گروه خونی احمدی‌نژاد از اول به اینها نمی‌خورد!

به گزارش پارس به نقل از شهروند، این مطلب برگرفته از گزارشی با عنوان « کدام اصلاح طلب؟ ! کدام اصولگرا؟ » است که روز دوشنبه در روزنامه شهروند منتشر شده است.

متن کامل این گزارش به شرح زیر است:
احمد شریعت / یکی از بزرگترین مواردی که در تقسیم بندی« دروغین» صحنه سیاسی ایران مرا خیلی اذیت می کند، نامیده شدن اهالی جناح چپ به نام « اصلاح طلب» یا reformist است. از اول انقلاب « سیاستمداران حزب مدار» که شروع به تعیین تکلیف برای مردم کردند (بعدها به آن عادت کردند) و جمعی از خودی ها را چپ خواندند و بقیه را راست، این تقسیم بندی شکل گرفت و بعد از ۲خرداد چپ ها شدند اصلاح طلب و محافظه کاران شدند اصولگرا؛ چیزی شبیه دموکرات ها و جمهوری خواهان در دیگر کشورها.

البته نمی توان به هیچ وجه منکر شد اصلاح طلبانی که پس از اختناق دوره سازندگی با شعار جامعه مدنی و اصلاحات سیاسی وارد ساختار قدرت شدند، تلاش های بسیار مثبتی در این باره از خود نشان دادند که البته بعدها با انحصارطلبی هایی همراه شد. بنابراین می توان آنها را در سال های ۷۶ تا ۸۴« اصلاح طلب» دانست، زیرا در پی ایجاد « تغییراتی» در حوزه آزادی های سیاسی و مدنی بودند. در عوض محافظه کاران به دفاع از« وضع موجود» که میراث رفسنجانی در دوره سازندگی بود، می پرداختند.

**محافظه کاران و اصلاح طلبان در دوره احمدی نژاد
اما با روی کار آمدن احمدی نژاد، ناگهان این بازی ۱۶ ساله کاملا عوض شد. احمدی نژاد که جزو خودی ها محسوب نمی شد، در نظم ایجاد شده پس از انقلاب، از جایگاه مشخصی در میان« سیاستمداران حزب مدار» سر بر نیاورده بود، شرایط خاصی را تجربه کرد.

پس از ۲-۳ سال اول، محافظه کاران متوجه شدند که احمدی نژاد آن کسی نبود که آنان می پنداشتند. بهترین تعریف در این باره را حداد عادل کرد: « گروه خونی آقای احمدی نژاد از اول به« ما» نمی خورد! » اما شرایط سال ۸۸ و ترس از حاکمیت دوباره اصلاحات و چماق آنها چنان بود که محافظه کاران را ناچار ساخت از احمدی نژاد حمایت کنند، بالاخره احمدی نژاد از جنس آنها نبود ولی از اصلاحات بهتر بود و چماقی نداشت تا بر سر« سیاستمداران حزب مدار» وارد کند.

از مهمترین حوادثی که در دوره اول دولت احمدی نژاد و در سال ۸۶ اتفاق افتاد و هر دو گروه« سیاستمداران حزب مدار» را به آن رساند که احمدی نژاد اصلا گزینه خوبی نیست، بحث مهم قطع یارانه احزاب بود، قانونی که در دولت خاتمی اجرا شد و آشکارا باعث « چپاول منابع مردم» به نفع سیاسیون می شد.

در اواخر دوره اول ریاست جمهوری احمدی نژاد نیز اختلافات بزرگ او با محافظه کاران بسیار شدید شد و مشخص بود که وزرای پیشنهادی او با مخالفت شدید مجلس (که در اختیار محافظه کاران بود) روبه رو می شوند، اما او اصرار داشت تا راهش را از محافظه کاران جدا کند. به نظر می رسد انتخاب مشایی و در نهایت رحیمی نیز بر همین مبنا قرار داشت و با مخالفت های گسترده محافظه کاران روبه رو شد.

**تغییر ماهیت اصلاح طلبان در دوره احمدی نژاد
آنچه در بررسی عملکرد اصلاح طلبان در دوره احمدی نژاد قابل توجه است، تغییر ماهیت آنان از اصلاح طلبی به محافظه کاری در« مخالفت با احمدی نژاد» است. اگر اصلاح طلبان مدعی جامعه مدنی و افزایش حقوق بانوان بودند، احمدی نژاد از سال ۸۵ به دنبال آزادسازی ورود بانوان به استادیوم های ورزشی بود، اما« مردم» با کمال تعجب دیدند که محافظه کاران و اصلاح طلبان در تلاش برای« حفظ وضع موجود» هستند و با تغییرات احمدی نژاد تماما مقابله می کنند.

این ماجرا (ضدتغییرات اصلاح طلبان و محافظه کاران به طرح هایی در جهت افزایش آزادی های سیاسی و مدنی) در دوره احمدی نژاد بارها و بارها تکرار شد و همیشه همین نتیجه را داشت: در قضیه حمله نظامی به روزنامه ایران، اصلاح طلبان تمام قد در کنار محافظه کاران قرار گرفتند و از آن حمایت کردند. وقتی رئیس جمهوری خواستار بازدید از زندان اوین شد، هر دو گروه سیاستمداران در برابرش ایستادند با آنکه در باب آزادی های مدنی با یکدیگر نظرات متفاوتی داشتند.

آنها حتی در انتخابات نظام پزشکی هم به دخالت نظامیان معترض بودند اما با ورود احمدی نژاد به صحنه، در کنار محافظه کاران قرار گرفتند. آنچه جالب است، اینکه این موارد هیچ کدام ربطی به سیاست ندارند (برخلاف تکرار برخی اتهامات دروغین مانند بشقاب خالی) و تماما ریشه در« اصول و مبانی» اصلاح طلبان مانند آزادی های سیاسی و مدنی دارد.

**عرصه اقتصادی؛ خط قرمز سیاستمداران چپ و راست
در عرصه اقتصادی هم هر دو گروه به شدیدترین وجه ممکن با تغییرات مقابله می کردند و با یک هم افزایی، خواستار « حفظ وضع موجود» بودند. هر گونه حرکتی از طرف احمدی نژاد که در تلاش برای تغییر در وضعیت گروه های درآمدی جامعه و حرکت به سوی عدالت اجتماعی بود، به شدت سرکوب و دارای اثر معکوس معرفی شد تمام مشکلات اقتصاد به گردن آن افتاد.

تنها جایی که احمدی نژاد توانست طرح های خود را پیش ببرد، مرحله اول هدفمندی یارانه ها بود که موفقیتش را مدیون« عدم اطلاع نمایندگانِ مجلسِ محافظه کار» از چگونگی اجرای طرح بود. هر طرحی که منابع ثروت را از انحصار عده ای به« اسم تولید» بیرون می آورد از سوی محافظه کاران و اصلاح طلبان« پول پاشی و توزیع فقر» نام می گرفت و اثر توزیع ثروت های ملی میان مردم را رواج تنبلی میان مردم عنوان می کردند؛ اصطلاحاتی که عینا در سده نوزدهم و بیستم مخالفان« رفاه همگانی اجتماعی» مطرح می کردند و با اجرای طرح ها در اروپا و آمریکا، سرانجام نیز شکست خوردند.

**شکل گیری اصلاح طلبان محافظه کار
خلاصه اینکه اصلاح طلبان در ۸سال ریاست جمهوری احمدی نژاد در تمامی زمینه ها به یک گروه کاملا محافظه کار حامی وضع موجود و ضدهرگونه« تغییر» تبدیل شدند، تغییری که« ماهیت» اصلاح طلبی (reform) در « ذات» آن قرار دارد. اصلاح طلبان را مطلقا نمی توان reformist دانست، چون کاملا به جبهه ای « ضدتغییر» تبدیل شدند و الان هم که از دوره جدید رفسنجانی (حتی قبل از خاتمی) حرف می زنند و مبدل به گروهی مرتجع شده اند. پس در واقع باید برای آنها نامی چون« چپ های محافظه کار» ، « چپ های حکومتی» و… در نظر گرفت. به نظرم چپ های حکومتی بهتر باشد، زیرا سرانجام چپ ها توانستند تایید حضور در انتخابات را از شورای نگهبان بگیرند و احمدی نژاد نتوانست. شما به آنها چه می گویید؟