سهم ۱ درصدی ایران از گردش ۱۲۰ میلیارد دلاری صنعت کفش در جهان

کفش از نمونه نیازهای ضروری به شمار می رود که تهیه و خرید آن برای تمامی اقشار جامعه از دهک های پایین و ضعیف تا طیف مرفه  جامعه اجتناب ناپذیر است.
 
با توجه به جامعه هدف گسترده و فراگیر این محصول هر آنچه شاهد حمایت افزون تری در این عرصه باشیم،به همان میزان فرصت های شغلی فزاینده تری برای کشور و جامعه حاصل می شود و از دیگر سو با اتکای به این توان می توان در عرصه توسعه صادرات این محصول نیز به موفقیت های بسیاری نائل شد.
 
یکی از کانون های اصلی تولید کفش در ایران،به شهر تاریخی تبریز معطوف می شود،حوزه ای که هم اکنون نیز با وجود واردات بی رویه،قریب به 2 هزار و 200 کارگاه تولید کفش با 5 هزار فروشگاه عرضه این محصول به انضمام لوازم جانبی مربوطه ، درآن ، مشغول به فعالیت هستند و این تعدد و تکثر موید توان بالای اشتغالزایی این صنعت و پویایی و تکاپوی فعالیت مذکور در شهر اشاره شده است.
 
به واقع عقبه تاریخی بزرگ ترین شهرک چرم خاورمیانه در این شهر(بنابرگزارشات موجود)از دیگر مولفه هایی است که ظرفیت های این حوزه صنعتی را در شهر تاریخی تبریز دو چندان کرده است.
 
آنچنان که مطالعات انجام شده نشان می دهد،قوم ماد به عنوان یکی از قدیمی ترین اقوام ایرانی،از نخستین گروه هایی به شمار می روند که از کفش به عنوان پاپوشی برای خویش بهره می بردند و این ادعایی است که به روشنی در کتیبه های به دست آمده ازآن دوران قابل اثبات است.
 
پس از آن،استفاده از کفش در دوران هخامنشیان نیز رایج و شایع بوده و هر چه از حیث تارخی رو به جلوتر حرکت می کنیم،کفش های مورد استفاده نیز با طراحی و اشکال نوین تری همراه می شوند و با بررسی کفش های مورد استفاده در دوران صفوی این سیر تاریخی به روشنی ملموس تر می شود.
 
با چنین پیشینه ای،بیشتر به عمق توانمندی این مرز و بوم در تولید کفش و استفاده از آن پی خواهیم برد.
 
در حال حاضر نیز،کفش های دست دوز تبریز،در کل ایران،صاحب نام و شهره  و کم نیستند جهانگردان و سیاحانی که با وجود آشنایی به برندهای صاحب نام تولید کفش در جهان،پس از حضور در ایران،نسبت به خرید کفش های دست دوز تبریزی به عنوان سوغات ایرانی (که هم هنر ایرانی و ظرافت صنایع دستی در آن لحاظ شده و هم از کیفیت بالا و مطلوبی برخوردار هستند )،مبادرت می ورزند.
از واردات 500 میلیون دلاری کفش قاچاق تا توان تولیدداخلی 400 میلیون جفت کفش در کشور
 
چندی پیش،رسول شجری،رئیس اتحادیه کفاشان دست دوز در گفت و گو با رسانه ها با اشاره به لزوم مقابله با قاچاق کفش به کشور عنوان کرد:بنابر ارزیابی های انجام شده،سالیانه قریب به 500 میلیون دلار کفش به کشور قاچاق می شود این در شرایطی است که زمینه تولید 400 میلیون جفت در قالب تولید داخلی دراین مرز و بوم وجود دارد.
 
وی می افزاید:در مقابل این حجم انبوه از قاچاق،تنها شاهد صادرات 120 میلیون دلار کفش به کشورهای همسایه هستیم
 
رئیس اتحادیه کفش دوزان دست دوز می گوید:در طول سال،قریب به 250 میلیون کفش در ایران تهیه و مورد استفاده قرار می گیرد(که این عدد و رقم نیز وجهی دیگر از ظرفیت بالا و بالقوه موجود برای اشتغالزایی در این صنعت به شمار می رود).
 
شجری عنوان می کند:صنعت کفش در تمامی دنیا در زمره فعالیت های اشتغالزا به شمار می رود و این ویژگی در کشورهایی همچون آمریکا،چین،هند و ...که از جمعیت بالا و قالب توجهی برخوردار هستند بیشتر به چشم می آید.
سهم 1درصدی ایران از گردش 120 میلیارد دلاری صنعت کفش در جهان
 
رئیس اتحادیه کفش ماشینی(علی اژدرکش)نیز معتقد است:ظرفیت های بالقوه و کم نظیر صنعت مذکور،به تنهایی قادر است بخش قابل توجهی از معضل بیکاری در کشور را تعدیل و مرتفع کند.
 
وی ضمن انتقاد از جایگاه کفش ایران در بازارهای بین المللی،در گفت و گویی با رسانه ها می گوید:از مجموع گردش مالی 120 میلیارد دلاری کفش در جهان،سهم ایران قریب به یک درصد برآوُرد می شود(که این عدد و رقم برای عرصه ای که ایران از حیث تاریخی،تولیدی و کیفی در آن توانمند می باشد،بسیار اندک و ناچیز به نظر می رسد).
 
به زعم رئیس اتحادیه کفش ماشینی،با یک برنامه ریزی مناسب می توان در یک بازه زمانی 3 تا 5 ساله،صادرات کفش کشور را تا دو میلیارد دلار افزایش داد.
 
چندی پیش،مجید خدابخش،استاندار آذربایجان شرقی نیز در جلسه ستاد اقتصاد مقاومتی استان مذکور که با محوریت بررسی مشکلات و مسائل مرتبط با صنعت کشور در این خطه برگزار شد عنوان کرد:بازدید رئیس جمهور از بازار کفش این منطقه،حامل دستاوردهای مطلوب و قابل توجهی بود و ما نیز به عنوان نماینده دولت در استان،موظف به مرتفع کردن مشکلات و چالش های پیش روی این صنعت هستیم.
 
وی با اشاره به مشکل تامین مواد اولیه بعد از بالا رفتن نرخ ارز به عنوان یکی از مهمترین چالش های پیش روی تولیدکنندگان گفت:دولت مسیر قانونی برای تامین ارز مورد نیاز فعالان این عرصه را فراهم کرده و می طلبد با لحاظ نمودن خلاقیت،تنوع و نوآوری هر چه بیشتر در این حوزه تولیدی،شاهد نائل شدن به موفقیت های هر چه بیشتری باشیم که حصول این امر مستلزم نقش آفرینی مثبت و سازنده بخش خصوصی خواهد بود.
 
خدابخش در این جلسه عنوان کرد:با تکمیل زنجیره تولید در صنعت کفش،باید قیمت تمام شده این محصول با کاهش هر چه بیشتری همراه شود تا بدین ترتیب زمینه رقابتی تر شدن آن در بازارهای خارجی به نحو شایسته و مطلوب تری فراهم شود.
 
بابک یزدان بین،یکی از فعالان حوزه تولید و توزیع کفش نیز در گفت و گو با خبرنگار  صنعت،تجارت و کشاورزی،در تشریح ظرفیت های بالقوه اقتصادی موجود در این حوزه اظهار کرد:در نگاه اول،زمینه و فرصت های شغلی صنعت کفش،به همین محصول خلاصه می شود اما در واقع امر با توسعه این صنعت،عرصه های دیگر همچون صنعت چرم طبیعی،مصنوعی،پلیمر،پتروشیمی بسته بندی،قالب سازی،نساجی،توزیع،خدمات و تعمیرات و...نیز شکوفا خواهد شد و این زنجیره موید ابعاد متعدد و نهفته ، برای ایجاد فرصت های شغلی هر چه بیشتر در این عرصه است.
 
وی افزود:متاسفانه،آنچنان که آمار و اخبار رسانه ها نشان می دهد ضریب افزایش واردات بی رویه قاچاق به کشور از سال 80 به بعد افزایش یافته ومی طلبد برای کاهش بیشتر این عارضه،تلاش افزون تری لحاظ و عملیاتی شود.
 
یزدان بین گفت:این عارضه در شرایطی بر صحنه تولید کفش کشور سایه انداخته که عرصه فوق (صنعت کفش)می تواند به عنوان موتور و پیشران حرکتی اقتصاد کشور به نحو شایسته تری نقش آفرینی کند که تحقق این امر مستلزم فرهنگ سازی در راستای حمایت از کفش ایرانی به عنوان یکی از مصادیق حمایت از کالای ایرانی و پشتیبانی و کمک فزاینده تر دستگاه های ذی ربط و متولی است.
لزوم توسعه تکنولوژی تولید چرم در کشور
 
شجری،رئیس اتحادیه کفش دست دوزان در تهران،معتقد است،یکی از ضروریات صنعت کفش کشور به توسعه تکنولوژی تولید چرم در کشور به عنوان ماده اولیه اصلی این کالا به شمار می رود.
 
وی کشور ترکیه را به عنوان مصداق و نمونه ای در حرکت موفق و سازنده برای نوآوری تجهیزات و ادوات تولید چرم نام می بَرَد.
 
آنچنان که این مقام مسئول در اتحادیه کفش دست دوز عنوان می کند،در حال حاضر ظرفیت تولیدی حدود 50 درصد برآوُرد می شود،به تبع با در نظر گرفتن این عدد و رقم ( که البته بعضا از سوی برخی تا 60 درصد نیز عنوان می شود ) به روشنی به این واقعیت پی می بریم که در صورت حمایت هر چه بیشتر و رفع مشکلات موجود در این عرصه همچون موضوع مالیات و دارایی،قیمت حامل های انرژی قانون کار،بیمه و عدم ساماندهی کارخانجات و فقدان نظارت و کنترل کافی بر مراکز تولید مواد اولیه این محصول(به زعم رئیس اتحادیه کفش دوزان تهران) ، می توان به دستاوردهای هر چه بیشتری در این صنعت نائل شد.
 
در پایان نباید از ضرورت افزایش بُرد صادرات کفش ایرانی نیز غافل شد و در شرایطی که عمده تولیدات ایران در این بخش معطوف به کشورهای همسایه می شود با بازاریابی حرفه ای،تبلیغات هدفمند و حضور پر رنگ تردر نمایشگاه های بین المللی ، می توان نقش هر چه بیشتر و سازنده تری را در بازار دیگر گشورهای جهان و حتی قاره های مختلف دنیا ایفاء نمود ، امری که مستلزم برنامه ریزی اصولی،هوشمندانه و هر چه دقیق تری است.