چرا غرب ناچار است با ایران هسته ای کنار بیاید؟

به گزارش پارس به نقل از کیهان، خبرگزاری آلمان با انتشار این مطلب از قول یک استاد روابط بین الملل دانشگاه برلین نوشت: دانش هسته ای ایران نابودکردنی نیست.
داستین دهیز که تحلیلگر ارشد مؤسسه دولت مداری جهانی در بلژیک نیز هست، درباره سرانجام مذاکرات ۱+۵ با ایران گفت به نظر من ایران از برنامه هسته ای خود دست نخواهد کشید. این کشور سالهاست که این برنامه را دنبال می کند و هیچ توجیه قانع کننده ای برای این کشور متصور نیست که در مرحله نهایی، برنامه هسته ای را متوقف کند.
این تحلیلگر آلمانی تأکید می کند: مهم این است که در مورد برنامه هسته ای ایران همه مردم این کشور اتفاق نظر دارند و حکومت دلیل بسیار کمی دارد در مورد مسئله مهمی همچون هسته ای که همه در مورد آن اتفاق نظر دارند، بخواهد امتیازاتی بدهد که مغایر با خواست ملت باشد.
دهیز، افزود: جرج بوش رئیس جمهوری سابق آمریکا یک بار گفت که دانش را نمی توان بمباران کرد و منظور وی این بود که حمله به ایران کار هدفمندی نیست زیرا آنها با آن دانشی که دارند می توانند برنامه هسته ای خود را خیلی سریع دوباره احیاء کنند و احتمالاً زودتر از قبل به هدف خود برسند، پس یعنی ما یک اجماعی داریم که کسی در مورد آن صحبت نمی کند و آن این است که جنگ به هیچ عنوان گزینه مطرح نیست.
وی درباره این سؤال که آیا ما باید با ایران به عنوان یک قدرت اتمی زندگی کنیم، گفت: اسرائیلی ها در حال حاضر تنها کسانی هستند که نمی خواهند با ایران اتمی زندگی کنند، دیگران بیشتر بر این نکته تأکید دارند که ترجیح می دهند جلوی نفوذ ایران به عنوان یک قدرت اتمی را بگیرند.
وی افزود: این راهبرد مشابه با زمان جنگ سرد است که از سوی غرب در قبال اتحاد جماهیر شوروی وقت اتخاذ شده بود اگر این سیاست در رابطه با ایران نیز اعمال شود، باید آمادگی این را داشته باشیم که با جنگ های حاشیه ای مثلاً در بحرین، کویت و یا عراق مواجه شویم و احساس من این است که غرب آمادگی مواجهه با چنین وضعیتی را ندارد و از اینکه فکر کند برای مانع شدن از نفوذ ایران چه کارهایی باید انجام دهد، خودداری می کند.
وی در مورد اثرات تحریم های اقتصادی علیه ایران گفت: تحریم های اقتصادی علیه ایران هیچگاه به هدف خود نرسید و نتوانست ایران را به عقب نشینی در مذاکرات و کنارگذاردن برنامه های بلند پروازانه هسته ای ترغیب کند. تحریم ها امروز به بن بستی رسیده که غرب نمی داند بعد از آن باید چه کار بکند.