شیخ سعودی با زن ایرانی متاهل ازدواج کرد

ششم ذی حَجّه سال 1407 قمری مطابق با نُهم مرداد 1366 شمسی، رژیم آل سعود، زائرانی که در راهپیمایی «برائت از مشرکین»، ندای «مرگ بر آمریکا» و «مرگ بر اسراییل» سر داده بودند به خاک و خون کشاند.

امام خمینی(ره) این بی حرمتی و جنایت بزرگ را محکوم کردند و در بخشی از بیاناتشان در مورد این فاجعه اسفناک فرمودند: «بنا داشتند بر این که این امر واقع بشود؛ تحمیل کرده بودند بر آل سعودِ احمق که یک همچو کار احمقانه‌اى بکند.»[1]

این فاجعه دردناک و این مصیبت جانکاه قطعا و به یقین ابعاد گسترده ای داشته که بسیاری از آن ها به علّت کتمان رژیم سعودی در تیررس نگاه عموم نیست.

«دکتر محمّد حسن شجاعی فرد» استاد تمامِ دانشکده مکانیک و همچنین رئیس دانشکده و پژوهشکده مهندسی خودرو دانشگاه «علم و صنعت» و استاد نمونه کشور از طرف وزارت علوم در سال 1386 شمسی در کتاب خود، روایتگرِ اتّفاقی هولناک و فاجعه ای شرم آور در این زمینه است که شرح ماجرا را از قول یکی از مدیران کاروان در آن سال، این چنین بیان می کند: «پس از این که سال 72 ، حُجّاج دوباره به مکّه مشرّف شدند، یکی از خانم های ایرانی به ستاد مکّه مراجعه کرده و گفته بود، من در واقعه سال 66 در مکّه بودم. زخمی شدم، به خانه ای در نزدیکی «پُل حَجون» پناه بردم. پس از پایان ماجرای کُشتار مردم، وقتی خواستم از خانه خارج شوم و به هتل خود برگردم، متاسّفانه صاحبخانه که شیخی بود و چند زن هم داشت، مرا زندانی کرد و تا پایان مراسمِ حج نگذاشت از خانه بیرون روم. پس از پایان مراسم من را به عنوان زن خود خواند و اجازه تلفن به هیچ جا را هم به من نمی داد. به زور من را زن خود خواند و از او صاحب سه فرزند شدم.

اما امسال که ایرانی ها آمده اند من موفّق به فرار از خانه شدم و آمده ام بگویم من را نجات دهید، چون من در ایران شوهر، بچّه و خانواده دارم.

مدیر کاروان ما هم گفت، ما هم با تلاش زیاد گذرنامه ای برای آن خانم تهیّه کردیم و به همراه سایر زنان ایرانی او را از «جَدّه» به ایران فرستادیم.

حالا این که همسر و فرزندان او در ایران در این پنج سال چه کرده بودند خبری نداشتیم. چه بسا فکر کرده بودند که او شهید شده است. حالا این یک مورد بود که ما خبردار شدیم و خانم زرنگی بوده که فرار کرده است. شاید موارد دیگری از این قبیل هم بوده باشد. به هر حال این امر یک فاجعه بود که برای همیشه در پرونده سعودی ها به عنوان یک لکّه سیاه خواهد ماند.»[2]

پی نوشت

[1] صحیفه امام، ج 20، ص 370.

[2] شجاعی فرد،محمد حسن، مناظره دکتر و شیخ،امیر کبیر،تهران،چ4، 1394 ش. صص 113-114

سیّد مرتضی میرسراجی

انتهای پیام/