تأثیرات برپایی جشنواره جهانی فجر در سطح بین‌الملل از دیدگاه علی دهکردی
سیاستمداران و دولتمردان ما که دغدغه جدی در شکل کلان حاکمیت دارند، باید چنین جشنواره‌هایی را تقویت کنند؛ یعنی جشنواره سینما، تئاتر، موسیقی که مردم دنیا را آگاه می‌کند که با کشوری مواجهند که هم حرف اندیشه و احساس و تفکر می‌زند و هم امنیت کامل دارد که می‌توانند به راحتی جشنواره گذاشته و مهمان خارجی دعوت کنند.
ب علی دهکردی بازیگر تئاتر،سینما و تلویزیون در دانشکده هنرهای زیبا درس خوانده و همزمان به بازی در تئاترهای دانشجویی پرداخته و در سال 1369 در سریال «مهر و ماه» به کارگردانی حمید لبخنده بازی کرده است.
وی سال بعد در فیلمی از ابراهیم حاتمی‌کیا «از کرخه تا راین» ایفای نقش کرده و سپس مقابل دوربین دیگر سینماگران قرار گرفته است. دهکردی تجربه همکاری سینمایی با کارگردان‌هایی همچون بهروز افخمی، جمال شورجه و کمال تبریزی را دارد و در سال‌های اخیر هم در عرصه تئاتر و هم تلویزیون نقش آفرینی کرده است.
دهکردی هم‌اینک رئیس انجمن بازیگران سینمای ایران است. در حاشیه حضور وی در سی و ششمین جشنواره جهانی فیلم فجر با او گفتوگو کردیم.
*درباره تأثیرات برپایی جشنواره جهانی فجر در سطح بین‌الملل چه نظری دارید؟ آیا این تأثیرات می‌تواند همگام با تأثیرات سیاستمداران در سطح روابط بین کشورها باشد؟
از بابت مجزا شدن بخش بین‌الملل، چون روی فیلم‌های خارجی تمرکز می‌شود، شرایط خیلی بهتر است. اما من یک نظر شخصی دارم و معتقدم که تنها راه ارتباط گسترده بین‌المللی ما به شکل انسانی و اجتماعی، فقط هنر است.
سیاستمداران و دیپلمات‌ها کسانی هستند که می‌توانند از یک جلسه به جلسه دیگر بروند و حرف‌هایشان را هم فقط همتایانشان می‌شنوند اما زمانی که هنرمندان حرف می‌زنند، همه می‌شنوند. معمولاً سیاست‌مدار حرفی بزند می‌گویند این حرف یک سیاست مدار است اما وقتی یک هنرمند حرف بزند می‌گویند حرف مردم را می‌زند.
شاید بهترین وسیله نشان دادن اقتدار فرهنگی، ملی و حتی امنیت کشورمان از طریق جشنواره‌های هنری باشد، نه یک همایش و سمینار با حضور سیاستمداران که چند نفر با اسکورت و ماشین‌های ضد گلوله به کشور بیایند و دوباره برگردند.
* نمونه این تأثیرگذاری‌ها را در حضور خارجی‌ها در کشورمان مشاهده کردید؟
این روزها وقتی چند بازیگر بین‌المللی به یک کشور خاورمیانه‌ای با این همه اطمینان و امنیت بیایند، از شرایط اجتماعی، مهمان‌نوازی و فرهنگ ما در برگزاری جشنواره حیرت‌زده می‌شوند و متوجه خواهند شد که در خاورمیانه کشورهایی هستند که امنیت کامل دارند، وگرنه سیاستمداران دسته‌بندی تعریف شده خاص خود را دارند.
سیاستمداران و دولتمردان ما که دغدغه جدی در شکل کلان حاکمیت دارند، باید چنین جشنواره‌هایی را تقویت کنند؛ یعنی جشنواره سینما، تئاتر، موسیقی که مردم دنیا را آگاه می‌کند که با کشوری مواجهند که هم حرف اندیشه و احساس و تفکر می‌زند و هم امنیت کامل دارد که می‌توانند به راحتی جشنواره گذاشته و مهمان خارجی دعوت کنند.
خارجی‌ها از شرایط سینما در کشوری که از بیرون به اشتباه تروریست خوانده شده و در منطقه ناامن خاورمیانه وجود دارد و جهان‌سومی لقب داده می‌شود، شگفت‌زده‌اند.
من چند نمونه از این مهمانان خارجی را دیدم و شنیدم که یکی از آنها می‌گفت من از این به بعد هر جا مصاحبه داشته باشم از ایران به عنوان کشور مدرن و از تهران به عنوان شهر خوبی با مردم مهمان‌نواز یاد می‌کنم. بهرحال این شخصیت در کشور و حرفه تخصصی خود یک آدم درجه یکی است که به حرفش توجه می‌شود و اینها است که افتخار می‌آورد و در کنار هم یک موج خوب و مثبت از شرایط فرهنگی ما ایجاد می‌کند.
*تا به حال چه فیلم‌هایی دیده‌اید؟
من متأسفانه به دلیل اینکه همزمان سر فیلمبرداری هم هستم، فیلم نتوانستم ببینم اما در دو سه جلسه جانبی و دیدار با هنرمندان و کارشناسان حضور پیدا کردم.
*سر چه سریالی هستید؟
من سر سریال «۸۷ متر» به کارگردانی آقای کیانوش عیاری هستم، امیدواریم که فیلمبرداری برای پاییز یا اوایل زمستان تمام شود.
*تصمیم به قبول کردن کار تئاتر ندارید؟
کار تئاتر که فعلاً فرصت ندارم، شاید نیمه دوم سال اگر خدا بخواهد.
*وضعیت تئاتر را چطور ارزیابی می‌کنید؟
وضعیت تئاتر الان خوب است، همین موجی که در سالن‌های خصوصی راه افتاده خیلی به تئاتر کمک می‌کند و این همه بچه‌های فارغ التحصیل تئاتر امکان حضور در کارها و سالن‌ها را پیدا می‌کنند و در این فضاها می‌توانند کار کنند و دلسرد نشوند.
*پس نظرتان درباره وضعیت سالن‌های گران تئاتر و برخی نمایش‌های بی‌محتوا چطور؟
فکر نمی‌کنم سالن‌های خصوصی بد باشد، همه چیز بستگی به یک مدیریت فرهنگی از مرکز هنرهای نمایشی دارد، نه یک مدیریت نظارتی بازدارنده.
این مدیریت در راستای ایجاد جریان فکری سالم در تئاتر بین بچه‌ها باید رواج داشته باشد و این جریان به سمت گیشه‌سالاری و ساده‌اندیشی یا به سمت تظاهر به شیوه‌های من‌درآوردی که تماشاچی با آنها ارتباط نمی‌تواند برقرار کند، نباید برود، چون نتیجه نخواهد داد.
بنابراین همه این کارها باید وظیفه ارشادی داشته باشد و با گفتوگو به ثمر بنشیند نه با فعالیت‌های سلبی و بازدارنده!
*منظورتان از فعالیت‌های حمایتی و نپرداختن به فعالیت‌های سلبی چیست؟
مثلا برای همه گروه‌ها و هنرمندان مشخص کنند که از چه کارهایی حمایت می‌کنند، اینها همه نیاز به شفاف‌سازی دارد تا بتوانیم جریان تئاتر سالم و واقعی را ادامه دهیم و نکته دیگر اینکه مانع شکوفایی تئاتر نشویم. هر چند این رود جریان خود را می‌رود و در جایی توقف نمی‌کند اما مراقب هم باشیم که به حاشیه این مسیر کشیده نشود که همه را دچار سردرگمی و مشکل می‌کند.
ارسال نظر