معجزه فوتبال؛ اتحاد ایران و عراق با اسم رمز "رسن"

به گزارش پارس نیوز، فوتبال دستکم از زمانی که الکس ویلاپلان، کاپیتان فرانسه در جام‌جهانی 1930 در نقش جاسوس نازی، مردم کشورش را مورد آزار قرار می‌داد با سیاست اختلاط عمیقی داشته و بیش‌تر اوقات یک گروه و حتی یک شخص، معادلات سیاسی را به هم زده یا آتش دشمنی را شعله‌ور ساخته است. می‌خواهد «اشپاوسر»ی باشد که به عنوان زننده گل برتری آلمان شرقی مقابل آلمان غربی در جام‌جهانی 1974 دیوار برلین را به قصد زندگی به قول خودش بهتر، دور زد، به قسمت غربی رفت و شعله فروپاشی این دیوار را شعله ور ساخت.می‌خواهد دکتر سوکراتس افسانه‌ای باشد که بستن سربند با شعار سیاسی به اندازه دربیل زدن برایش حیاتی بود و یکی از مروجان سقوط دیکتاتور دهه 80 برزیل شد. یا حتی می‌خواهد اسم رمز اتحاد این روزهای 2 ملت باشد؛ شخصی به نام بشار رسن!

تاریخ سیاسی ایران و عراق بسیار پرفراز و نشیب بوده و این بار، فوتبال در قالب یک اسم، معادلات سیاسی گذشته را وارونه جلوه داد. بشار رسن به عنوان بازیکن از کشوری که درگیر 8 سال جنگ با ایران بود با احترام بیش از 80 هزار هوادار ورزشگاه آزادی قبل و بعد از بازی برگشت نیمه‌نهایی لیگ قهرمانان آسیا مواجه شد. مرگ مادر او، موجی از ابراز همدردی را به وجود آورد و حتی در تورنمنت چهارجانبه موسوم به «سوپرکلاسیکو» که در عربستان و با حضور آرژانتین، برزیل و عراق انجام شد، پیراهن او در غیاب خودش روی نیمکت نشانده شد. این تغییر جهت آن هم به خاطر یک اتفاق، تنها در مستطیل سبزی به نام فوتبال اجازه رخ دادن می‌یابد؛ فارغ از هرگونه نمایش و تزویر.

اولین بازی ایران و عراق، چند ماه پس از پایان جنگ در جریان تورنمنتی به نام جام صلح و دوستی انجام شد. قبل از بازی به نشانه صلح کبوترهایی به نشانه صلح به پرواز درآمدند اما در رقابتی که هیچ تیمی نمی‌خواست برنده باشد، 2 تیم به تساوی بدون گل رضایت دادند. این نخواستن در گذر زمان و حدود 28 سال بعد جای خودش را به یک خواست عمیق داد؛ ابراز احساسات عمیق برای دلداری دادن به بازیکن عزادار مرگ مادر. فوتبال به تنهایی می‌تواند قدرتی بیش از ضربتی‌‍‌ترین قطعنامه‌ها داشته باشد؛ به‌خصوص در عصر حاضر که بیش از همیشه به سیاست آغشته شده و دقیقا مناسبات ایران و عراق هم در این بستر با کانال فوتبال از دشمنی دوران گذشته به سمت یک دوستی پرمهر سوق داده شده است.

در واقع چهارمین صنعت پولساز حال حاضر دنیا، تحت تاثیر هیجان و خاصیت «جهان وطنی» خودش (اینکه یک باشگاه با همه تعصباتش می‌تواند از هرکشوری با هر نوع مناسبات در دنیا بازیکن داشته باشد) معنای مرز و هر آنچه مرزبندی‌ها با خودش به همراه دارد به سبکی خاص طبقه‌بندی می‌کند. در این چارچوب، هر چقدر بازی صربستان و بوسنی در میادین اروپایی عادی و بی‌دردسر انجام می‌شود به همان میزان، اینجا در خاورمیانه تب‌زده، یک فوتبالیست عراقی در حوالی همان جایی که روزی ارتش کشورش اولین بمب‌ها را روانه زمین کرد با تشویق 80 هزار نفری مواجه می‌شود، اشک می‌ریزد و در آغوش ایرانی‌ها جای می‌گیرد. این، بی‌تردید معجزه فوتبال است!