به درد نخورترین خودروها

به گزارش پارس، فهرست کردن بهترین یا بدترین خودروهای ساخت بشر کاری سهل و ممتنع است و البته هر فهرستی که تنظیم شود بدون شک موافقان و مخالفانی خواهد داشت، اما هدف در اینجا به صف کردن خودروهایی است که نه خوب اند و نه بد، بلکه مضحک و به دردنخور یا حتی احمقانه اند.

اولین ویژگی مشترک خودروهای این فهرست آن است که مردم هنگام مواجهه با آنها یا از بخت بدشان پس از خریدن آنها از خود می پرسند: « وقتی این را می ساختند، واقعا چه فکری می کردند؟ » ، و دوم این است که تولید تقریبا همگی شان پس از چند سال متوقف شد. این خودروهای سنگین، کند، زشت و بی خاصیت و بی کیفیت احتمالا نتیجه یک ندانم کاری بزرگ، عدم خلاقیت و بی توجهی به تمام ویژگی هایی است که لازمه یک خودروی خوب است.

۱ رنو دافین، ساخت ۱۹۵۶. دافین یکی از اولین خودروهای ساخت فرانسه پس از جنگ جهانی دوم است. اگرچه انتظار از صنعت خودروی آن روزها چندان زیاد نیست، این خودرو را چنان ساخته اند که به نظر می رسد اگر طراح و مهندسش به جای خودروسازی به کلاس آشپزی می رفتند، فرانسه بعد از جنگ نفع بیشتری می برد. در روزهایی که جهان گرسنه خودرو بود، رنو بیش از ۲ میلیون دستگاه از این تابوت مقوایی را در سرتاسر دنیا فروخت. رنو دافین با ظاهری خسته و پژمرده، بسیار ناامن و کندرو بود، آن قدر که حتما شایسته جایگاهی در میان احمقانه ترین خودروهای ساخت بشر است.

۲ آمفی کار (Amphicar) ، ساخت سال ۱۹۶۱. آمفی کار نمونه کاملی است از تلاشی عبث برای ساخت خودرویی چندکاره؛ یک خودروی افتضاح و قایقی بدتر از آن که به طرز حیرت آوری بین سال های ۱۹۶۱ تا ۶۸ تعداد ۴ هزار دستگاه از آن ساخته اند. این خودرو قرار بوده قایق هم باشد و راننده نگون بختش بتواند با آن در رودخانه هم براند. هر وسیله دیگری، هرچه باشد، حتما گزینه بهتری است.

۳ اسکریپس بوت بی -اتوگو (Scripps-Booth Bi-Autogo) ، ساخت ۱۹۱۳. خودروی آخر این فهرست پدیده ای است که احتمالا نتیجه اولین کج اندیشی قرن بوده و کسی به جز طراحش دقیقا نفهمید برای چه کاری ساخته شده است. وسیله نقلیه ای با نزدیک به ۵/۱ تن وزن که دست کم معلوم است با الهام از طرح کلی موتورسیکلت ساخته شده است. جمیز اسکریپس بوت که نتیجه تلاشش را با افتخار به نام خود ثبت کرده، به گزارش وال استریت ژورنال بی تردید احمقانه ترین خودروی دیترویت را ساخته است.

۴ پونتیاک آزتک، ساخت سال ۲۰۰۱. معروف است که راه جهنم را باید با پونیتاک آزتک راند. احتمالا نیت سازندگان آزتک خیر بوده، طراحی داخلی اش هم نسبتا خوب بوده و بد هم سواری نمی داده، اما حقیقتا یکی از زشت ترین فرآورده های صنعت خودرو بوده است. از سپر بی ریخت جلو تا همتای عقبی اش، پونتیاک آزتک ترکیبی ناشیانه است از پلاستیک و فولاد و شیشه.

۵ خودروی اسبی بدون اسب، ساخت ۱۸۹۹. نگنجاندن این پدیده واقعا خنده دار می توانست بزرگ ترین اشتباه فهرست ما باشد. آقای یوریا اسمیت مثلا قصد داشته با این ابتکار منحصر به فردش آدم ها را از عصر کالسکه و گاری های اسب کش به عصر « خودرو» ببرد. مجله تایم درباره این خودرو نوشته که آقای اسمیت پیشنهاد داده نیم تنه اسب در جلوی اسباب بازی اش چیزی شبیه باک باشد و سوخت خودرو را در آن بریزند. عجب نبوغی!

۶ چِوی SSR، ساخت ۲۰۰۳. این شاهکار شورلت پاسخ یک پرسش ساده است: چه کسی این خودرو را می خواهد؟ چِوی SSR هیچ منطقی ندارد؛ رودستری بی قواره با طراحی مغشوش که سقفش هم متحرک است و همچنین پنجره هایی کوچک که هیچ تناسبی با موتور بزرگ V۸ آن ندارد. جنرال موتورز ممکن است بگوید ۲۵۰ دستگاه از آن را ظرف ۳ سال فروخت یا به عبارتی قالب کرد، اما اگر این قدر پرطرفدار بود معلوم نشد چرا در سال ۲۰۰۶ تولیدش متوقف شد.

۷ فولر دی ماکسیون (Fuller Dymaxion) ، ساخت ۱۹۴۳. یکی دیگر از آن خودروهای گرفتار سندروم چندکارگی؛ طراحی و ساخت خودرویی که هم هواپیما باشد و هم قایق و سپس عرضه کردنش به بازار واقعا کار دشواری است، اما آر. باک مینیستر فولر، طراح این هیولا، از پس کار خوب برآمده و نتیجه این است که می بینید؛ خودروی مضحکی که می پرد یا هواپیمایی که در جاده هم می رود.

۸ کادیلاک سیمارون، ساخت ۱۹۸۱. ایده بدی که وقتی رنگ واقعیت گرفت بدتر هم شد. جنرال موتورز در آن روزها به خودرویی با مصرف متعادل سوخت نیاز داشت، بنابراین قیمت چِوی کاوالیر را دو برابر کرد، برخی امکانات عادی را به آن اضافه کرد و اسمش را گذاشت کادیلاک سیمارون؛ نتیجه شورلتی شد که یک کادیلاک پشت آن قایم شده است. سیمارون خودرویی بیش از حد عادی است با چهار سیلندر و چهار دنده، بی هیچ پیچیدگی و درعین حال خشک و انعطاف ناپذیر. عجیب آنکه ۷ سال تمام هم پای ثابت بازار خودرو بود.

۹ کرایسلر PT کروزر، ساخت ۲۰۰۵. کرایسلر کروزر یادآور روزهایی است که فقط مردها، با کلاه هایی بزرگ بر سر، رانندگی می کردند. سقف این خودرو متحرک بود و تناسب نصفه و نیمه اش دقیقا وقتی به کلی از دست می رفت که سقف کنار می رفت، در آن لحظه کرایسلر کروزر به رقیب سرسخت پونتیاک آزتک برای کسب عنوان ابلهانه ترین مجسمه متحرک دهه تبدیل می شد، اما مشکل اصلی آنجا بود که سقف دوباره خودرو را می پوشاند و زشتی رقت بارش از دو فرسخی توجه هر طراح و مهندس تازه کاری را جلب می کرد.

۱۰ هامر H۲، ساخت ۲۰۰۱. جنرال موتورز ساخت این خودرو را پس از حملات تروریستی ۱۱ سپتامبر آغاز کرد. قرار بود این خودرو ابزاری باشد برای ماجراجویی ها در دشت و بیابان یا پیشبرد پروژه های اکتشافی و تحقیقاتی در مناطقی چون خاورمیانه، اما به سرعت به نمادی از مصرف گرایی و زیاده روی آمریکایی و بی تفاوتی نسبت به محیط زیست تبدیل شد. مصرف بالای سوخت و اندازه بزرگش به کار هیچ شهروند عاقلی نمی آمد و جنرال موتورز سرانجام با شروع بحران اقتصادی در سال ۲۰۰۹ تولیدش را متوقف کرد.