شبی که برانکو به تیفوسی‌ها «بله» گفت

عقربه های ساعت  حدود دقیقه هفتاد بازی پرسپولیس با صنعت نفت آبادان را نشان می داد. پرسپولیس از آسمان و زمین دروازه  حریف پرتلاش خود را به توپ بسته بود، هوری آخرین مبارز بود و نمایش فوق العاده ای داشت. همزمان با هنرنمایی دروازه بان نفت، مهدی طارمی هم موقعیت ها را از دست می داد. مشکل پرسپولیس در آن لحظه ها همه چیز بود، از هوری گرفته تا دست و پا چلفتی بودن طارمی در آن ثانیه ها. آقای گل، شده بود آقای گل‌نزن ها!

با این وجود سکوهای پرسپولیس عنان از کف دادند و آن کردند که خیلی ها پیش بینی اش می کردند. آنها رامین رضائیان را صدا زدند، یعنی کسی که چند ماه قبل به سادگی آب خوردن به پرسپولیس پشت کرده بود و سلفی با تانک می گرفت. آنها رامین را صدا زدند،   تشخیص‌شان این بود که پاس های ارسالی مشکل دارد، آنها مشکل را هوری ندیده بودند، طارمی هم مشکل نبود، بلکه پاس ها اشکال داشتند و البته که مقاومت هوری و نفت در آستانه شکستن هم بود، آنها خسته شده بودند و در آستانه اشتباه کردن بودند.

با این حال بحث این مقال اصلا فنی نیست، اتفاقا رامین رضائیان آمد و پاس گل لقمه ای هم داد و طارمی هم پس از آنکه توپ را به صورت هوری کوبید بالاخره موفق شد گل بزند و ورزشگاه را منفجر کند.

تشخیص تماشاگران ظاهرا درست درآمده بود و برانکو که چند ماه قبل از سوی رضائیان بی توجهی دیده بود و هر چه کرده بود رامین را پیدا نمی کرد تا از او بپرسد می ماند یا می رود، برانکو که طی سه ماه اخیر در اردوها و تمرینات با بازیکنان دیگری در پست رضائیان کار تاکتیکی کرده بود و تیمش در خلق موقعیت هیچ مشکلی نداشت، برانکو که رامین را نگه داشته بود تا شاد پس از خسته کردن مدافعان حریف او را به عنوان یک برگ برنده رو کند، با شعار تماشاگران مواجه شد.

مفهوم این شعار را همه می دانند، آنجا روی صندلی های پلاستیکی تیفوسی ها، از برانکو و تصمیمش تا آن لحظه عبور کردند، آنها برانکو و تصمیم هایش را قبول نکردند و این بدترین اتفاقی است که می تواند برای یک مربی- یک فرمانده- رخ دهد.

پرسپولیسی که خوب فوتبال بازی می کند از چاه سال های اخیر درآمده و در قامت یک قهرمان در این بازی ها نشان داده اما برای قهرمان شدن به اتحاد و فرمانبرداری از مربی هم نیاز است و برانکو فهمید که صندلی های پلاستیکی تیفوسی ها فرمان بردار نیستند.

هواداران پرسپولیس شاید اگر صبر می کردند دو اتفاق رخ می داد. اول اینکه وسط آنهمه فشار پرسپولیس بالاخره هوری اشتباه می کرد و طارمی اشتباه نمی کرد. دوم اینکه رامین رضائیان و همه دیگران می فهمیدند که پرسپولیس جای اشتباه کردن نیست. در پرسپولیس اصولی وجود دارد و هوادارانی بسیار متعصب هستند که اصول را رعایت کنند.

هواداران پرسپولیس از تصمیم های برانکو عبور کردند در حالی که تیمشان هم خوب بازی می کرد و هم در جدول جایگاه خوبی داشت. صدا کردن رضائیان اشتباه استراتژیک تیفوسی ها بود، آنها بازیکن را به تصمیم مربی ترجیح دادند و به این ترتیب همه بازیکنان فهمیدند که اگر محبوبیت شخصی خوبی ایجاد کنند، می توانند با اهرم فشار محبوبیت، به پرسپولیس پشت کنند، پس از جدایی و با وجود یارگیری تیمشان در آن پست، به پرسپولیس برگردند، در لیست ۱۸ نفره باشند و با اولین لحظه هایی که تیم با مشکلاتی مواجه شد با همان فشار به ترکیب هم بر می گردند!

آنچه آن شب رخ داد، سه امتیاز مثبت برای پرسپولیسی که اسب قهرمانی را زین کرده داشت و البته دهها امتیاز منفی برای فرمانده و فرمان هایش و البته تولید و تایید بی‌نظمی. هوادار پرسپولیس چه بخواهیم قبول کنیم یا نه، آن شب از برانکو عبور کردند و به نظر می رسد این اولین بار طی این سه سال بود که آنها از برانکو عبور کردند.

ممکن است پرسپولیس امسال با رامین رضائیان یا بدون او قهرمان شود (تلاش برانکو و بازیکنان و باشگاه برای این مهم کاملا دیده می شود) اما سنگ بنایی که در دوران برانکو محکم و درست چیده شده بود و اعتماد متقابلی که به وجود آمده بود کج شد. شاید این مسئله در آینده تسری پیدا کند و شعار هواداران با عبور از برانکو به طارمی، علیپور، یا هر کس دیگری برسد و آن روز است که پرسپولیس به یاد دوران حمید درخشان و استیلی و ... می افتد که تیم عمود خیمه گاه نداشت و هرکس برای خودش در تیم تصمیم هایی می گرفت و هیچکس حتی تعویض های مربی را هم برنمی تابید و با لگد به تابلو های تبلیغاتی می زد تا خیلی ها پرسپولیس را با مهد کودک مقایسه کنند.