آنالیز خط حمله سیتی: مهار شدنی؟

در این میان یک پنجم از گل‌های سیتی سهم سرخیو آگوئرو بوده (24 گل). مهاجم آرژانتینی سیتیزن‌ها در بازی همین دو هفته پیش در لیگ مقابل چلسی هت‌تریک کرد. بعد از آگوئرو هم گابریل ژزوس با 16 گل بهترین گلزن تیمش در این فصل بوده است.

کوین دبروینه فصل پیش منبع اصلی خلاقیت تیمش بود. اما با توجه به مصدومیت این هافبک بلژیکی که باعث شد بازی‌های زیادی در این فصل را از دست بدهد، بار گل‌سازی تیم روی دوش وینگرهای سیتی افتاد. لیروی سانه این فصل بیش از همه برای هم‌بازی‌هایش گل ساخته، با 13 پاس گل. پس از سانه هم رحیم استرلینگ و ریاض مارز با به ترتیب 12 و 10 پاس گل قرار دارند.

تمرکز اصلی خط حمله سیتی در این فصل کناره‌های زمین بوده، به خصوص بال چپ. برای مثال سیتی در پیروزی 0-6 برابر چلسی 52 درصد حملاتش را از این منطقه طرح‌ریزی کرد. یکی از الگوهای تکراری گل‌های سیتی در این فصل حرکت وینگرهایشان پشت فولبک حریف و ارسال یک پاس رو به عقب دقیق در باکس بوده. اضافه شدن هافبک‌های میانی سیتی به این منطقه باعث شده تا شاگردان پپ در لحظات کلیدی بازی در حساس‌ترین نقطه زمین برتری عددی داشته باشند.

فشار مدامی که سیتی روی خط دفاع حریفان می‌آورد باعث می‌شود تا توان مقاومت آن‌ها در مقاطع پایانی بازی کاهش پیدا کند. بی‌دلیل نیست که بیشترین درصد گل‌های سیتی در این فصل در 15 پایانی بازی‌هایشان به ثبت رسیده. سیتی در این راه بیشتر از هر تیم دیگری در لیگ برتر از عرض زمین استفاده می‌کند (34 متر) و اجازه کمترین استفاده از عرض را به حریفان می‌دهد (25 متر).

ساری باید از شکست دو هفته پیش‌ تیمش مقابل مدافع عنوان قهرمانی لیگ و جام اتحادیه درس‌های زیادی می‌گرفت. در این بازی بارها همان الگوی نفوذ وینگرها و پاس‌های رو به عقب را دیدیم. اما مشکل بزرگ چلسی، بیش از حریف، لجاجت ساری روی سیستم مورد نظرش است، سیستمی که مشخصا با بازیکنانی که در اختیار دارد هم‌خوان نیست.

نکته حیاتی برای چلسی مهار وینگرهای سیتی توسط فولبک‌هایشان است. سزار آزپیلیکوئتا و مارکوس آلونسو در دوران کوتاه ساری در استمفورد بریج معمولا این نقش‌ها را بر عهده داشته‌اند. اما مسئله اینجاست که آزپیلیکوئتا کارکرد بسیار بهتری به عنوان مدافع راستِ مرکزی در یک خط دفاعی سه نفره را دارد و آلونسو هم بیش از اینکه فولبکی قابل اطمینان باشد، وینگ‌بکی درجه یک است. درخشش این دو مدافع اسپانیایی در فصلی که چلسی با سیستم 1-2-4-3 آنتونیو کونته قهرمان لیگ برتر شد به خاطر قرار گرفتن‌شان در همین پست‌ها بود.

نکته کلیدی دیگر درباره سیستم چلسی پست انگولو کانته است. بعد از آمدن جورجینیو در تابستان، کانته به عنوان یکی از بهترین هافبک دفاعی‌های جهان فوتبال، اگر نگوییم بهترین، مجبور شد یک پست جلوتر بیاید تا نقشی که الن در ناپولیِ ساری بازی می‌کرد را بر عهده بگیرد. این نقش مسلما توانایی‌های کانته را در تاثیرگذاری روی جریان بازی کاهش می‌دهد. اگر ساری حداقل برای فینال امشب هافبک سابق لستر را کنار جورجینیو قرار دهد، شاید شانس بیشتری برای مهار خط میانی سیتی پیدا کند.

با اینکه چلسی بازی برگشت لیگ مقابل سیتی را با شکستی سنگین به پایان برد، اما هواداران آبی‌های لندن پیروزی 0-2 در بازی رفت را هم فراموش نکرده‌اند. این اولین شکستِ فصل سیتی در لیگ بود. در واقع در کل این فصل تنها چلسی و لیورپول بوده‌اند که موفق شده‌اند در یک 90 دقیقه مانع از گلزنی سیتی شوند. این حقیقت امیدی بیشتر برای مدافع عنوان قهرمانی جام حذفی پدید می‌آورد.

آیا ساری می‌تواند انتقامش از پپ را بگیرد و با قهرمانی در جام اتحادیه فعلا از خطر اخراج دور بماند؟ یا این سیتی خواهد بود که با پیروزی‌ای دیگر برابر چلسی امکان فتح چهارگانه را همچنان حفظ خواهد کرد؟