باید بجای جشنواره‌ها به اکران‌جهانی برسیم

به گزارش پارس به نقل از فارس، پوران درخشنده فیلمسازی است که تجربه حضور در مجامع جهانی را دارد و در نشست « نسبت سینمای ایران با جشنواره های خارجی» نظرات خود را در این باره بیان کرد. این نشست که با حضور وی، ابوالفضل جلیلی و محمد تقی فهیم برگزار شد به صورت مجزا و در سه بخش منتشر می شود.

خبرگزاری فارس در این نشست ها سعی دارد با تمام گرایش های موجود صحبت کند تا بتواند در آخر جمع بندی را درباره این مسئله مهم ارائه کند.

متن زیر مصاحبه بخش دوم از این نشست و با حضور پوران درخشنده است که در پی می آید:

*باید جایگاه خود را در جشنواره های بین المللی تثبیت کنیم

- طبیعتا جشنواره های بین المللی باید برای سینمای ایران اهمیت داشته باشد و جایگاه خودمان را در آن تثبیت کنیم. منتها اینکه این جایگاه چگونه تعریف می شود و چگونه باید خودمان را در این تعریف قرار بدهیم جای تحلیل دارد. ما در سال، صد فیلم تولید می کنیم و این رقم بسیار زیادی است. به نظرم در هر سال بین ۳ تا ۱۰ فیلم از سینمای ایران قابلیت عرضه بین المللی دارند. برای پخش همان ۳ فیلم هم باید تلاش جدی کرد اما متاسفانه سال ها است طور دیگری عمل می شود. در اوایل انقلاب در سطح بین المللی جوایز بسیاری گرفتیم و این جوایز از فیلمهای کودک شروع شد. در گذشته من بعنوان فیلمساز بدون اینکه پس از تولید فیلم زحمت خاصی به خود بدهم به سطح بین المل معرفی می شدم اما امروز دیگر خبری از تعامل بین سینمای ایران و جهان نیست.

*قبلا فیلم هایمان بهتر بود

-در گذشته نسبت به امروز فیلمهای بهتری داشتیم و باید ببینیم دلیل این افت کیفیت چیست؟ چرا بعضی از فیلمسازان مان را تحویل نگرفتیم و رهایشان کردیم؟ فیلمسازی داریم که سالها است فیلم نمی سازد اما مدیران ما عین خیالشان نیست. من سال ۶۸ تا ۷۸ به مدت ده سال فیلمی نساختم و کسی هم دنبال این نبود که ببیند این خانوم چرا دیگر فیلمی نمی سازد؟ این روزها انگیزه های هنرمندان را می کُشند.

*جوایز جشنواره ها به سینمای ایران و مسیر سینمای مان کمکی نکرد/مارکتینگ و تبلیغات در غرب بسیار مهم است

-به طور کلی در جشنواره ها موفقیت هایی داشتیم و جوایز بسیاری گرفتیم اما تمام این هیاهو در همان جشنواره ها به پایان رسید. به سینمای ایران و مسیر سینمای مان کمکی نکرد. ما به حرکت بنیادین نیازمندیم. من در سال ۲۰۰۰ که فیلم" عشق بدون مرز" را در آمریکا می ساختم مجبور بودم دو سال در آمریکا بمانم وهمین فرصتی شد برای بررسی و شناخت دقیق تر نسبت به سینمای غرب. دریافتم چقدر در آنجا نقش مارکتینگ مهم است و تبلیغات چقدر اهمیت دارد و تا چه حد بر عرضه محصولات تاثیر می گذارد. آنها حتی قبل از اینکه فیلمی شروع به ساختن شود، دمویی از آن طراحی می کنند که داستان فیلم و بازیگران و عوامل اش را مشخص کرده است. دو-سه دقیقه از فیلم را هم می سازند و بعد می روند دنبال سرمایه گذار و حتی پیش فروش فیلم. در حالی که هنوز فیلمی ساخته نشده است! این یعنی جامعه صنفی و پخش کنندگان در آمریکا بسیار حرفه ای و قدرتمند هستند.

* هیچ کاری در زمینه پخش بین المللی فیلم های ایرانی نکردیم

-ما به طور کلی هیچ کاری در زمینه پخش بین المللی فیلم های ایرانی نکردیم. همچنان منتظریم فیلمی علیه ما ساخته شود و بعد بیاییم بگوییم چرا چهره زشتی از ما نشان داده می شود و چرا و چرا و چرا… خوب، ما خودمان چه کردیم برای معرفی کشورمان؟ در تمام این سالها چه عملی برای فرهنگ مان انجام دادیم؟ بعضی از کشورهای صاحب سینما حتی نمی دانند ما در ایران فیلمساز زن داریم!

* باید از جشنواره ها بگذریم و به اکران جهانی برسیم/ در زمینه های اعتقادی و فرهنگی و حتی اجتماعی و اقتصادی پکیج هایی داریم که قابلیت عرضه بین المللی دارند

-ما باید از جشنواره ها بگذریم و به اکران جهانی برسیم. آنوقت از فرهنگ مان بگوییم و اینکه ایرانی مسلمان چه کسی است؟ مدل زندگی اش چیست؟ از این بگوییم که ایرانی مسلمان چطور فکر می کند و چه نگاهی به هستی دارد؟ از جایگاه نهاد خانواده در کشورمان را بگوییم و اینکه زن و مرد در کشور ما کجا ایستاده اند؟ ما باید اکران بین المللی به دست بیاوریم تا از دین و اعتقادات و باورهایمان بگوییم. ما در زمینه های اعتقادی و فرهنگی و حتی اجتماعی و اقتصادی پکیج هایی داریم که بی شک قابلیت عرضه بین المللی دارند. اما متاسفانه ساکت نشستیم و دست روی دست گذاشتیم کاری نمی کنیم.

* سینمای ایران می تواند روح تشنه مخاطب غرب را سیراب کند

-من مطمئنم سینمای ایران این ظرفیت را دارد که روح تشنه مخاطب غرب را سیراب کند. در بسیاری از فستیوال های بین المللی دیدم که فیلمی ایرانی در نهایت سادگی و بدون امکانات آنچنانی حرفهایی از تعالی انسان و جایگاه انسان زده که موجب تحول و تعجب مخاطبان آن کشور شده است. فیلمهایی که برای صعود انسان است نه سقوط اش.

*دولت فیلم فیلمسازان را بخرد و در تلویزیون کشورهای مختلف پخش کند/ اول باید به تلویزیون آنها وارد شویم بعد مخاطبان خاص شان را در سینمایشان بیابیم

-ما در اکثر کشورها رایزن فرهنگی داریم؛ خوب چرا رایزن فرهنگی ما نمی تواند ذائقه تماشاچی آن کشور را پیدا کند و ببیند چقدر می توانیم با سینمایمان به آن کشور نزدیک شویم. دولت باید فیلمهای فیلمسازان داخل را از تهیه کنندگانشان بخرد و حتی رایگان در تلویزیون دیگر کشورها پخش کند. وقتی فیلمهای ما هر هفته از تلویزیون دیگر کشورها پخش شود یعنی زمینه ساز شناخت مردم سراسر دنیا از سینمای ایران. مسئولین باید به سینماگران اطمینان و احساس نزدیکی کنند و وقتی فیلمساز سالمی فیلمی می سازد، به آن آدم اهمیت دهند و بگذارند با فراق بال فیلم های بعدی اش را بسازد. دولت باید برای اکران بین المللی فیلمهای ایرانی هزینه کند. امروز بزرگترین رابط بین مردم سراسر دنیا « سینما» است. ما رابطمه مان با مردم دنیا قطع است زیرا سینمایمان اکران بین المللی ندارد. در بخش بین الملل جشنواره ها موفق عمل کردیم، اما در حوزه اکران جهانی" صفر" کامل بودیم! ما باید اول به تلویزیون آنها وارد شویم -چون مخاطب عام دارد- و بعد مخاطبان خاص شان را در سینمایشان بیابیم.

-من اگر می گویم دولت باید این کار را انجام دهد، منظورم این است دولت استارت این موضوع را بزند، دولت آغاز کننده موضوع باشد. و بعد، حوزه پخش بین الملل را به بخش خصوصی منتقل کند. دولت باید در ابتدا بودجه بگذارد و به بازدهی برسد، بعد مدیریت را بسپارد به بخش خصوصی که راهش را بلد است. دولت حتی برای استارت هم باید از امثال آقایان اطبایی و شجاع نوری و اسفندیاری کمک بخواهد که در این کار خبره اند. همین الان آقای اسفندیاری طرحی برای اکران بین المللی دارد که دولت موظف است این طرح را بگیرد و رویش کار کند.

* بخش بین الملل ارشاد و فارابی باید تکانی بخورند

-بخش بین الملل ارشاد و فارابی باید تکانی بخورند و با کمک گرفتن از بخش خصوصی، حرکت اکران بین المللی را آغاز کنند. در دوران آقای ولایتی ما جوایز بین المللی بسیاری گرفتیم و فیلم طعم گیلاس آقای کیارستمی در این دوران رفت و جایزه گرفت. نقاط مثبت را هم باید دید. مثلا مدتی قبل در کشور سوییس، وزیر امور خارجه کشورمان رابطه خوبی با جشنواره های آنجا برقرار کرده بود و پل ارتباطی بین سینمای ایران و سوئد بود.

-ما هیچ وقت آیتم تبلیغات و بازاریابی جهانی را در سینمایمان نداشتیم. این کار ساده ای نیست که از دست هرکسی بر بیاید. کار آدمهای متخصص این حوزه است.

-نباید اینگونه بیندیشیم که همه دنیا بر علیه ما هستند و ما را تحریم کرده اند و… همین امروز تلویزیون های خارجی دارند فیلمهای ما را پخش می کنند (البته بدون کپی رایت) . و این یعنی فیلمهای ما برایشان جذاب و تاثیرگذار است. همین چند وقت پیش فیلم" خواب های دنباله دار" ام را فروختم به تلویزیون کشور چین. برای دیده شدن توسط آن جمعیت گسترده.

* در این اوضاع آشفته و بی ریشه دنیا، باید پشتیبان فیلم هایی باشیم که خانواده برای شان مهم است

-فیلم" هیس دخترها فریاد نمی زنند" حرفش حرف جهانی است. حرفی که همه نیازمند شنیدنش هستند. در سراسر دنیا مهمترین نهاد، نهاد خانواده است. بحث کودک آزادی امروز در سراسر جهان جاری است و در کشورهای غربی از کشور ما بیشتر است. " هیس… " فیلمی است در مورد توجه به فرزندان و هشدار این موضوع که این روزها نهاد خانواده ضربه دیده است و همه چیز تک نفره شده. فضاهایی که این تنهایی را تشدید می کنند و خودکشی هایی که به دلیل همین انزوای ویرانگر بروز می کند. این موضوع کوچکی نیست. امروز دیگر کار به جایی رسیده که مردها با مردها و زنان با زنان ازدواج می کنند! در چنین اوضاع آشفته و متشنج و بی ریشه، باید پشتیبان فیلم هایی باشیم که خانواده برای شان مهم است و از جایگاه خانواده در دادن اعتماد به نفس، امید و مهارت زندگی به فرزندان می گویند. این بحثی است که امروز جهان به آن نیازمند است. بازگشت به کانون پر مهر خانواده، بازگشت آرامش به سراسر جهان است.