کلوپ چه نسخه ای برای فینال لیگ قهرمانان اروپا تجویز می کند

او که بزرگ شده روستای «جنگل سیاه» گلاتن و پرورش یافته یک تاجر عشق ورزش است، همیشه رؤیای تبدیل شدن به یک دکتر را در سر می‌پروراند. او چند ده سال بعد این موضوع را فاش کرد: «دوست داشتم دکتر شوم تا به مردم کمک کنم.»تلاش او برای قبولی در آزمون ورودی دانشگاه پزشکی آلمان نتیجه‌ای نداشت و او نمره کافی نگرفت. با این حال کلوپ همچنان می‌خواست به رؤیایش عمل کند و در حقیقت هم این کار را انجام داد.

 این مرد 50 ساله پیش از سفر شاگردانش به اوکراین برای فینال لیگ قهرمانان اروپا مقابل رئال مادرید گفت: «من به بازیکنانم کمک می‌کنم تا قلب‌ها و ذهن‌های‌شان را آرام کنند.»
دکتر کلوپ برای تیمش در آستانه نبرد با مدافع عنوان قهرمانی رقابت‌ها دز بالایی از تجسم را تجویز کرده است. طبق تشخیص او دلیلی برای استرس داشتن وجود ندارد و این پیامی بود که او در اردوگاه تمرینی اخیر تیمش در ماربیا در گوش بازیکنانش فرو کرد: چیزی برای از دست ندادن نداریم و در عوض کلی چیز برای بردن داریم.»

سرمربی لیورپول همچنین به مردانش عهد و پیمانی را یادآوری کرد که مدت کوتاهی بعد از ورودش به جمع آنها در ماه اکتبر سال 2015 با آنها بست.  او آن زمان به آنها برای کم کردن ترس و نگرانی‌شان بابت مواجه شدن با یک شیوه بازی بسیار سنگین، پیچیده و جدید گفت: «زمانی که شما می‌برید، همه چیز به پای خودتان نوشته می‌شود و وقتی که می‌بازید، من مسوول همه چیز هستم.»

با همه ناراحتی و افسوسی که ممکن است به خاطر تکرار شدن آمارهای ضعیف کلوپ در فینال‌های اخیر – 5 شکست در 5 تلاش – ایجاد شود، کلوپ مثل همیشه بی‌نهایت خوشبین است و نه تنها تحت تأثیر این آمارها قرار نگرفته بلکه چنین آرامشی را به بازیکنانش در آستانه بزرگترین بازی عمرشان انتقال داده است. اگر رئال مادرید برنده بازی شود، کمتر کسی می‌تواند انگشت اتهام را به سمت لیورپول بگیرد؛ تیمی با 6 بازیکن فاقد تجربه بازی در لیگ قهرمانان که برخلاف انتظارات توانسته به فینال برساند. تا جایی که مردم می‌دانند، کلوپ یک بازنده سریالی است که این بار هم یک فینال دیگر را می‌بازد. خود او ممکن است با این قضیه مشکلی نداشته باشد.

در فوتبال، یک تیم ورزشی که اغلب اوقات چیزی به‌عنوان «من» را نمی‌شناسد، زمانی که پای اعتراف به اشتباهات در میان باشد، پیدا کردن یک سرمربی شجاع که آماده باشد تمام بار مسوولیت شکست را روی شانه‌هایش بگذارد، کاملاً نادر است. کلوپ اما جزو آن دسته از مربیانی نیست که بازیکنانش را سپر بلای خود کند. او معتقد است یکی از اصول کار این است که فشار از روی بازیکنان برداشته شود نه اینکه بر فشار موجود روی آنها افزود. در اضافه کردن به ترس مواجهه با توبیخ‌ها و انتقادات هیچ سودی نیست.

 او یک بار به کاپیتان تیم سابقش در دورتموند، نون سوبوتیچ، هشدار داد که با زندگی کردن در یاد ناکامی‌ها و شکست‌ها هیچ اتفاقی نمی‌افتد جز افزایش احتمال شکست خوردن در تلاش‌های بعد.

تیمی با چنین توزیع نامتوازن مهارت‌های فوتبالی و حتی تجربه کمتر در این سطح، اگر به خاطر رویکرد بخشنده کلوپ نبود، نمی‌توانست به آخرین بازی فصل برسد. به‌عنوان کسی که خودش زمانی به صورت محدود فوتبال بازی می‌کرد، او خیلی خوب می‌داند که فوتبالیست‌ها بیش از هر چیز دیگری، دستورالعمل‌ها و اعتماد سرمربی‌شان را سرلوحه کارشان قرار می‌دهند. یاد گرفتن از اشتباهات مهم است، یک واقعیت غیرقابل اجتناب زندگی در باند سرعت و این چیزی است که کلوپ به بازیکنان کم سن و سالی مانند ترنت الکساندر ارنولد و اندی روبرتسون آموخته است.

چیزی که کلوپ می‌گوید این است: «شما می‌بازید و می‌برید اما در کنار آدم‌هایی هستید که دوست‌شان دارید. شما در خانه‌تان هستید، در جایی که به آن تعلق دارید. این تمام چیزی است که همه ما می‌خواهیم»
و تمام چیزی که لیورپول و هوادارانش در کیف می‌خواهند، کسانی که از یک تجربه گروهی که شاید هر چند سال یک بار رخ می‌دهد، به وجد آمده‌اند. آنها با یک داستان برمی‌گردند، شاید با یک تاریخ.