نسل بی خطای استقلال و پرسپولیس

حتی در دهه 70 و 80 هم دو گانه های زیادی مانند عابدزاده - پروین، قلعه نوعی - حجازی، سامره - قلعه نوعی، دایی - علی پروین ...... روی سکوهای آزادی شکل می گرفت و شاید لازم به گفتن نباشد که در نهایت تیم های بزرگ پایخت بودند که از این اختلافات به شدت ضربه خوردند .

در اواخر دهه 70 و اوایل دهه 80، دو دوسته شدن هواداران پرسپولیس در حمایت و یا عدم حمایت از علی پروین، بزرگان زیادی را از بطن این تیم دور کرد و شاید یکی از عوامل اصلی رقم خوردن تاریخ تلخ نیمه اول دهه 80 را باید در اختلاف میان سکوها جستجو کرد .

در همین ابتدای دهه 90، درست یا غلط حمید استیلی هدایت پرسپولیس را بر عهده گرفت اما فریاد نام علی دایی باعث بر هم خوردن فضای تیمی و در نهایت رقم خوردن شکست های سریالی برابر رقیب دیرینه شد .

در اردوی استقلال نیز اوضاع خیلی متفاوت نبود. فریاد حمایت از امیر قلعه نوعی، در روزهایی که تازه مرحوم ناصر حجازی هدایت این تیم را بر عهده گرفته بود شیرازه این تیم نوپا را از بین برد تا در نهایت ضعیف ترین استقلال تاریخ در رتبه سیزدهم قرار بگیرد .

اما نسل جدید، دیگر در دو گانه های برانکو - رضاییان، برانکو - طارمی، توفیقی - رضایی و .... تنها منافع یک سمت و سو را در نظر می گیرد؛ نام بلند پرسپولیس و استقلال .

در روزهایی که مهدی طارمی همانند فصل قبل بر سر ماندن و نرفتن دودل بود، هواداران پرسپولیس منطقی ترین روش را برای برخورد با او برگزیدند تا در نهایت این بازیکن با میل قلبی و علاقه تمام راه بازگشت را در پیش گیرد .

در آن سو نیز شرایط همینگونه بود. اگرچه شاید سبک جدایی کاوه رضایی، بهترین بازیکن فصل گذشته آبی ها چندان به مذاق هواداران این تیم شیرین نیامد، اما به هر حال روش محترمانه خداحافظی با این بازیکن باعث تا کمترین ترکش ها اردوی تیم علیرضا منصوریان را در برگیرد .

برای اثبات این حقیقت مثال های فراوانی به کرات وجود دارد. این نسل از مردم، نه تنها در عرصه فوتبال که در بسیاری از زمینه ها نشان داده اند که به خوبی از اشتباهات گذشته خود درس گرفته و دیگر تیشه به ریشه خودی نمی زنند و درست در زمانیکه نیاز به حضورشان هست، نمایشی قدرتمندانه ارائه می کنند .

پس حالا و در آستانه شروع لیگ، شاید فرصت خوبی برای تجلیل از گروهی باشد که فوتبال با آنها رنگ و بوی هیجان می گیرد .