روزگار امیرمهدی ژوله بی «نود»

داورها از تو حساب میبردند نود.سوت بی جا نمیزدن نود جان.

برگزارکننده ها جرات نداشتند فینال جام حذفی را با چندساعت تاخیر و دستور از بالا برگزار کنند در حالی که هزار تا تماشاچی را نمیتوانند سرجایشان بنشانند نود.

سرمربی تیم ملی بی اینکه بیاید خودش را و ایده هایش را و برنامه هایش را برایت تشریح کند ،روی نیمکت نمینشست.

نود اگر تو بودی سوپرجام را با پیک نمیفرستادند در باشگاه،با یک استدلال مریض و من دراوردی.

باشگاه و هیأت مدیره و مدیر عامل به همین کشکی برانکو را میدادند میرفت؟بی توضیح و تقلا؟بی نیاز از اقناع میلیونها هوادار؟

دنیزلی امد ،مربی ایتالیایی استقلال رسید،رحمتی رفت ،طارمی شاید بیاید ،سر تملک تیم امید گیس و گیس کشی ست نود جان.

بعد ما کجاییم؟دور ،طبقه دوم سرپا آن کنج.انگار با تو وسط زمین بودیم.توی هیات مدیره و توی رختکن و روی سکوها.با تو سوال میپرسیدیم ،مطالبه میکردیم ،موأخذه میکردیم،نقد میکردیم ،حرف میزدیم.میفهمیدیم .

الان چی؟بی تو دستمان کوتاه شده از فوتبال ،حرفهای فوتبالی مان رفت کنار باقی حناق های گلویمان.بی تو فوتبال هم شد مثل باقی عرصه ها،ما شدیم تماشگران دور بی تأثیرِ اقایانی که هرکاری دلشان بخواهد میکنند و هرکاری نخواهند نمیکنند.

چه غریب شد فوتبال بی تو نود!