راه‌هایی برای آرام کردن کودک بی قرار
بارها برایتان اتفاق افتاده است که کودک نوپا یا خردسالتان بدون دلایل روشن گریه و زاری کند و به راحتی آرام نشود. هرچه از او میپرسید چه اتفاقی برایت افتاده است بیشتر پاهایش را به زمین میکوبد و لجبازتر میشود و بعد از مدتی بدون هیچ حرفی ساکت میشود.
به گزارش پارس به نقل از اطلاعات، اگر دوست دارید به کودکتان کمک کنید تا زودتر آرام شود باید دلایل گریه ها و بهانه های کودک را بشناسید. بیشتر کودکان نگرانی و اضطرابشان را با گریه نشان می دهند و به یکی از دلایل زیر گریه می کنند:
ترس: تاریکی، حشرات، حیوانات و تخیلات ترسناک.
اضطراب: ترس از جدایی و تنها ماندن یکی از دلایل اضطراب و نگرانی های مهم کودکان است.
ناکامی و ناامیدی: ناتوانی در انجام دادن کارها و مدیریت خواسته ها.
جلب توجه: وقتی کودک به توجه و حمایت خاص پدر و مادر برای بازی یا درس خواندن نیاز دارد.
درد و صدمه: واکنش طبیعی در برابر آسیب های جسمی و روحی.
علاوه بر این کودک ممکن است گرسنه یا بیش از حد خسته باشد، بدخوابی و بیماری و فشارهای جسمی می توانند باعث بهانه گیری و گریه کودک بشوند و یا ممکن است کودک بخواهد به این شیوه استقلال و خودمحوریش را اثبات کند.
ناله و زاری کردن
اگر کودکتان شیون و زاری به راه می اندازد توجه و تلاش شما برای آرام کردنش کاملا بی فایده است مگر اینکه او از شدت گریه و زاریش کم کند و آنوقت شما می توانید با مهربانی و جملات مثبت آرامش کنید.
اگر کودک هنوز نمی تواند خوب حرف بزند باید حواس کودک را به موضوعات جالب تری پرت کنید. این بهترین راهی است که کودک را آرام می کند.
همیشه پدر و مادرها وسوسه می شوند تا برای آرام شدن کودک در برابر خواسته های نامعقولش تسلیم شوند. این بدترین شیوه رفتاری در برابر کودک است.
واکنش های درست چیست؟
به کودک پاداش ندهید. نباید تسلیم گریه های کودک بشوید و خواسته های نادرستش را برآورده کنید. این روش فقط به او یاد می دهد تا با این شیوه کارهایش را پیش ببرد.
گریه های کودک را در یکی از این دسته بندی ها قرار دهید و متناسب با آن رفتار کنید: گرسنگی، خستگی و بی حوصلگی.
وقتی کودک خوشرو و خوش خلق است به کودک توجه بیشتری کنید و خواسته های درست و مناسبش را برآورده کنید.
به خواسته های منطقی کودک سریع توجه کنید و اجازه ندهید کودکتان بخاطر انتظار کشیدن گریه و زاری کند.
کودک را با فعالیت ها و بازی های مناسب سرگرم کنید.
اگر به کودک قولی داده اید آن را عملی کنید. مثلاً بگویید « اگه کمی صبر کنی برات شیرینی میارم» « کارم که تموم شه باهم نقاشی می کنیم» .
به کودک توضیح بدهید که چرا همه خواسته هایش را برآورده نمی کنید « الان نمی تونی شیرینی بخوری چون باید نهار بخوری» ، « الان وقت تماشای کارتون نیست چون باید بخوابی و فردا صبح زود بری مهد کودک» .
وقتی کودک می گوید: « من می خوام… » اغلب نشان دهنده نیاز او به توجه شما است. کمی کودک را به آغوش بگیرید، کنارش بنشینید، برایش کتاب بخوانید و باهم حرف بزنید. همین توجه های کوچک برای آرام شدن کودک کافی است تا دیگر به دنبال بهانه گیری و گریه و زاری نباشد.
چرا کودکم به هر بهانه کوچکی گریه می کند؟
« کودک سه ساله من خیلی راحت و بخاطر موضوعات کوچک و بی اهمیت گریه می کند به همین دلیل همه او را بچه ای نق نقو می شناسند و حتی اگر دلیلی هم برای گریه هایش داشته باشد کسی به آن اهمیت نمی دهد. چطور می توانم این عادت را تغییر بدهم؟ »
درباره اش فکر کنید
وقتی کودکتان یک نوزاد بود با گریه هایش توجه و محبت شما را جلب می کرد. او هنوز یاد نگرفته است که به چه شیوه های عاقلانه و بهتری می تواند این توجه را از اطرافیانش بخواهد. به کودک کمک کنید تا خواسته هایش را با شیوه های مناسب دیگر بیان کند.
دستور ندهید
نگویید: « دیگه گریه نکن» چون کودک دستورتان را اجرا نمی کند و وقتی باتحکم و عصبانیت شما روبه رو می شود بیشتر و بلندتر گریه می کند. از او بپرسید « چی می خوای؟ » ، « چرا گریه می کنی؟ » ، « به من بگو چی شده» . همین که جملات شما مثبت، مهربانانه و تسکین دهنده باشند کودکتان گریه را فراموش می کند.
به کودک کمک کنید تا احساساتش را بشناسد
« تو خیلی ناراحت و عصبی هستی اونم فقط برای یه بیسکویت کوچولو» یا « من می دونم که این گریه ها برای رفتن به پارکه… » گاهی گریه، تلاش برای فهم علت ناکامی هاست. کودک ممکن است خودش هم نداند چرا گریه می کند. آگاهی از احساسات به او کمک می کند تا خودش را آرام کند و از مرز عصبانیت و احساس غم بگذرد.
پاسخ ندهید
اگر گریه کودک برای رسیدن به خواسته های نامعقول است مثلاً برای خریدن بستنی بیشتر یا لجبازی های دیگر کودکانه است نباید به آن توجه کنید. بدون نگرانی از کودکتان فاصله بگیرید و به گریه هایش توجهی نکنید.
آیا دلیلی وجود دارد؟
اگر گریه های کودک به دلیل خواب، بیماری، خستگی و… است تنها راه درست برای آرام کردن او، فراهم کردن نیازهای کودک است. اگر همیشه مطابق با برنامه های روزانه پیش بروید بهانه گیری و گریه های بی وقفه کودک را متوقف می کنید.
مرحله ای برای تغییر
رشد پله ای کودکان تغییرات روحی متفاوتی در آنها ایجاد می کند نیاز به توجه، تغییر رفتار، نیاز به استقلال طلبی در هر مرحله ای از رشد کودکان، ممکن است همراه با کمی بی تابی، بهانه گیری و گریه های ناگهانی باشد. در گذر از هر مرحله رشد همراه کودکتان باشید.
سخت گیری نکنید
اگر احساس می کنید کودکتان روحیه حساسی دارد اصول تربیتی سخت گیرانه را کنار بگذارید. برای این دسته از کودکان تن صدای معمولی برای فهماندن یک موضوع کافی است و نیازی نیست صدایتان را بلند کنید. چند تذکر ساده برای کودک شما کافی است. او نیازی به هیچ سطحی از خشونت و تهدید ندارد.
صورت شاد، صورت غمگین
۱۰ کارت با چهره آدمهای شاد و با رنگ های صورتی، زرد و نارنجی بسازید و ۱۰ کارت با چهره های غمگین و رنگ های آبی و سفید بسازید.
هربار که کودکتان گریه می کند یکی از این ۱۰ کارت را نشانش بدهید و هر وقت که خوشحال و خندان است از کارت های آدمهای شاد استفاده کنید. کودک شما به همین روش ساده توجه می کند و تحت تاثیر قرار می گیرد. می توانید نمایش بازی کنید و برای هر کارت یک شخصیت نیز در نظر بگیرید.
گریه بچه گنده ها
با کودک همیشه عزادار چه کنید؟
« کودک نه ساله من همیشه در حال گریه است. هر بار به بهانه اینکه معلم دعوایش می کند، دوستانش اذیتش کرده اند و یا به هر بهانه دیگری شروع به داد و دعوا و گریه و زاری می کند. وقتی خیلی بچه تر بود این مسأله باعث نگرانیم نبود چون به نظرم طبیعی بود یک بچه نوپا برای ابراز ناراحتی اش گریه کند اما حالا کودکم به مدرسه می رود و نگرانیم از این است که دیگران او را یک بچه نق نقو وگریه کن بشناسند. »
۱۵ تا ۲۰ درصد کودکان شرایطی مشابه این کودک را دارند و به راحتی گریه می کنند. این کودکان از همان دوران تولد این حساسیت و وابستگی را نشان می دهند. شما نمی توانید کودکتان را تغییر بدهید. نمی توانید از کودک بخواهید واکنش های احساسی که او آن را با گریه نشان می دهد تغییر بدهد و یا مجبورش کنید تا گریه نکند. اما این نگرانی کاملاً قابل درک است که واکنش گریه در هر موقعیتی در مدرسه و در اجتماع برای خودش مشکل فراهم می کند.
شما باید بفهمید علت این گریه ها چیست و می توانید به او کمک کنید تا احساساتش را درست مدیریت کند تا اشک هایش را کنترل کند.
چرا این اتفاق می افتد؟
اگر کودکتان همیشه در حال گریه است ممکن است بیمار یا مضطرب باشد. خستگی بیش از اندازه در کودکان می تواند بهانه گریه باشد.
همینطور گرسنگی، زیاد درس خواندن، کم خوابی و بی تحرکی و ورزش نکردن می توانند کودک را حساس کنند. کودکی که ورزش می کند، به اندازه کافی می خوابد و بیش از اندازه خودش را خسته نمی کند، معمولاً انرژی کافی برای کنترل احساساتش را دارد.
جابجایی و نقل مکان خانه، مشکلات اقتصادی خانواده، مرگ عزیزان و اختلافات خانوادگی نیز کودک را حساس می کنند. اختلالات هورمونی در این سنین نمی توانند دلیل حساسیت کودک باشند زیرا به طور طبیعی هورمون های جنسی در این سنین فعال نیستند.
با این حال باید در نظر بگیرید بعضی از کودکان به شدت احساساتی هستند و آنها را ابراز می کنند. هر وقت احساس خشم، افسردگی، ناامیدی، یاس و تنهایی کنند ممکن است بدون اینکه هیچ کدام از مشکلات گفته شده را داشته باشند یکهو شروع به گریه و زاری کنند.
چه کنید؟
همدردی کنید. خیلی راحت به او بگویید احساساتش را درک می کنید: « من خوب می فهمم که تو خیلی ناراحتی بخاطر کاری که خواهرت کرد خیلی عصبی شدی» . به او راه را نشان بدهید و بگویید چه کارهایی می تواند به جز گریه کردن انجام بدهد تا ناراحتی اش را ابراز کند. یادش بدهید که مثلا قبل از اینکه بغضش بترکد تا ۱۰ بشمارد.
نفس عمیق بکشد و یک لیوان آب خیلی خنک بنوشد. یادش بدهید تا هر زمان ناراحت شد خودش را با کاری مشغول و سرگرم کند و اشک هایش را کنترل کند.
هرگز کودک را بخاطر گریه کردن سرزنش نکنید. نگویید « مرد ها گریه نمی کنند» « باز هم مثل بچه ها زدی زیر گریه» « تو بزرگتر از اونی که اینطوری گریه کنی» . هیچ وقت با انتقادهایتان درد جدیدی برای کودکتان فراهم نکنید و باعث گریه بیشتر او نشوید. همین احساس درک نشدن می تواند ناراحتی کودک را چندین برابر کند.
یادتان باشد که گریستن یک واکنش احساسی طبیعی است. خیلی از انسان های بالغ و کامل نیز به راحتی اشک می ریزند. اما اگر احساس می کنید گریه های کودکتان همراه با افسردگی، ناامیدی و اضطراب است باید برای درمان از مشاورها و رفتاردرمانگرها کمک بگیرید.
نکته های بیشتر!
مردها هم گریه می کنند و افسرده می شوند
این تصور سنتی را کنار بگذارید و اجازه بدهید پسر کوچکتان گریه کند. شاید مردها بتوانند احساساتشان را بهتر از زن ها مدیریت کنند اما این اصلا به این معنا نیست که آنها نباید گریه کنند. پس تابوهای پوسیده را کنار بگذارید و اشک های پسر ۱۰ ساله تان را طبیعی بدانید.
اشتباهات اجتناب ناپذیرند
تحقیقات نشان می دهند کودکانی که در ۲ سالگی بخاطر اشتباهات ناشیانه به شدت تنبیه شده اند و مورد انتقاد پدر و مادر قرار گرفته اند در سال های بعد نیز همیشه احساس خطاکار بودن را درخود دارند. از اشتباهات ساده کودک بگذرید و اگر ریشه گریه های کودک را در دو سالگی اش یافته اید با او حرف بزنید و حتی بخاطر آن از فرزندتان عذرخواهی کنید.
ارسال نظر