهدی (عج) ادرکنی" مرا در میان جنازه های عراقی تشخیص دادند/منتظر تیر خلاص بودم

آن شب با تمام سختی و تنهایی و غربتش گذشت و رفته رفته سکوت و تاریکی شب، جای خود را به روشنایی صبح می سپرد. هر چند که با شنیدن صدای تانک های عراقی و نزدیک شدن نیروهای دشمن دیگرنه آن صبح چون دیگر صبح هایی بود که دیده بودم و نه آفتابش نیز گرمی و روشنایی روزهای گذشته را برایم داشت. بالاخره آن چه را که انتظارش را داشتم اتفاق افتاد. عراقی ها بالای سرم بودند و من نیز دمر بر روی خاک و در داخل گودالی که به نظر جای توپ تانک بود افتاده بودم ومنتظر بودم تا آن ها بیایند و تیر خلاص را بزنند. یکی از آن ها که با دیدن جمله روی لباسم که نوشته شده بود یا مهدی (عج) ادرکنی مرا از میان جنازه های عراقی تشخیص داد و به سمت من آمد. بعد پوتینش را زیر شانه ام گذاشت و مرا برگرداند. من هم که سعی داشتم خودم را به مردن بزنم هیچ حرکتی نکردم و منتظر عکس العمل بعدی اش بودم. بعد از آن نیز شعارهای روی سینه ام را خواند و شروع کرد به ترجمه آن ها: " یا حجت ابن الحسن (عج) ادرکنی" ، " خدایا تا انقلاب مهدی خمینی (ره) را نگه دار" . یکی از آن ها که فارسی بلد بود این جملات را به عربی برای دیگر دوستانش ترجمه کرد و یکی دیگر هم آب دهان بر روی من انداخت، به بقیه نیز که ۵ الی ۶ نفری می شدند گفت که این مرده ولش کنید و بعد هم راهش را گرفت و رفت.

سرباز کُرد عراقی جانم را نجات داد

من که باز هم به خودم امید می دادم که شاید رزمندگان خودمان بیایند و ما را کمک دهند به محض رفتن آن ها دوباره خودم را برگرداندم تا نفهمند که زنده ام. پس از آن به سمت موسوی رفتند که بالای خاکریز افتاده بود من هم آرام برگشتم و نگاه می کردم تا ببینم که چه برخوردی با او می کنند فکر کردم که او را می کشند اما آن ها او را نشاندند و کمی آب هم به او دادند. من هم با دیدن این صحنه و به خاطر جراحتم که باعث شده بود خون زیادی را از دست بدهم و همچنین آفتاب سوزانی که تمام تنم را می سوزاند تصمیم گرفتم تا خودم را به آن ها نشان دهم. برای همین دستم را تکان دادم و یکی از آن ها تا فهمید من زنده ام بلافاصله گلنگدن را کشید تا تیر خلاص را بزند، من هم اشهدم را خواندم که یکی دیگر از عراقی ها که کُرد هم بود جلویش را گرفت و او را هل داد و با هم درگیر شدند، من هم چون عربی بلد بودم تمام حرف هایشان را می فهمیدم.

با صدای بحث آن ها افسرشان جلو آمد و علت دعوایشان را پرسید و آن یکی که می خواست مرا بکشد، چون جنازه های عراقی را در کنار من دیده بود و فکر می کرد که من این ها را کشته ام با عصبانیت گفت که این چند تا از بچه های ما را کشته و حالا که من می خواهم او را بکشم این نمی گذارد، آن یکی هم که کُرد بود به افسر می گفت که قربان این بنده خدا اسیر است و نباید او را کشت. مگر سید الرئیس (صدام) نگفته که اسیر را نکشید این ها را به عقب بیاورید چون ما برای مبادله با نیروهای خودی به آن ها نیاز داریم. خلاصه افسر گفت که اشکال ندارد و او را به عقب ببرید و این شد که آن مرد کُرد جان من را نجات داد.

سرباز عراقی می گفت ما شیعه هستیم و با هم برادریم

جالب این بود که من آن عراقی کُرد را از قبل می شناختم و این شناخت من بر می گشت به شب عملیات؛ یعنی دقیقا در شب گذشته آن روز. به این ترتیب که موقع پاکسازی سنگرهای دشمنی که به دستمان افتاده بود سنگری بود که تا یکی از بچه ها خواست آن را به رگبار ببندد یکی از داخل سنگر داد می زد" دخیل خمینی (ره) دخیل خمینی (ره) " . من هم از آن دوستمان خواستم تا او را نکشد اما او اصرار به کشتن او داشت اما من نگذاشتم و جلویش را گرفتم و بعد، آن مرد عراقی شروع کرد به التماس کردن که من شیعه هستم وهشت تا بچه دارم و کُرد خارقین هستم ومن را به زور به جنگ آوردند. در نهایت ما نارنجک و اسلحه اش را گرفتیم و همان جا او را نشاندیم تا صبح او را با خودمان به عقب ببریم و بعد خودمان دوباره به راه خود ادامه دادیم. من آن شب نتوانستم که چهره اش را به وضوح ببینم اما صدایش در خاطرم به خوبی مانده بود و وقتی که بین آن دو عراقی دعوا شده بود از صدایشان تشخیص دادم که آن سربازی که جلوی کشتن من را گرفت همان عراقی کردی است که شب گذشته من نیز جان او را نجات داده بودم و این واقعا خاطره بسیار عبرت آموز و عجیبی برایم بود و به من فهماند که راست می گویند که" با هر دست بدهی با همان دست پس می گیری" . بالاخره پس از مشاجره برای جان من، آن عراقی کرد آمد و با قمقمه کمی آب به ما داد و دست و پا شکسته با زبان فارسی شروع کرد به دلداریمان که چیزی نیست، ما شیعه هستیم و با هم برادریم و جای نگرانی نیست. همان جا مطمئن شدم که این همان اسیر دیشب است. در نهایت ما را سوار بر جیپی کردند و به سمت عراق بردند من در آن زمان از شدت درد لگن و پایم از حال رفتم.

* تسنیم: بدترین لحظه اسارتتان را در چه زمانی تجربه کردید؟

همه آن لحظات، لحظات مصیبت باری بود و اگر تکلیف نبود شاید دیگر هرگز این خاطرات سخت را بر زبان نمی آوردم. اما یکی از بدترین این لحظات، زمانی بود که از شدت درد لگن از حال رفته بودم به هوش آمدم و دیدم که بر روی زمین داغ قرار گرفته ام. زمین، زمین داغ بصره بود و هوا هم هوای گرم بیابان از طرفی هم به علت خونریزی تشنگی به شدت آزارم می داد و به همین دلیل با بی حالی طلب آب می کردم و یکی از بدترین لحظه های اسارت را در آنجا دیدم چرا که سرباز عراقی بعد از طلب آب، پوتینش را در دهان من می گذاشت و من هم که در عالم بیهوشی بودم اول متوجه نمی شدم و با هدف رفع تشنگی و به هوای آب خوردن، شروع کردم به لیس زدن پوتین او و وقتی مزه خاک را فهمیدم متوجه شدم که آبی در کار نیست و بعد صدای آن سرباز را می شنیدم که از دیدن چنین صحنه ای غش غش می خندید و مرا مسخره می کرد. حالا هنوز هم که هنوز است هروقت که به یاد آن لحظه ها می افتم با خودم می گویم که انسان تا چه حد می تواند پست و قسی القلب شود که مجروحی تشنه از او طلب آب کند و او با آن چنین رفتاری داشته باشد.

* تسنیم: به خاطر مجروحیت تان شما را به بیمارستان بردند؟

عماد معروف به علی ساواکی از بچه ها می خواست به امام (ره) توهین کنند

بله؛ همان موقع به خاطر مجروحیت بالا من دائما از حال می رفتم و وضع مساعدی نداشتم تا این که با شنیدن صدا دوباره به هوش آمدم و متوجه شدم که در آمبولانس هستم اما در عالم بیهوشی و درد شدید؛ تصور می کردم که این آمبولانس، آمبولانس خودی است و دارد به سمت اهواز حرکت می کند اما زمانی که حس کردم صدا، صدای پزشکان و پرستارانی نبود که به استقبال مجروحین در بیمارستان می آمدند، شوکه شدم. آن عراقی که بعدها فهمیدیم نامش عماد است دائم به امام (ره) ناسزا می گفت و از من می خواست که پایین بروم. من به عربی به او گفتم که مجروح هستم و او با شدت پای مجروحم را گرفت و مرا پرت کرد پایین و با کابل افتاد به جان من و بچه های دیگر که با هم ۶ نفر بیشتر نبودیم و آن قدر با آن کابل به سرو صورت ما زد که پرستارها دلشان به حال ما سوخت و آمدند جلوی او را گرفتند. من دوباره از شدت جراحت و برخورد کابل باسرم بیهوش شدم و تا چند روز هم به هوش نیامدم طوری که رادیو بغداد آمده بود و با بچه های دیگر مصاحبه کرده بود اما من نتوانستم مصاحبه کنم. تا ۸ ماه هم مفقود اعلام شدم. بالاخره ما ۲ ماهی را در بیمارستان زبیر ماندیم اما در این مدت هم از شکنجه های عماد که بچه ها به او علی ساواکی (شکنجه گر ساواک) می گفتند بی نصیب نبودیم.

به یاد دارم که چون کارت اطلاعات عملیات را هم درجیبم دیده بود وقتی برای بازجویی من می آمد ریش های مرا که تازه هم درآمده بود با دستش می کند حتی یک بار هم از من خواست تا به امام (ره) فحش بدهم و من هم که به عشق امام (ره) به جبهه آمده بودم حاضر به این کار نشدم و او هم فندک را زیر ریش من گرفت و آن را سوزاند. عماد مرد به شدت سنگدلی بود که به هیچ کس رحم نمی کرد و مثل یک حیوان درنده و وحشی بود، یک بار هم از یکی از بچه ها به نام فروغی که بچه اصفهان بود خواسته بود تا به امام (ره) فحش بدهد و وقتی دیده بود که او حاضر به انجام چنین کاری نیست این بی رحم چنان با فانوسقه اش به چشم این بنده خدا زده بود که مردمکش از چشمش بیرون آمده بود. در هر حال این ۲ ماه بیمارستان با پذیرایی های عماد با سختی زیادی گذشت و بعد از آن ما را به سمت بغداد بردند.

* تسنیم: از آشناییتان با حاج آقا ابوترابی بگویید. ایشان را اول بار کجا دیدید؟

پس از ۲ ماه پذیرایی در بیمارستان زبیر بود که ما را به وزارت دفاع بردند و در آن جا بود که برای اولین بار حاج آقا ابوترابی را دیدار کردم. ایشان یک مرد تقریبا چهل یا چهل وپنج ساله بود که دشداشه ای سفید به تن داشت و بسیار لاغر اندام بود با قدی کوتاه. عراقی ها به او ابوتراب می گفتند. ما سیزده نفر مجروح بودیم که همگی مان هم بیشتر از ناحیه پا آسیب دیده بودیم که ۲ تا هم در بینمان قطع نخاعی داشتیم. حاج آقا را هم همراه ما سوار ماشین کردند در حالی که ما هیچ کدام ایشان را نمی شناختیم. حاج آقا به سمت ما آمد و ما را بوسید و شروع کرد با ما حرف زدن و قربان صدقه رفتنمان و مهربانی کردن به ما. من هم که ایشان را نمی شناختم به بچه ها اشاره کردم که مراقب او باشند چون فکر می کردم که شاید ایشان جاسوس باشند. از آن جا ما را به پادگان الرشید بردند. بعد از ظهر یکی از روزهای اواخر شهریور ماه بود و گرما همچنان بیداد می کرد. ما را همان طور با برانکارد از ماشین پایین آوردند و بچه ها را با تنی برهنه و مجروح بر روی زمین داغ رها کردند و گفتند که خودتان را باید به طرف اتاقی که پنجاه یا شصت متر دورتر از آنجاست بکشید. بچه ها هم که همگی وضعیت جسمی بدی داشتند نمی توانستند قدم از قدم بردارند و عراقی ها هم دوباره افتادند به جان بچه ها.

حاج آقا ابوترابی همه سیزده مجروح را بغل کرد و به اتاق برد

بچه ها شروع کردند به داد و بیداد و گریه کردن و می گفتند که ما نمی توانیم تا آنجا برویم. من خودم به اندازه ۲ قدم هم خودم را نکشیده بودم که جراحتم شروع کرد به خونریزی کردن و دیگر نتوانستم جلوتر بروم. در آن وضعیت حاج آقا ابوترابی به طرف عراقی ها رفت و شروع کرد به بوسیدن عراقی ها و خواهش کردن از آن ها که به این ها کاری نداشته باشید. من خودم یکی یکی آن ها را می برم. خلاصه عراقی ها را راضی کرد تا خودش همه بچه ها را به اتاق ببرد. حاج آقا با همان هیکل نحیفی که داشت یکی یکی بچه ها را می بوسید و آن ها را بغل می کرد و به سمت اتاق می برد و هر سیزده نفر را به همین نحو به اتاق رساند. ما همین طور گریه می کردیم و از شدت درد و سختی فراموش کردیم که حاج آقا چه ایثاری را در حق ما کرده بود. عراقی ها ما را در اتاق دربسته گذاشتند بدون این که حتی قطره ای آب به بچه ها بدهند. بچه ها هم از شدت تشنگی داد می زدند و آب می خواستند اما عراقی ها هیچ توجهی به فریاد بچه ها نداشتند و عکس العملی نشان نمی دادند. و باز هم حاج آقا می رفت و برای بچه ها درخواست آب می کرد اما هر بار به صورتش آب دهان می انداختند و حاج آقا می آمد و می نشست و باز چند دقیقه بعد دوباره می رفت و باز هم از آن ها طلب آب می کرد و دوباره با همان رفتار زشت روبه رو می شد. تا این که بعد از ظهر یک پارچ آب آوردند و دادند دست حاج آقا و ایشان نیز به هر یک از بچه ها یک لیوان آب داد.

ابوترابی میان نماز شبش پای بچه ها را ماساژ می داد/با شنیدن اسم" رجایی" شروع کرد به گریه کردن

شب شد و همه بچه ها از شدت گریه و خستگی خوابیدند و تنها من بیدار بودم و کمال عزیزی که از مبارزان و رزمندگان کرد عراق بود. حاج آقا یک کیسه دستش بود و ما پیش خودمان فکر می کردیم که شاید در آن کیسه غذایی باشد کنجکاو شده بودیم و دوست داشتیم که حاج آقا که هنوز هم هیچ کدام نمی شناختیم اش کیسه اش را باز می کند و مقداری نان یا غذا به ما بدهد. در همین افکار بودیم که حاج آقا کیسه اش را باز کرد و سجاده اش را از داخل آن درآورد و ایستاد به خواندن نماز شب. اما هر دو رکعتی که می خواند می آمد و شروع می کرد به ماساژ دادن پای بچه ها، حرف زدن با آن ها و آرام کردن و دلداری دادنشان و دوباره می رفت و می ایستاد به نماز. وقتی که به سمت من آمد وصورت مرا بوسید و پای مرا ماساژ داد من دستش را گرفتم و از او پرسیدم آقا شما کی هستید؟ گفت من ابوترابی هستم. من یکدفعه ذهنم رفت به سال ۶۰ که گفته بودند حاج آقا ابوترابی شهید شده اند و تا ۱۰ ماه نیز از ایشان هیچ خبری نبود و در حقیقت ایشان مفقود الاثر بودند. به یاد داشتم که در آن زمان در مدرسه عالی شهید مطهری، عکس بزرگ حاج آقا را هم به عنوان شهید گذاشته بودند و شهید رجایی که از دوستان حاج آقا ابوترابی بود نیز درباره ایشان سخنرانی کرد و پس از ده ماه صلیب سرخ اطلاع داد که ایشان اسیر است. بعد از آن که آن مراسم را به یاد آوردم از ایشان پرسیدم شما با حاج آقا ابوترابی که گفتند شهید شده، نسبتی دارید؟ و حاج آقا گفتند که من خودم هستم و بعد نحوه اسارتشان را برای من تعریف کردند و من نیز از آن مراسم برایشان گفتم و از سخنرانی که شهید رجایی درباره ایشان کرده بودند. حاج آقا هم با شنیدن اسم شهید رجایی که در آن زمان هم شهید شده بود اشک می ریخت و گریه می کرد. به این ترتیب بود که ما حاج آقا را برای اولین بار زیارت کردیم و در حقیقت با شناخت ایشان و حضورشان قوت قلبی پیدا کردیم و به ایشان بسیار علاقه مند شدیم. لحظه لحظه بودن ایشان برای ما نعمتی بود که غم غربت و فراق از وطن و خانواده را و همچنین درد اسارت را برایمان قابل تحمل تر می کرد.

* تسنیم: تا پایان اسارت با حاج آقا ابوترابی بودید؟

حاج آقا ابوترابی معتقد بودند نباید برای مستحبات، مقاومت کنیم

خیر؛ صبح همان شب ما را با برانکارد سوار اتوبوس کردند و از آن جا به سمت اردوگاه موصل بردند. در بین راه حاج آقا در کنار من نشسته بود و راجع به وضعیت اسرا با من حرف زد و گفت که بعضی از دوستان تندروی می کنند و باعث می شوند که مشکلات زیادی برای دیگر اسرا پیش بیاید و یک توصیه هایی هم به من کردند و گفتند احتمالا ما از هم جدا می شویم اگر این طور نشد که من در خدمتتان هستم اما اگر از هم جدا افتادیم شما مواظب بعضی مطالب باشید. در کل حاج آقا اعتقاد داشتند که در اردوگاه نباید برای انجام مستحبات مقاومت کرد؛ مثلا اگر گفتند دعای کمیل نخوانید، نماز جماعت نخوانید و یا عزاداری نکنید، گوش کنید و نباید شما برای انجام مستحبات کتک بخورید و اسلام هم این اجازه را نمی دهد، ولی نمازهای واجبتان را بخوانید و آن ها حق ندارند که جلوی واجبات را بگیرند. آن پنج، شش ساعت مسیر در همسفری با حاج آقا گذشت و ما به اردوگاه های موصل رسیدیم. همان جا حاج آقا را صدا کردند و ایشان را به اردوگاه موصل ۳ که بعدا موصل ۴ شد فرستادند و ما را نیز به اردوگاه موصل ۲ که بعد از مدتی موصل ۱ شد و بزرگترین اردوگاه موصل هم بود بردند و به این ترتیب از همان جا از حاج آقا جدایمان کردند.