رهنمودهای عمروعاصی شبکه بی‌بی‌سی به اصلاح‌طلبان

به گزارش پارس به نقل از کیهان، این پیشنهاد که از موضع ضعف فتنه گران حکایت می کند در حالی از سوی بی بی سی مطرح شده که این شبکه در سال ۸۸ با طرح مسائل دروغینی نظیر تقلب در انتخابات و دروغ سازی های بعدی، به شدت به دنبال قطبی کردن فضا علیه اصل حاکمیت بود.
مشابه پیشنهاد بی بی سی را اخیرا عباس عبدی عضو مستعفی مشارکت پیش کشید و تصریح کرد که نامزدی خاتمی

و هاشمی نامطلوب ترین گزینه است و مطلوب ترین گزینه، توافق بر سر گزینه میانه (! ) و کاهش تنش های موجود است.
این دو تحلیل در واقع روایت دیگری از اظهارات سال گذشته یکی از دست اندرکاران ناکام فتنه ۸۸ است که خواستار تشکیل دولت وحدت ملی با حضور معتدل های دوطرف (! ؟ ) شده بود.

وبسایت بی بی سی در تحلیل خود می نویسد: افزایش تنش در عرصه سیاسی ایران که با تهدید به رد صلاحیت محمد خاتمی و هاشمی رفسنجانی بالا گرفته نگرانی هایی را نسبت به از دست رفتن فرصت انتخاباتی برای تغییر در روند سیاسی در ایران دامن زده است.

بی بی سی آنگاه از موضع دلسوزی برای ملت ایران و نگرانی برای فشار تحریم ها و تورم می نویسد: نگرانی از این است که مبادا از فرصتی که انتخابات برای کشور فراهم آورده استفاده مناسب صورت نگیرد و بواسطه چنین غفلتی فشارهای بین المللی ادامه یابند، بحران اقتصادی تشدید شود و برنامه ریزی های غلط، شرایط را از این که هست دشوارتر کند این نگرانی ها در حالی دامن زده شده که طی ماه های اخیر خوشبینی هایی در عرصه سیاسی ایران مشاهده شده بود.

تحلیل گر بی بی سی با ابراز خرسندی از فعال شدن اصلاح طلبان به نزدیک شدن مواضع این طیف با چند نفر خاص از اصولگرایان و حلقه انحرافی می نویسد: طیف احمدی نژاد هم که آینده سیاسی خود را ‹ در پرده ابهام می بیند، رویکردی اپوزیسیونی به خود گرفته و در پی ایجاد ائتلافی نانوشته با دیگر گروه هایی است که چنین تهدیدی را تجربه کرده و نسبت به این احساس و موضع مشترکی دارند.

بی بی سی وجه دیگری از خوش بینی خود را چنین توضیح می دهد: اصلاح طلبان هم پی برده اند که هرگونه جداماندن از صحنه قدرت و سیاست می تواند به حاشیه رانده شدن و افول سریع آنها را در پی داشته باشد. به نظر می رسد، بخش های مهمی از اصلاح طلبان عزم جزم کرده اند که با تمام توان به صحنه سیاسی بازگردند و از این پس هیچگاه حضور خود را در عرصه سیاسی به مخاطره نیندازند.

بی بی سی می افزاید: این طیف در محاسبه سود و زیان جنبش سبز ظاهرا به این نتیجه رسیده است که با توجه به ساختار قدرت، صف بندی های اجتماعی و فرهنگ سیاسی در ایران، حرکات اعتراضی رادیکال، ماجراجویی پرهزینه ای محسوب می شود که باید از آن پرهیز کرد.

شبکه دولتی انگلیس آنگاه خواستار توافق محوری میان همه طیف مذکور شده و می نویسد: زمینه مساعد برای تغییر جدی در روش اصلاح طلبان از گفتمان اختلاف محور به گفتمان توافق محور پدید آمده است. در گفتمان توافق محور، نیروهای سیاسی سود خود را در ایجاد توافق های گسترده نه تنها بین نیروهای هم جبهه، بلکه میان خود و رقبا می بینند. موفقیت در همین قابلیت یعنی متقاعد ساختن گروه های تحول طلب [اسم مستعار ساختار شکنان] و اقتدار گرا [برچسبی که ضدانقلاب به اصولگرایان می چسبانند] در نزدیک شدن به هم و توافق جمعی است.

شبکه دولتی انگلیس با اشاره به درگیری های گذشته ۳ طیف مورد اشاره تأکید می کند: برای اصلاح طلبان همواره به درگیری و هماوردی بر سر قدرت اصالت داده شده است. زمان و تجربه اما به آنها کمک کرده تا از قطبی گرایی در رقابت سیاسی فاصله گیرند و بستر سیاسی را به تدریج به پهنه میانی جامعه منتقل کنند. قطبی گرایی و حاد کردن کشمکش ها اگرچه در دادن هویت به نیروهای « خودی» و ایجاد صف « ما» در برابر « آنها» بسیار مؤثر است، به همین میزان هم حس مبارزه جویی را در میان « غیرخودی» ها دامن می زند و مقاومت آنها را در برابر تحول طلبان می انگیزاند.

بی بی سی درپایان این تحلیل خاطرنشان می کند: اگر اصلاح طلبان به چنین برداشتی رسیده باشند، انتخابات را به رویدادی تعیین کننده که در آن بود و نبود و همه یا هیچ مطرح باشد تبدیل نخواهند کرد بلکه آن را مرحله ای خواهند دید که در آن چند هدف پیگیری شود از جمله؛ پیدا کردن جای پای محکم در عرصه سیاسی و به دست آوردن فضای مساعد برای تأثیرگذاری بر روندهای جاری و به خصوص از بین بردن فضای امنیتی.
بی بی سی این را هم تأکید کرده که: همه بار اهدافی که اصلاح طلبان به دنبال آن هستند به دوش اصلاح طلبان نیست و این اشتباهی است که کنشگران سیاسی از دیرباز مرتکب شده و برای خود نقش ویژه و مسئولیت کامل برعهده گرفتن تمام بار را قائل شده اند باید به رویکرد تحول تدریجی برگشت.

دعوت جریان های نفاق و شبکه هایی مانند بی بی سی به رفع تنش ها و رسیدن به توافق جمعی شگرد همیشگی جریان های معارض ستیزه جو علیه دین بوده، به این معنا که تا هرجا توانسته اند ستیزه جویی و ایجاد بحران و معارضه کردند اما به هنگام افتادن در تنگنا مدعی مسالمت و کنارگذاشتن کینه ها و توافق و تفاهم شده اند؛ دقیقا مانند کاری که جبهه نفاق اموی در آغاز و پایان جنگ صفین و در مقابل سپاه امیر مؤمنان (ع) انجام داد.

معاویه و عمروعاص تا هنگامی که توهم پیروزی داشتند دعوت امیرمؤمنان (ع) به درگیرنکردن امت مسلمان به جنگ و خونریزی را اجابت نمی کردند و آغازگر جنگ بودند اما پس از آن که رشادت های یاران مجاهد امام، عرصه را برآنها تنگ کرد دستور زدن قرآن بر سر نیزه و شعار صلح و حکمیت را دادند و از راه نیرنگ، شکست مطلق خود را تبدیل به پیروزی کردند.