خیلی شفاف و واضح؛ چرا امارات میزبان جام‌ملت‌ها شد، ایران نه؟!

امشب بازی افتتاحیه که اولین بازی جام بود در ورزشگاه شیخ زاید برگزار شد و همین بازی نشان می داد چرا میزبانی را به امارات دادند و به ایران ندادند. اگر قرار بود بازی افتتاحیه جام ملت های آسیا در ورزشگاه آزادی برگزار شود ، اولین اتفاقی که رخ می داد بستن همه خیابان های منتهی به ورزشگاه بود. از طرفی مسئولان لطف می کردند و درهای پارکینگ را هم به روی مردم می بستند که مبادا خودروی خود را در جای امنی پارک کنند و با خیال راحت به داخل ورزشگاه بروند و بازی خود را تماشا کنند. همانطور که می دانید یکی از قوانین اصلی تماشای فوتبال در ایران آن است که باید با پای پیاده بروید چون اگر با ماشین شخصی بروید باید آن را در اتوبان های اطراف پارک کنید. حدفاصل زمانی که از خانه خارج می شوید تا به استادیوم برسید ساعت ها طول می کشد. اگر مسئولان لطف کنند و خیابان های منتهی به ورزشگاه را باز بگذارند، ترافیک همان بستن در پارکینگ می تواند یک تماشاگر را تا مرز سکته ببرد. اگر هم کسی نخواهد سکته کند باید حداقل 10 ساعت قبل از شروع بازی عازم ورزشگاه شود! این تازه برای بازی های مهم داخلی است و حالا تصور کنید قرار باشد آزادی میزبان افتتاحیه جام ملت ها باشد. شک نکنید در آن صورت اتوبان کرج، اتوبان حکیم و دیگر اتوبان های منتهی به آزادی را از همان اواسط می بندند که کسی رد نشود! خوب به خاطر داریم همین چند سال قبل مسئولان برای آنکه مبادا برای مدیریت خیابان های اطراف به مشکل بخورند، کلا ورودی ها را بسته بودند و یک وروی را باز گذاشته بودند تا مردم برای ساعت های متمادی در ترافیک باشند. عادل فردوسی پور که گزارشگر بازی بود پیش چشم خود ما با هزار خواهش و التماس توانست مجوز بگیرد و با یک موتور خود را به استادیوم برساند!

امشب اما در ورزشگاه ابوظبی شاهد این اکشن ها نبودیم. تماشاگران با خیال راحت وارد ورزشگاه می شدند. چه آنها که پیاده بودند و چه آنها که با خود ماشین آورده بودند. اگر با ماشین بودید نهایتا 5 تا 10 دقیقه در ترافیک می ماندید چون مدیریت خیابان منتهی به استادیوم فوق العاده بود. از سویی ماموران که اعم از خانم و آقا بودند بسیار سریع کار تماشاگران و به ویژه خبرنگاران را راه می انداختند تا وارد استادیوم شوند. پذیرایی اماراتی ها از خبرنگاران هم بی نظیر بود و مثل ورزشگاههای ایران خبری از کیک یزدی و چایی نبود! این ها حداقل تفاوت هایی بود که می شد با چشم دید. حالا بماند که ورود تماشاگران به شکلی بود که کوچکترین خلعی در رفت و آمدشان ایجاد نمی کرد. خیلی از طرفداران حداقل در فاصله 30 دقیقه مانده به بازی وارد ورزشگاه شدند چون اینجا همه چیز تعریف شده بود. آنها به محض ورود به ورزشگاه دنبال از تشنگی ماندن در ترافیک چند ساعت در به در دنبال شیر آب نبودند و یا اینکه در صف های طویل سرویس بهداشتی منتظر باشند.

این کوچکترین و جزئی ترین تفاوت ها بود. تفاوت های عمده را هم که همه می دانند. زیرساختی که امارات در حمل نقل عمومی دارد، فرسنگ ها از ایران جلوتر است. کیفیت هتل، ذسترسی هتل‌ها، ورزشگاههای استاندارد، چمن های بی نظیر، زمین های تمرین فوق العاده، تسهیلات پروازی و... از جمله تفاوت هایی بودند که باعث شد تا ای اف سی به سادگی میزبانی را به این کشور بدهد تا ایران. حق پخش را هم فراموش نکنید. اینجا تلویزیون امارات میلیون ها دلار برای فوتبالی که تماشاگرانش در بعضی بازیها انگشت شمار است،پرداخت می کند. از سویی ورود بانوان به ورزشگاه هم داستان هایی شبیه به قصه های هزار و یک شب ایران ندارد. 

فقط لازم است یک تورنمنت بین المللی رفته باشید تا به این نتیجه برسید که ایران نه حالا بلکه در 20 سال آینده هم بعید است یک میزبانی در چنین سطحی بگیرد.