نگاهی به نگره حقوق بشری آمریکا در فیلم «پسران ابوغریب»

وقتی آمریکایی ها دم از حقوق بشر می زنند، تناقضات بسیاری از دل آن بیرون می زند، چرا که از لشگرکشی های متجاوزانه به کشورهای مختلف از ویتنام تا عراق و از دسیسه پردازی های متعددی که منجر به انقلاب های رنگی و غیر رنگی در جهان شده است به عنوان موارد خنثی کننده هر نوع ادعای غربی ها می توان نمونه هایی آورد. در واقع «حقوق بشر» و «آمریکا» به عنوان ترکیب کاملا نامتقارنی است که هیچ گاه به هم نخواهند رسید چرا که اصولا تعریف حقوق بشر نزد سردمداران آمریکایی شمایلی وارونه داشته و در طول تاریخ بشری هر نوع درنده خویی آن ها به نفع منافعی قدرت طلبانه، برچسب جعلی دفاع از حقوق بشر خورده است!

در میان انبوه موارد ضد حقوق بشری آمریکایی ها، وجود زندان مخوف گوانتانامو به عنوان سندی روشن از جنایات پلید آن ها به شمار می رود که درباره اش چند اثر سینمایی هم ساخته شده که فیلم «پسران ابوغریب» از جمله آن ها است. زندان ابوغریب؛ جایی که انسان هایی مظلوم را برهنه می کنند، بدترین توهین ها را به آن ها روا می دارند، انسان ها را به قلاده ای از سگ وصل می نمایند و اعمالی شرم آور را صورت می دهند که بیان آن ها هم دردآور و تلخ است.

همان گونه که در آوریل سال 2004 در برنامه معروف تلویزیونی «60 دقیقه» شبکه «اس. بی. اس» آمریکا تحت عنوان «شکنجه در زندان ‌های عراق» در کمال بی حیایی نمایشی از زندانیان زن و مرد ابوغریب هنگامی که که برهنه از سقف آویزان شده بودند یا مجبور به کارهای خلاف عفت می ‌شدند به نمایش درآمد، حدیث دردمندی های انسان مانده در قرن خون و جنایت و رسوایی به گریان ترین شکل ممکن برپا خاست.

فیلم «پسران ابوغریب» ساخته لوک موران اگر چه در ظاهر به نمایش گوشه ای از جنایات رخ داده در زندان ابوغریب و انواع شکنجه گری های دژخیمان آمریکایی می پردازد، اما در نهایت با توجه به این که این فیلم بخشی از هیمنه رسانه ای صهیونیست ها در حوزه سینما است، در نهایت معطوف به شکلی ترحم برانگیز و قابل دفاع برای آمریکایی های جنایتکار می شود! در حالی که هجوم وحشیانه آمریکایی ها به عراق به بهانه خلع سلاح صدام حسین بهانه ای بود برای دست یابی غربی ها به قدرت مندی و منابع ثروت موجود در خاورمیانه و نمایشی از خون بازی آمریکایی ها برای جهانیان. در واقع مبارزه با سلاح های کشتار دسته جمعی سپری شد برای خوی درنده آمریکایی ها که در طول تاریخ بارها دسیسه ها و جنگ ها و ظلم ها به جهانیان روا داشتند.

فیلم «پسران ابوغریب» درباره سرباز آمریکایی با نام «جک» بوده که از محیط لذت بخش خانواده رهسپار گرما و دلهره عراق می شود و باز هم فیلمساز همانند آثاری دیگر به دنبال نمایشی از دوستی یک آمریکایی با یک زندانی به نام «قاضی» است که بعدها به دلیل شرایط حاد درگیری وارد مرحله شکنجه گری می شود. در واقع فیلم سعی دارد وضعیت کاملا مشهود رخ داده در زندان های ابوغریب و انواع شکنجه های غیر انسانی سربازان آمریکایی را با درجاتی از تخفیف به عنوان وضعیتی ناخواسته از شرایط روحی خاص آمریکایی ها در عراق برای مخاطب بازسازی نماید، در صورتی که حقیقت نمایه ای دیگر را ارائه می سازد.

در واقع تبعیض ‌های سالیان دراز علیه مسلمانان در نقاط مختلف جهان و انواع برنامه های اسلام هراسی از سوی رسانه‌ های آمریکا و کشتارهای آگاهانه آمریکایی ها علیه مردمانی از ویتنام تا لائوس و افغانستان مساله ای نیست که به راحتی بتوان از طریق سینما پرده پوشی کرد. اما فیلم «پسران ابوغریب» می خواهد در نهایت مرثیه ای باشد برای یک جنایت هولناک بشری و در نهایت گامی فراتر در گستاخی گذاشته و تبدیل به مرثیه سربازان آمریکایی می شود! همان ها که انواع روش های شکنجه گری را علیه مردمانی بی دفاع به مورد اجرا قرار دادند اما از دریچه فیلم «پسران ابوغریب» تبدیل به پسرانی مظلوم و غریب می شوند!

حقوق بشر آمریکایی آن سان که در زندان های بی در و پیکر گوانتانامو نمایان شد، آن گونه که به تایانه مردمان افغانی نشست، وقتی تبدیل به انواع بمب های آوار شده بر روی زندگی مردم ژاپن شد و... دیگر نه قطعنامه ای همراه با چنین جریان خونخواهانه ای گردید و نه سازمان ملل متحد را توان در افتادن با آمریکایی ها بود که خود دست نشانده تاریکی بودند! از این رو اصطلاح «Universality» به معنای جهان شمولی و عمومیت از وجوه جهانی حقوق بشر، مضحکه ای است در سطح جهانی که کشتارهایی مظلومانه در نقاط مختلف جهان در حال روی دادن است و تصویب اعلامیه جهانی حقوق بشر در 10 دسامبر 1948 تنها بزک کردن مسیری ناهوار است، آن چنان که فیلم هایی مخدوش از حقیقت چون «پسران ابوغریب» در پی تصویرنمایی دورمانده ای از جنایاتی چون زندان های گوانتانامو هستند!