نامه تهیه‌کننده برنامه سحرگاهی شبکه دو به فرزاد جمشیدی

به گزارش پارس به نقل از فارس، مدتی پیش « فرزاد جمشیدی» با انتشار نامه ای برای همیشه از اجرا در صداوسیما خداحافظی کرد.

بنا بر این گزارش، پس از انتشار این نامه، حامد جوادزاده تهیه کننده برنامه سحرگاهی شبکه دو سیما در پاسخ به خداحافظی جمشیدی نامه ای نوشته و در اختیار خبرگزاری فارس قرار داده که متن کامل آن در ادامه می آید:

بسم الله الرحمن الرحیم

به جای مقدمه:

تازه رفته بودم کلاس اول دبیرستان و خیلی دلم میخواست به همه و خودم ثابت کنم بزرگ شدم. با اینکه کیف ام جا داشت، ولی کتابهای فیزیک و ریاضی سال اول دبیرستان رو به هر بهانه ای که شده دستم می گرفتم، اونم یه طوری که همه ببینن من چه مباحث ثقیل و سنگینی رو دارم میخونم. تو همین حال و هوا بودم که معلم معارف اومد سر کلاس و در حالیکه برگه های کپی گرفته شده ی دستش و بین بچه ها تقسیم می کرد، گفت: « این وصیت نامه حضرت علی علیه السلام به امام حسن علیه السلامه. هر کی حفظش کنه بهش جایزه میدم» . بعد در پاسخ به کنجکاوی بچه ها که می خواستن بدونن جایزه اش چیه، گفت: « امام علی علیه السلام برای من و آقای مدیر انقدر ارزشمند هست که براش یه جایزه ی خوب بدیم» . راستش من به طمع جایزه تنها کسی بودم که این وصیت نامه رو حفظ کردم. هرچند در نهایت یه کتاب، اونم از کتابخونه ی آقا معلم به عنوان جایزه دریافت کردم؛ اما طی این حدود بیست سال، جوایز زیادی از این وصیت نامه گرفتم که یکی از این جوایز انگیزه نوشتن این نامه شد. پس دوباره آغاز می کنم:

بسم الله الرحمن الرحیم

برادر هنرمندم، جناب فرزاد جمشیدی، پس از سلام و ادای احترام، معروض امیدارم که نامه ی پر از درد شما را خواندم و برخود وظیفه دانستم که در قبال این همه نامردمی دمی برآورم. هرچند بسیار منتظر ماندم تا دیگر بزرگان، پرچم آزادگی را برافرازند و من در زیر بیرق آنان، سیاهی لشکر انصاف شوم، اما هرچه نشستم، کسی برنخاست و این مهم بر من تکلیف شد.

برادر پیشکسوتم، جناب جمشیدی، من شما را نه از نزدیک ملاقات کرده ام، نه حتی گفت و گویی باشما داشته ام. آنچه از شما دیده ام، در قاب سیمای ملی بوده است و آنچه از شما شنیده ام، در کلام دوستان مشترک و در باب حرفه و پیشه ی رسانه ای مان. واضح است که شناختِ از پشت شیشه، شناختی ابتر است و اصالت چندانی ندارد اما رعایت انصاف و اخلاق، نیازی به شناخت و درک آن به آن ندارد. اگر کسی رشحه ای از نور نام حضرت امیر، بر گوشه ای از مرام زندگانی اش گسترده باشد، چاره ای جز رعایت انصاف نخواهد داشت.

گنجینه ای که از دوران تحصیل، همراه و مونسم بوده، کلام حضرت امیر است که: « اللّه اللّه فی القرآن، لایسبقکم بالعمل به غیرکم» . شاید بتوان درک کرد عمق سوز جگر حضرت را وقتی قسم جلاله می خوردند که: « شما را به خدا قسم، دلتان به قرآن گرم باشد. مباد کسی در عمل به آن از شما سبقت گیرد» . و مگر می شود ثقلین « رسول مهربانی» را به یادگار داشت و این چنین بی تفاوت بود؟

من شما را ندیده ام، ولی به خاطر دارمتان. از آن روزان و شبان دو دهه ی قبل، که شما بر کنده ی مقطوع درختی می نشستید و برای مان از حضرت سیدالشهدا مرثیه می خواندید، به خاطر دارم تان که « تامهر» را اجرا می کردید و من و همه، مبهوت سجع کلام تان می شدیم و از بداهه سرایی تان به وجد می آمدیم. و به خاطر دارم تان این سال های آخرین، که لحظات نورانی سحر را با کلام نافذتان پر از شور می ساختید و کسی نبود که شما را در قاب سیما ببیند و بشنود و تحسین نکند. چه آنان که شیفته ی شخصیت تان بودند، چه آنان که منتقد شیوه ی تان. له و علیه، بیان قلندروار شما را تحسین می کردند و غبطه می خوردند.

جناب آقای جمشیدی، مگر می شود فراموش کرد سیل ارادت و تمنای مردم را برای گفتن یک « التماس دعا» ؟ خاطرتان هست چگونه برآشفتید که شما را متهم ساختند به « امامزاده سیما» ؟ خاطرتان هست چطور نگران نیت صادقانه ی مخاطبی شدید که به شما رو کرده بود؟ چه بخواهید و چه نخواهید، نام و سبک و شیوه ی شما بر تارک این رسانه ثبت و ضبط شده است. چه این همه، برآمده از زلال باطن تان بوده باشد، چه حتی برآمده از بستر ریا. شما و نام و روش تان، جزئی از تاریخ دوست داشتنی این پیشه ی پر زرق و برق اید.

اکنون سوال من این است که من و همه، چرا باید چون شمایی را دیگر نبینیم؟ چرا دیگر نباید منتظر شعور شاعرانه ی کلام سحرتان باشیم؟ « بِاَیِّ ذَنبٍ» برای من است و امثال من. ما چه کردیم که محروممان می کنید؟

ماجرای شما نه برایم جذبه ای داشت که پیگیر باشم، نه باور پذیر بود و نه اجازه ای برای کندوکاو داشتم. اگر هر چه بوده، برای شخص شما بوده و آنچه مربوط به شماست. اگر گنه کارید، که در پیشگاه حضرت معبود، شما پاسخ می دهید و اگر نیستید، در محضر یزدان، شما گردن فرازید. من و ما را چه به کار خدایی؟ چه به قضاوت؟ مگر نه اینکه قتال، قتال است… فاعلِ یکی قاتلِ مستوجب قصاص و فاعلِ یکی جهادگر مستحق پاداش؟ ! و مگر نه اینکه ما در محضر خداییم؟ !

اسفناک است که رسانه و مخاطبش چون شمایی را نداشته باشد به حکم اینکه معدودِ پرصدایی، پوستین دین را وارونه بر تن کرده اند. می تازند و می نوازند و دلخوش اند از آنچه می کنند. متر و معیار این اندک، برای اندازه گیری قواره ی گناه و ثواب چیست؟ کدامین شان رخصت ربوبی دارند که حق را صادر کنند و ما به پیروی از ایشان فریاد « وا اسلاما» سردهیم؟

جناب آقای جمشیدی، اگر چون منی چنین می کردم که شما کرده اید، این توقع بود که دیگران مرا صاحب اندک حقی بدانند، چرا که در این عرصه قامتی نورسته دارم و نحیف. اما از چون شمایی چنین توقعی نیست. جسارت بنده را عفو کنید، ولی از شما که نگاره و نقش این پیشه را بالغ بر دودهه، بر زندگی تان منقوش دارید، چنین توقع نمی رود. من و امثال من، هنوز از کاشته های چون شمایانی درو می کنیم و سر بر سایه ی آستان تجربه ی چون شمایانی می ساییم. بد و کج راه را چون شمایانی بر ما هموار کرده اید و بذر شکوفایی اکنون رسانه، به دست چون شمایانی آبیاری شده. میدانم که می دانید که چنین ترک میدان، هم مدعیان را جسورتر و بی حیاتر می کند و حق به جانب، هم قامت لطیف رسانه و اعوانش را در معرض آسیب هایی از این بیشتر قرار می دهد که بزرگ مان را از میدان به در کردند، تا چه بر ما رود…

جناب جمشیدی، نکند که این دریغی که شما بر ما روا داشته اید، پایه گذار سنتی ناثواب شود. سنتی که بر پایه آن، باج خواهی های مجازی، از دنیای حقیقی رواج یابد و مدعیان بر این باطل استوار شوند که: « پس اینگونه می شود مهره های ارزشمند را یک به یک سوزاند» . نکند این دریغ، پایه گذار سنتی شود که در آن سرمایه های رسانه، به راحتی هزینه ی مصلحت شوند و قربانی شقاوت.

با اینکه موضعی به غایت شفاف در خصوص شما و اطراف تان دارم که سرافراز این ورطه شمایید و روسیاهش مدعیان پرصدا و کم مایه، اما اعتراف می کنم که بیم این را هم ندارم که تصورکنید این نامه را از سر خودخواهی و قشری نگری نگاشته ام تا خودم و دیگران این حوزه را در سایه ی امن شما قرار دهم. که اگر چنین هم باشد، باز صاحب سایه قدرت و مکنت شمایید.

جناب آقای جمشیدی، تا آنجا که من مطلع ام، مدیران ارشد رسانه، که اکنون می توانم بر روشنای ضمیرشان، گواهی دهم نیز برای حضور دوباره ی شما، آغوشی باز دارند و این عدم حضور، تنها و تنها تصمیم شخص شریف تان است و آن طور که خودتان نگاشته بودید، دلتان چرکینِ معدودی است که مجازاً، برای چند حضور بیشتر و برای چند صباح جلوت خائنانه، هیزم آتش شان را انباشتند و فضای تنفس را برای شما غبار آلود کردند. عرض بنده این است که اگر همه ی آنچه شما را گداخته، معطوف به فضای مجاز است، پس شما قربانی قربانگاه ظالمانه ای شده اید. از این رو شخصاً حاضرم گروه و جمعیتی برای حمایت از انصاف و نه صرفاً شخص شما، سامان دهم و از مومنانِ بر آزاده گی دعوت کنم تا لشکر حقیقت را در همان محیط مجازی پرتعداد کنند و موجبات غلبه ی دوباره ی حق بر باطل شوند. باشد که بنیان این بدعتِ ناثوابِ « به باطل تکیه بر مسند حق زدن» از غیرت آنان برخود بلرزد تا دیگر دود شقاوت به چشم صداقت نرود و اشکبارش نگرداند که دیگر بعید می دانم شانه ای تحمل هماوردی در چنین عرصه امتحانی سهمگین را داشته باشد.

جناب آقای جمشیدی، شک ندارم که با من هم نظرید که آنچه که در فضای مجازی آمد و رفت می کند، در همانجا هم قابلیت پاسخ دارد و اصلاً برفرض که بی پاسخ بماند؛ مگر لشکر مجازی ملت ما چقدر سیاه است؟ نکند شما با عدم حضورتان بسیار از مردمی را که روحشان هم از آنچه بر شما رفته بی خبر است، وادار به علت یابی کنید و ناخودآگاه خوراک گناه بیش از پیش مدعیان را فراهم آورید؟ !

آقای جمشیدی، آموزه پرمغز دوران دبیرستانم، اکنون زبانم را استوار می کند، چرا که کلامی از حضرت امیر را دوباره بر این سطور جاری می سازد و اعتبارم می دهد که: « اوصیکما و جمیع ولدى و اهلى و من بلغه کتابى بتقوى اللَّه و نظم امرکم و صلاح ذات بینکم» . آنچه که لحظات واپسین حضرت مولاست، « توصیه به شنوندگان آن لحظات و تمام فرزندان و خاندان حضرت و البته کسانی است که این مکتوبه به آنها خواهد رسید که تقوای الهی داشته باشند، در کارهایشان نظم برقرار کنند و اصلاح ذات البین نمایند» و برای تفسیر این آخری، به بیان « رهبر دانای راز» رجوع میکنم که به سخن پیغمبر اکرم استشهاد مى کنند: « فانّى سمعت جدّکما صلّى اللَّه علیه واله وسلّم یقول صلاح ذات البین افضل من عامّة الصّلاة و الصّیام» ؛ « یعنى فضیلت اصلاح ذات البین مردم - دلها را به هم نزدیک کردن و ذهنها را نسبت به هم خوشبین نمودن - از هر نماز و روزه اى بیشتر است. اگر کسى نماز مستحبّى بخواند یا روزه ى مستحبّى بگیرد، یا برود براى اصلاح ذات البین تلاش کند؛ دومى افضل است. این هم از چیزهایى است که ما امروز به آن خیلى احتیاج داریم» .

جناب آقای فرزاد جمشیدی، امسال بر من تکلیف شده است تا برای شبکه دو، برنامه ای برای سحرگاه ماه مبارک رمضان تدارک ببینم. و چه بار اندوهی دارد وقتی از زبان هر که این خبر به او می رسد، می شنوم که « امسال فرزاد جمشیدی نیست و تو بی رقیب یا کم رقیب، جولان می دهی» . و چقدر باید ضعیف و ذلیل و پست باشم و بی معرفت، که بنای پیروزی ام را بر نیستی رقیبِ رفیق پی ریزی کنم. این هم دلیلی است دیگر که باز مشفقانه بخواهم که نروید و بمانید و استوار باشید و بنوشانید.

۸ تیرماه ۹۲

ارادتمند

حامد جوادزاده