آیات ۱-۱۸ سوره رعد

سوره رعد سیزدهمین سوره قرآن که مدنی و دارای ۴۳ آیه است. روایت از نبی مکرم اسلام صلی الله علیه و آله وسلم: «هرکه سوره رعد را قرائت نماید خداوند ده برابر تعداد همه ابر‌های گذرنده، در گذشته و حال و آینده به او حسنه عنایت می‌فرماید و در روز قیامت از وفا کنندگان به عهد الهی خواهد بود.»

امام صادق علیه السلام فرمودند: «هر کس سوره رعد را زیاد قرائت نماید، هیچ گاه دچار صاعقه نخواهد شد حتی اگر ناصبی باشد و اگر مؤمن باشد بدون حساب وارد بهشت می‌شود و حق شفاعت درباره همه خانواده و برادران و آشنایانش را دارد.» درادامه فایل صوتی تلاوت مجلسی آیات ۱-۲۲ سوره رعدتوسط محمد صدیق منشاوی قابل دریافت است.

تلاوت مجلسی آیات ۱-۱۸ سوره رعد

المر تِلْکَ آیَاتُ الْکِتَابِ وَالَّذِی أُنْزِلَ إِلَیْکَ مِنْ رَبِّکَ الْحَقُّ وَلَکِنَّ أَکْثَرَ النَّاسِ لَا یُؤْمِنُونَ ﴿۱﴾

الف. لام میم راء این است آیات کتاب و آنچه از جانب پروردگارت به سوى تو نازل شده حق است ولى بیشتر مردم نمى‌ گروند (۱)

اللَّهُ الَّذِی رَفَعَ السَّمَاوَاتِ بِغَیْرِ عَمَدٍ تَرَوْنَهَا ثُمَّ اسْتَوَى عَلَى الْعَرْشِ وَسَخَّرَ الشَّمْسَ وَالْقَمَرَ کُلٌّ یَجْرِی لِأَجَلٍ مُسَمًّى یُدَبِّرُ الْأَمْرَ یُفَصِّلُ الْآیَاتِ لَعَلَّکُمْ بِلِقَاءِ رَبِّکُمْ تُوقِنُونَ ﴿۲﴾

خدا [همان]کسى است که آسمان‌ها را بدون ستونهایى که آن‌ها را ببینید برافراشت آنگاه بر عرش استیلا یافت و خورشید و ماه را رام گردانید هر کدام براى مدتى معین به سیر خود ادامه مى‌ دهند [خداوند]در کار [آفرینش]تدبیر مى ‌کند و آیات [خود]را به روشنى بیان مى ‌نماید امید که شما به لقاى پروردگارتان یقین حاصل کنید (۲)

وَهُوَ الَّذِی مَدَّ الْأَرْضَ وَجَعَلَ فِیهَا رَوَاسِیَ وَأَنْهَارًا وَمِنْ کُلِّ الثَّمَرَاتِ جَعَلَ فِیهَا زَوْجَیْنِ اثْنَیْنِ یُغْشِی اللَّیْلَ النَّهَارَ إِنَّ فِی ذَلِکَ لَآیَاتٍ لِقَوْمٍ یَتَفَکَّرُونَ ﴿۳﴾

و اوست کسى که زمین را گسترانید و در آن کوه‌ها و رود‌ها نهاد و از هر گونه میوه‌ اى در آن جفت جفت قرار داد روز را به شب مى ‌پوشاند قطعا در این [امور]براى مردمى که تفکر مى کنند نشانه‌ هایى وجود دارد (۳)

وَفِی الْأَرْضِ قِطَعٌ مُتَجَاوِرَاتٌ وَجَنَّاتٌ مِنْ أَعْنَابٍ وَزَرْعٌ وَنَخِیلٌ صِنْوَانٌ وَغَیْرُ صِنْوَانٍ یُسْقَى بِمَاءٍ وَاحِدٍ وَنُفَضِّلُ بَعْضَهَا عَلَى بَعْضٍ فِی الْأُکُلِ إِنَّ فِی ذَلِکَ لَآیَاتٍ لِقَوْمٍ یَعْقِلُونَ ﴿۴﴾

و در زمین قطعاتى است کنار هم و باغهایى از انگور و کشتزار‌ها و درختان خرما چه از یک ریشه و چه از غیر یک ریشه که با یک آب سیراب مى‌ گردند و [با این همه]برخى از آن‌ها را در میوه [از حیث مزه و نوع و کیفیت]بر برخى دیگر برترى مى‌ دهیم بى گمان در این [امر نیز]براى مردمى که تعقل مى کنند دلایل [روشنى]است (۴)

وَإِنْ تَعْجَبْ فَعَجَبٌ قَوْلُهُمْ أَإِذَا کُنَّا تُرَابًا أَإِنَّا لَفِی خَلْقٍ جَدِیدٍ أُولَئِکَ الَّذِینَ کَفَرُوا بِرَبِّهِمْ وَأُولَئِکَ الْأَغْلَالُ فِی أَعْنَاقِهِمْ وَأُولَئِکَ أَصْحَابُ النَّارِ هُمْ فِیهَا خَالِدُونَ ﴿۵﴾

و اگر عجب دارى عجب از سخن آنان [=کافران]است که آیا وقتى خاک شدیم به راستى در آفرینش جدیدى خواهیم بود اینان همان کسانند که به پروردگارشان کفر ورزیده‌ اند و در گردنهایشان زنجیرهاست و آنان همدم آتشند و در آن ماندگار خواهند بود (۵)

وَیَسْتَعْجِلُونَکَ بِالسَّیِّئَةِ قَبْلَ الْحَسَنَةِ وَقَدْ خَلَتْ مِنْ قَبْلِهِمُ الْمَثُلَاتُ وَإِنَّ رَبَّکَ لَذُو مَغْفِرَةٍ لِلنَّاسِ عَلَى ظُلْمِهِمْ وَإِنَّ رَبَّکَ لَشَدِیدُ الْعِقَابِ﴿۶﴾

و پیش از رحمت‌ شتابزده از تو عذاب مى‌طلبند و حال آنکه پیش از آنان [بر کافران]عقوبت‌ها رفته است و به راستى پروردگار تو نسبت به مردم با وجود ستمشان بخشایشگر است و به یقین پروردگار تو سخت‌ کیفر است (۶)

وَیَقُولُ الَّذِینَ کَفَرُوا لَوْلَا أُنْزِلَ عَلَیْهِ آیَةٌ مِنْ رَبِّهِ إِنَّمَا أَنْتَ مُنْذِرٌ وَلِکُلِّ قَوْمٍ هَادٍ ﴿۷﴾

و آنان که کافر شده‌ اند مى‌ گویند چرا نشانه‌ اى آشکار از طرف پروردگارش بر او نازل نشده است [اى پیامبر]تو فقط هشداردهنده‌ اى و براى هر قومى رهبرى است (۷)

اللَّهُ یَعْلَمُ مَا تَحْمِلُ کُلُّ أُنْثَى وَمَا تَغِیضُ الْأَرْحَامُ وَمَا تَزْدَادُ وَکُلُّ شَیْءٍ عِنْدَهُ بِمِقْدَارٍ ﴿۸﴾

خدا مى‌ داند آنچه را که هر ماده‌ اى [در رحم]بار مى‌ گیرد و [نیز]آنچه را که رحم‌ها مى ‌کاهند و آنچه را مى‌ افزایند و هر چیزى نزد او اندازه‌ اى دارد (۸)

عَالِمُ الْغَیْبِ وَالشَّهَادَةِ الْکَبِیرُ الْمُتَعَالِ ﴿۹﴾

داناى نهان و آشکار [و]بزرگ بلندمرتبه است (۹)

سَوَاءٌ مِنْکُمْ مَنْ أَسَرَّ الْقَوْلَ وَمَنْ جَهَرَ بِهِ وَمَنْ هُوَ مُسْتَخْفٍ بِاللَّیْلِ وَسَارِبٌ بِالنَّهَارِ ﴿۱۰﴾

[براى او]یکسان است کسى از شما سخن [خود]را نهان کند و کسى که آن را فاش گرداند و کسى که خویشتن را به شب پنهان دارد و در روز آشکارا حرکت کند (۱۰)

لَهُ مُعَقِّبَاتٌ مِنْ بَیْنِ یَدَیْهِ وَمِنْ خَلْفِهِ یَحْفَظُونَهُ مِنْ أَمْرِ اللَّهِ إِنَّ اللَّهَ لَا یُغَیِّرُ مَا بِقَوْمٍ حَتَّى یُغَیِّرُوا مَا بِأَنْفُسِهِمْ وَإِذَا أَرَادَ اللَّهُ بِقَوْمٍ سُوءًا فَلَا مَرَدَّ لَهُ وَمَا لَهُمْ مِنْ دُونِهِ مِنْ وَالٍ ﴿۱۱﴾

براى او فرشتگانى است که پى در پى او را به فرمان خدا از پیش رو و از پشت‌ سرش پاسدارى مى کنند در حقیقت ‌خدا حال قومى را تغییر نمى‌ دهد تا آنان حال خود را تغییر دهند و، چون خدا براى قومى آسیبى بخواهد هیچ برگشتى براى آن نیست و غیر از او حمایتگرى براى آنان نخواهد بود (۱۱)

هُوَ الَّذِی یُرِیکُمُ الْبَرْقَ خَوْفًا وَطَمَعًا وَیُنْشِئُ السَّحَابَ الثِّقَالَ ﴿۱۲﴾

اوست کسى که برق را براى بیم و امید به شما مى ‌نمایاند و ابرهاى گرانبار را پدیدار مى ‌کند (۱۲)

وَیُسَبِّحُ الرَّعْدُ بِحَمْدِهِ وَالْمَلَائِکَةُ مِنْ خِیفَتِهِ وَیُرْسِلُ الصَّوَاعِقَ فَیُصِیبُ بِهَا مَنْ یَشَاءُ وَهُمْ یُجَادِلُونَ فِی اللَّهِ وَهُوَ شَدِیدُ الْمِحَالِ ﴿۱۳﴾

رعد به حمد او و فرشتگان [جملگى]از بیمش تسبیح مى‌ گویند و صاعقه ‌ها را فرو مى‌ فرستند و با آن‌ها هر که را بخواهد مورد اصابت قرار مى‌ دهد در حالى که آنان در باره خدا مجادله مى کنند و او سخت‌ کیفر است (۱۳)

لَهُ دَعْوَةُ الْحَقِّ وَالَّذِینَ یَدْعُونَ مِنْ دُونِهِ لَا یَسْتَجِیبُونَ لَهُمْ بِشَیْءٍ إِلَّا کَبَاسِطِ کَفَّیْهِ إِلَى الْمَاءِ لِیَبْلُغَ فَاهُ وَمَا هُوَ بِبَالِغِهِ وَمَا دُعَاءُ الْکَافِرِینَ إِلَّا فِی ضَلَالٍ ﴿۱۴﴾

دعوت حق براى اوست و کسانى که [مشرکان]جز او مى‌ خوانند هیچ جوابى به آنان نمى‌ دهند مگر مانند کسى که دو دستش را به سوى آب بگشاید تا [آب]به دهانش برسد در حالى که [آب]به [دهان]او نخواهد رسید و دعاى کافران جز بر هدر نباشد (۱۴)

وَلِلَّهِ یَسْجُدُ مَنْ فِی السَّمَاوَاتِ وَالْأَرْضِ طَوْعًا وَکَرْهًا وَظِلَالُهُمْ بِالْغُدُوِّ وَالْآصَالِ ﴿۱۵﴾

و هر که در آسمان‌ها و زمین است‌ خواه و ناخواه با سایه ‌هایشان بامدادان و شامگاهان براى خدا سجده مى کنند (۱۵)

قُلْ مَنْ رَبُّ السَّمَاوَاتِ وَالْأَرْضِ قُلِ اللَّهُ قُلْ أَفَاتَّخَذْتُمْ مِنْ دُونِهِ أَوْلِیَاءَ لَا یَمْلِکُونَ لِأَنْفُسِهِمْ نَفْعًا وَلَا ضَرًّا قُلْ هَلْ یَسْتَوِی الْأَعْمَى وَالْبَصِیرُ أَمْ هَلْ تَسْتَوِی الظُّلُمَاتُ وَالنُّورُ أَمْ جَعَلُوا لِلَّهِ شُرَکَاءَ خَلَقُوا کَخَلْقِهِ فَتَشَابَهَ الْخَلْقُ عَلَیْهِمْ قُلِ اللَّهُ خَالِقُ کُلِّ شَیْءٍ وَهُوَ الْوَاحِدُ الْقَهَّارُ﴿۱۶﴾

بگو پروردگار آسمان‌ها و زمین کیست بگو خدا بگو پس آیا جز او سرپرستانى گرفته اید که اختیار سود و زیان خود را ندارند بگو آیا نابینا و بینا یکسانند یا تاریکی‌ها و روشنایى برابرند یا براى خدا شریکانى پنداشته‌ اند که مانند آفرینش او آفریده‌ اند و در نتیجه [این دو]آفرینش بر آنان مشتبه شده است بگو خدا آفریننده هر چیزى است و اوست‌ یگانه قهار (۱۶)

أَنْزَلَ مِنَ السَّمَاءِ مَاءً فَسَالَتْ أَوْدِیَةٌ بِقَدَرِهَا فَاحْتَمَلَ السَّیْلُ زَبَدًا رَابِیًا وَمِمَّا یُوقِدُونَ عَلَیْهِ فِی النَّارِ ابْتِغَاءَ حِلْیَةٍ أَوْ مَتَاعٍ زَبَدٌ مِثْلُهُ کَذَلِکَ یَضْرِبُ اللَّهُ الْحَقَّ وَالْبَاطِلَ فَأَمَّا الزَّبَدُ فَیَذْهَبُ جُفَاءً وَأَمَّا مَا یَنْفَعُ النَّاسَ فَیَمْکُثُ فِی الْأَرْضِ کَذَلِکَ یَضْرِبُ اللَّهُ الْأَمْثَالَ ﴿۱۷﴾

[همو که]از آسمان آبى فرو فرستاد پس رودخانه ‌هایى به اندازه گنجایش خودشان روان شدند و سیل کفى بلند روى خود برداشت و از آنچه براى به دست آوردن زینتى یا کالایى در آتش مى‌ گدازند هم نظیر آن کفى برمى ‌آید خداوند حق و باطل را چنین مثل مى‌ زند، اما کف بیرون افتاده از میان مى ‌رود ولى آنچه به مردم سود مى ‌رساند در زمین [باقى]مى‌ ماند خداوند مثل‌ها را چنین مى‌ زند (۱۷)

لِلَّذِینَ اسْتَجَابُوا لِرَبِّهِمُ الْحُسْنَى وَالَّذِینَ لَمْ یَسْتَجِیبُوا لَهُ لَوْ أَنَّ لَهُمْ مَا فِی الْأَرْضِ جَمِیعًا وَمِثْلَهُ مَعَهُ لَافْتَدَوْا بِهِ أُولَئِکَ لَهُمْ سُوءُ الْحِسَابِ وَمَأْوَاهُمْ جَهَنَّمُ وَبِئْسَ الْمِهَادُ ﴿۱۸﴾

براى کسانى که پروردگارشان را اجابت کرده‌ اند پاداش بس نیکوست و کسانى که وى را اجابت نکرده‌ اند اگر سراسر آنچه در زمین است و مانند آن را با آن داشته باشند قطعا آن را براى بازخرید خود خواهند داد آنان به سختى بازخواست‌ شوند و جایشان در دوزخ است و چه بد جایگاهى است (۱۸)

انتهای پیام/