حکایتِ تحول بزرگی که کی روش درتیم ملی ایجاد کرد

از جام جهانی 2014 تا سه‌شنبه شب که در کازان با روسیه روبه‌رو شدیم، سه سال و نیم می‌گذرد. در این مدت کی‌روش تغییرات زیادی در ترکیب تیم ملی به‌وجود آورده و در جام جهانی احتمالا تنها دو یا سه نفر از بازیکنان دوره قبل در ترکیب اصلی خواهند بود. تحول در ترکیب تیم ملی واکنش او به انتظاری بود که برای جوانگرایی و ورود نسل جدید وجود داشت. ترکیب تیم ملی در برزیل را اکثرا بازیکنانی می‌ساختند که از دوره مربیگری قطبی مانده بودند و کی‌روش به رسم احتیاط باتجربه‌ترها را برای این رویداد بزرگ جهانی برده بود.

در بازگشت از برزیل جریان تغییرات تسریع شد و کی‌روش توانست نسل جدیدی را به تیم تزریق کند. از بیرانوند درون دروازه و پورعلی‌گنجی، رضاییان و محمدی در خط دفاع گرفته تا عزت‌اللهی در خط میانی و آزمون و طارمی در خط حمله. این تغییرات با نتایج مثبت و صعود مقتدرانه تیم ملی همراه شد تا همه به تمجید از این مربی بپردازند.

تغییر مهم‌تر اما در روحیه و نگاه بازیکنان است. تحولی که چندان مورد توجه نبوده و رسانه‌ها از آن غافل بوده‌اند ولی در کازان کاملا به چشم آمد و در آستانه جام جهانی 2018 می‌تواند مایه امیدواری باشد. تیم ملی حالا به مرحله‌ای از خودباوری رسیده که می‌تواند پا به پای رقیبی در سطح روسیه بازی کند، عقب نرود و در آخر زمین را با دست پر ترک کند.

کی‌روش هرچند تیم باتجربه‌ای به برزیل برده بود، ولی همان سرد و گرم چشیده‌‌ها با ساق‌های لرزانی قدم به چمن ورزشگاه کوریتیبا گذاشتند و در بازی با نیجریه اضطراب حرف اول را می‌زد. ترس بازیکنان به تدریج ریخت ولی وقتی در بازی سوم مقابل بوسنی نیاز به برد داشتیم، نه توان بدنی تیم اجازه بازی رو به جلو می‌داد و نه توان فنی تیم در حدی بود که بتواند باز شود و پا به پای حریف اروپایی‌اش بازی کند.

تیم کی‌روش در سال‌های اخیر با شیلی و سوئد هم روبه‌رو شد ولی در هر دو بازی به سیاق بازی‌های برزیل عقب نشست و نگران بود که اگر فضا بدهد با شکست سنگینی روبه‌رو خواهد شد. روسیه نخستین حریف سختی بود که تیم ملی برابر آن عقب نرفت و تصمیم گرفت پا به پا بازی کند. بازیسازی از دفاع شروع می‌شد و با وجود پرس حریف خبری از زیر توپ زدن نبود. کی‌روش از بازیکنانش خواسته بود که پله به پله پیشروی کنند و مهاجمان سرعتی تیم ملی را با توپ‌های سالم تغذیه کنند.

فرار طارمی که به گل آزمون ختم شد، مشابه حرکتی بود که در جریان بازی بارها دیده شد و تیم ملی توانست با عبور از پرس خط حمله و میانی روسیه توپ‌های سالمی به یک سوم حمله برساند و دروازه میزبان را تهدید کند.

در نیمه اول که هر دو تیم محتاط بودند، برتری نسبی با ایران بود. تیم ملی در شروع نیمه دوم هم توانست بهتر از میزبان باشد و بعد از گل آزمون فرصت داشت به گل دوم هم برسد. تنها در 20 دقیقه پایانی بود که روسیه بازی را در اختیار گرفت و به گل تساوی رسید ولی بلوک دفاعی تیم ملی در این دقایق هم انسجامش را حفظ کرد و موفق شد با دست پر به تهران برگردد.

حالا می‌توان با اطمینان گفت که هفت سال بعد از حضور کی‌روش تیم ملی از نظر کیفیت و سرعت بازی، هماهنگی و خودباوری بازیکنان به سطحی رسیده که می‌تواند بدون ترس از شکستی سنگین با تیمی مثل روسیه روبه‌رو شود، فوتبال آبرومندی بازی کند و برای برد بجنگد. نمایش کازان نشان داد که تیم کی‌روش در سه بازی مرحله گروهی جام جهانی مثل دوره قبل دست و پا بسته نخواهد بود و بیش از آن که منتظر اشتباه بماند تلاش می‌کند حریفش را به اشتباه وادار کند و ضربه نهایی را بزند. بازی کازان به همه اطمینان داد که امید موفقیت در روسیه خیال‌پردازی نیست و با قرعه مناسب و تدارک خوب می‌توان یکی از شانزده تیم مرحله نهایی بود.