یادی از محمدعلی کشاورز در آستانه روز «پدر»

به گزارش پارس به نقل از ایسنا، محمدعلی کشاورز این روز ها خیلی مریض است و در بستر استراحت می کند، اما این بیماری که ماه هاست با او همراه شده، باعث نشده که اخلاق خوبش در برخورد با دیگران کم رنگ شود. وقتی می گویی برای روز « پدر» با او تماس گرفته ای، می گوید حال خوشی ندارد. اما آنقدر برای سلامتی ات آرزو های خوب و خوش می کند که ناخودآگاه به یاد آن صحنه هایی از « پدر سالار» می افتی که او با تمام وجودش نگران « فرزندانش» است.

خبرنگار ایسنا در آستانه روز « پدر» جویای احوال « استاد محمدعلی کشاورز» بازیگر پیشکسوت سینما و تلویزیون ایران شد و او در پاسخ درباره وضعیت سلامتیش آن را خیلی خوب توصیف نکرد.

کشاورز درباره وضعیت جسمی این روز هایش گفت: از قبل بهتر نیستم، نمی توانم راه بروم، همینطور خوابیده ام. وی در پاسخ به « تبریک روز پدر» ضمن تشکر بیان کرد: ان شاءالله سلامت و موفق باشید. قدر سلامتی تان را بدانید.

محمدعلی کشاورز این روز ها در منزلش استراحت می کند و به گفته خودش درگیر فیزیوتراپی های متعدد است.

استاد « محمدعلی کشاورز» که اصالتا اصفهانی است، در سال ۱۳۴۳ با فیلم « شب قوزی» وارد سینما شد. او تا کنون فیلم های سینمایی نام آشنایی مانند « کمال الملک» ، « کفش های میرزا نوروز» ، « مادر» ، « ناصرالدین شاه آکتور سینما» ، « دلشدگان» ، « روز واقعه» ، « کمیته مجازات» و… ایفای نقش کرده است. کشاورز همچنین در سریال های زیادی مانند « پدر سالار» ، « سربداران» ، « دایی جان ناپلئون» ، « سلطان و شبان» و… بازی کرده است.

محمدعلی کشاورز در گفت وگو های مختلفش نکات و خاطرات جالبی را بیان کرده است. در زیر بخش هایی از آن ها را که او در گفت وگو با ایسنا و مجله « نسل امروز» و روزنامه « جام جم» عنوان کرده را در زیر می خوانید:

* یادم است قرار بود در یک صحنه من توی گوش محمود پاک نیت بزنم، من هم خیلی طبیعی این کار را کردم (با خنده) و او خیلی دردش آمد و باورش نمی شد من در کارم آنقدر جدی باشم.

* (هنگام فیلمبرداری « پدر سالار» ) آن روزها هرروز صبح زود همه سر صحنه می آمدیم، اما مرحومه نادره خیرآبادی نیم ساعت دیرتر از بقیه می آمد. یک روز یواشکی از او پرسیدم چرا دیر می آیی؟ گفت هیچی، من سر راه یک کله پزی پیدا کردم هر روز می روم آنجا صبحانه می خورم، بعد می آیم؛ امروز هم یک چشم با خودم آوردم که هرکس صبحانه نخورده بدهم بخورد!

* هیچ وقت شهرت و معروف شدن برای من معنا نداشت، از چهره شدن فقط یک خاطره خوب دارم. یادم می آید یک روز در خیابان عباس آباد در حال پیاده روی بودم. آن سمت خیابان پسری با یک گاری دستی داشت انگور می فروخت، تا مرا دید به سمتم دوید و با خوشحالی یک خوشه انگور به من داد و گفت من چیزی ندارم که به شما بدهم، این انگور را از من قبول کنید. چهره شاد آن پسر و آن خوشه انگور بهترین هدیه ای بوده که من به خاطر بازیگر بودنم در زندگی ام گرفته ام.

* یک روز داشتیم می رفتیم مدرسه، مدرسه مان هم در محله جلفای اصفهان بود. دیدیم که کامیون های عجیب و غریب پر از سربازهای خارجی در حال عبور از خیابان های شهر هستند، مردم هو می کشیدند و سنگ می زدند، سربازهای سوار بر کامیون هم به سمت مردم آدامس پرت می کردند که البته کسی این آدامس ها را برنمی داشت. مردم وقتی این کامیون های متفقین را می دیدند شعار « مرگ بر انگلیس» و « مرگ بر روس» می گفتند و بعضا فحش های بد و ناموسی هم به آنها می گفتند. آن زمان زاینده رود مثل حالا خشک نشده بود. بچه ها می رفتند از کنار زاینده رود ریگ و سنگ برمی داشتند، دست به دست می دادند یا پیراهن هایشان را پر از ریگ و سنگ می کردند و می آوردند جایی که کامیون ها در حال رد شدن بودند و به سمت کامیون ها پرتاب می کردند. مردم اصفهان در این موقع، چندبار تظاهرات ضدبیگانه داشتند. به هرحال متفقین از اصفهان گذشتند. این خاطره را خیلی خوب به خاطر دارم.

* زمان جنگ جهانی، گروه هایی را برای اسکان به اصفهان آوردند که بعد فهمیدیم آنها لهستانی هستند. مردم اصفهان هم وقتی فهمیدند که این لهستانی ها آواره و گرفتار هستند، با همه مشکلات و کمبودهایی که داشتند، خیلی به آنها کمک کردند… آنها در باغ های محله جلفا که ارمنی نشین بود، ساکن شدند. مردم اصفهان برایشان غذا درست می کردند و برای آنها می آوردند و یک مساله ای که خیلی جالب این بود که مردم اصفهان از زن ها و دخترهای لهستانی ها به طور خاص مواظبت می کردند که اراذل و اوباش دنبال دختران و زنان آنها نیفتند.

* صحبت کردن و گپ زدن در بین افراد خانواده خیلی کم شده، دیگر کسی حوصله کسی را ندارد. اینها همه خطرناک است و من که سن وسالی را گذرانده ام، آن را حس می کنم و خواهش می کنم که خانواده ها برای در کنار هم بودنشان ارزش بیشتری قائل شوند. من آنقدر از این تکنولوژی بدم می آید که حتی موبایل هم ندارم و هیچ وقت هم احساس نکردم به آن نیازی دارم.

* کنکور پزشکی دادم و قبول شدم، ولی در سالن تشریح که رفتم دیدم به روحیات من نمی خورد و انصراف دادم.

* از میان فیلم هایم، کارهایی که با علی حاتمی کرده ام را خیلی دوست دارم.

* سناریوی « هزاردستان» را بصورت کامل دارم و می خواهم اگر خانواده علی حاتمی راضی باشند آن را چاپ کنم تا مردم ببینند حاتمی در سریال نوشتن چه تکنیکی داشت.

* هیچ گاه جزو هیچ گروه و دسته سیاسی و غیرسیاسی نبودم و به نظر من هنرمند باید بیشتر به اصل خود کار فرهنگ و سرزمین خودش فکر کند.

* احمد رسول زاده که در بسیاری از کارهایم به جای من صحبت کرده، صدایش بسیار شبیه من است و موقعی که با او صحبتم می کنم انگار با خودم صحبت می کنم!

* با اکثر کارگردان های مطرح کار کرده ام و از میان آنها با علی حاتمی چون هم دانشکده بودیم خیلی راحت بودم. اما از همه بهتر فرخ غفاری بود که رهبری خیلی خوبی داشت. ضمن آنکه بازیگر خیلی خوبی هم بود و در کمدی نظیر نداشت.

* بی آبی رخ اصفهان را که زاینده رود است، گرفته است. تا آب به زاینده رود برنگردد، من هم به اصفهان برنمی گردم!