چه کسانی در بهشت به استقبال چاوز رفتند؟

به گزارش پارس به نقل از سایت « تابناک» ، افرادی که در این ویدئو چاوز به سمت آنان می رود عبارتند از ارنستو چه گوارای مبارز، سیمون بولیوار رهبر مبارزات استقلال طلبانه آمریکای لاتین، بانوی اول آرژانتین اوا پرون، سالوادرو آلنده رئیس جمهور درگذشته شیلی، انقلابی معروف نیکاراگونه سزار ساندینو و نفر آخر، رهبر استقلال ونزوئلا.

چه گوارا:

« ارنستو رافائل گوارا دلاسرنا» که بیشتر به نام « چه گوارا» یا « ال چه» شناخته می شود، پزشک، چریک، سیاستمدار و انقلابی مارکسیست، در آرژانتین زاده شد و در بولیوی دستگیر و کشته شد.

« چه» یکی از اعضای جنبش ۲۶ ژوئیه فیدل کاسترو بود. این جنبش در سال ۱۹۵۹ قدرت را در کوبا به دست آورد. چه گوارا چندین پست مهم در دولت جدید کوبا از جمله سفیر، رییس بانک مرکزی و وزیر صنایع را بر عهده داشت و پس از آن با امید برانگیختن انقلاب در دیگر کشورها کوبا را ترک کرد.

وی ابتدا در سال ۱۹۶۶ به جمهوری دموکراتیک کنگو رفت و سپس به بولیوی سفر کرد.

در اوایل اکتبر ۱۹۶۷ چه گوارا در بولیوی طی عملیاتی که توسط سازمان سیا طرح ریزی شده بود دستگیر شد. برخی باور دارند که سیا ترجیح می داد چه را برای بازجویی زنده در دست داشته باشد، اما در هر صورت او به وسیله ارتش بولیوی در نزدیکی وایه گرانده در مدرسه روستای لا ایگه را در سانتا کروز دلاسیه را به دستور« بارریه نتوس» دیکتاتور نظامی کشته شد. پس از مرگ چه گوارا، او به عنوان یک تئوریسین، متخصص در فنون جنگی و جنگ آور به قهرمان جنبش های انقلابی سوسیالیستی در سراسر جهان تبدیل شد.

سیمون بولیوار:

« سیمون بولیوار» ، فرمانده انقلابی و سیاستمدار ونزوئلایی، یکی از چندین رهبر جنبش استقلال طلبانه در آمریکای جنوبی بود. بولیوار در ۲۴ جولای ۱۷۸۳ در خانواده ای اشرافی در کاراکاس به دنیا آمد. اجدادش از مأموران برجسته و عالیرتبه اسپانیا وابسته به خاندان سلطنتی پادشاهی اسپانیا بودند. خاندان وی در آن زمان از ثروتمندترین خانواده های اسپانیایی بوده اند.

مبارزه جدی استقلال طلبانه مردم ونزوئلا برای آزادی در ۱۸۱۰ آغاز شد و فرماندهی آنرا ژنرال « فرانسیسکو د میراندا» به عهده داشت. او از بولیوار دعوت به همکاری و پیوستن به سپاه مبارز آزادیخواهانه ونزوئلا با درجه سرگردی کرد. بولیوار به این سپاه آزادی طلب پیوست. از آوریل سال ۱۸۱۰، کلنل بولیوار به یکی از رهبران عمده جنبش آزادی بخش ونزوئلاتبدیل شد. با این حال، در ژوئن سال۱۸۲۱ بود که پس از پیروزی در کارابوبو توانست اسپانیایی ها را از خاک ونزوئلا بیرون براند.

از آن پس سیمون بولیوار تلاش خود را معطوف آزاد کردن سایر مستعمرات اسپانیا در آمریکای جنوبی کرد؛ جنگ در پس جنگ و بولیوار موفق شد جمهوری بزرگ کلمبیا را متشکل از کشورهای کلمبیا، ونزوئلا و اکوادور آزاد تشکیل دهد. او مبارزات استقلال طلبانه دیگر کشورهای آمریکای لاتین مانند پاناما، بولیوی و پرو را نیز رهبری کرد.

بولیوار در ۱۷ دسامبر سال ۱۸۳۰ در نزدیکی شهر سانتامارتا در کلمبیا به علت ابتلا به بیماری سل درگذشت. تندیس او سوار بر اسب پس از مرگش ساخته و در شهر لیما پایتخت پرو برپا شد. هم اکنون تندیس او در بسیاری از شهرهای جهان برپاست. در سال ۱۳۸۵ شهرداری تهران بلواری را در شمال جنت آباد (تهران) به نام سیمون بولیوار نام نهاد.

اوا پرون:

« اِوا پِرون» معروف به « اویتا» فعال سیاسی و یکی از قدرتمندترین و محبوب ترین زنان آرژانتین بود. او همسر دوم« خوآن پرون» رئیس جمهور آرژانتین و از سال ۱۹۴۶ تا زمان مرگش در سال ۱۹۵۲بانوی اول این کشور بود.

اوا پرون در سن ۳۳ سالگی در سال ۱۹۵۲ به دلیل سرطان درگذشت و پیش از مرگش کنگره آرژانتین به وی لقب رسمی « رهبر روحانی ملت» را اعطا کرده بود. زندگی اوا پرون موضوع کتاب ها، فیلم های سینمایی، نمایش ها و تئاترها و سریال های بسیاری در سراسر جهان، بویژه در آمریکای لاتین بوده است. در سال ۲۰۱۱ اما کتابی که به نام « راهنمای سیاست های زشت آمریکای لاتین» منتشر شده، مدعی است که اوا پرون کشورش را به پناهگاهی امن برای نازی های بسیاری مبدل کرد که پس از جنگ جهانی دوم و شکست آلمان هیتلری، متواری بودند.

سالوادور آلنده:

سالوادور آلنده سیاستمدار مارکسیست و از بنیان گذاران حزب سوسیالیست شیلی بود. او از نوامبر ۱۹۷۰ تا سرنگونی و مرگش در پی کودتای ۱۱ سپتامبر ۱۹۷۳ میلادی، رئیس جمهور شیلی بود. از او به عنوان اولین رئیس جمهور مارکسیست که با رأی و دموکراسی به قدرت رسید نام می برند.

آلنده بیش از ۴۰ سال در صحنه سیاسی و حزب سوسیالیست شیلی حضور داشت. او پیش از رسیدن به ریاست جمهوری در انتخابات ۱۹۷۰ در مقام های سناتور، نماینده و وزیر کابینه فعالیت می کرد. وی پزشک بود و مدتی به عنوان وزیر بهداشت خدمت کرد. آلنده سه بار در سال های ۱۹۵۲،۱۹۵۸ و ۱۹۶۴ کاندیدای ریاست جمهوری شده و شکست خورده بود تا این که در ۱۹۷۰ بالاخره در انتخابات برنده شد.

پس از رسیدن به ریاست جمهوری، او برنامه سوسیالیستی جنجال برانگیزی به نام « راهی به سوی سوسیالیسم» را پیاده و بسیاری از صنایع را ملّی اعلام کرد. در سال اول حکومت او نرخ رشد اقتصادی به ۸ / ۶ درصد و نرخ بیکاری به ۳ / ۶ در صد رسید؛ اما در سال دوم، تورم بسیار افزایش یافت، صادرات ۲۴درصد کاهش و واردات ۲۶ درصد افزایش یافت، در همین حال نرخ واردات مواد غذایی ۱۲۶ درصد بود. در ماه مه ۱۹۷۳ دادگاه عالی شیلی، دولت را به اتفاق اکثریت آرا به نقض قوانین و جلوگیری از اقدامات قانونی پلیس و تصمیمات نادرست قضایی محکوم کرد.

در اوت سال ۱۹۷۳ دیوان عالی کشور از آلنده به دلیل ناتوانی در اجرای قانون زمین شکایت کرد و نمایندگان مجلس نیز اعلام کردند که آلنده بر خلاف قانون اساسی، قوانین مجلس را به اجرا نمی گذارد. طی این قطعنامه اعلام شد دولت آلنده تلاش در به دست گرفتن کل اختیارات کشور نموده، اصل تفکیک قوا را رعایت نکرده و قانون اساسی را نقض کرده است. با این حال آلنده در ماه سپتامبر همان سال تلاش کرد طی لایحه ای قانون اساسی را تغییر دهد که دولت او در ۱۱ سپتامبر ۱۹۷۳ و با کودتای نظامی به رهبری ژنرال پینوشه، فرمانده ارتش، سرنگون شد. اسناد فراوانی حاکی از حمایت و پشتیبانی دولت وقت ایالات متحده از این کودتا وجود دارد. طبق اعلام رسمی، آلنده با یک کلاشینکف اهدایی از سوی فیدل کاسترو خودکشی کرده است.

سزار ساندینو:

اوگوستو سزار ساندینو، « سرخ پوست بزرگ مرد» (از ۱۸ مه ۱۸۹۵ تا ۲۱ فوریه ۱۹۳۴) در خانواده ای مرفه و زمین دار پرورش یافت و مدت ها در شرکت های آمریکایی کار کرد. وی ارتشی به نام « ارتش دفاع از حاکمیت ملی نیکاراگوئه» فراهم ساخت. وی را زاپاتای آمریکای مرکزی نام نهاده اند. ساندینو ارتشی شورشی به راه انداخت و تا ۱۹۳۳با عملیات چریکی علیه حضور امریکا مبارزه کرد. این عملیات ساندینو را به سمبل وطن پرستی برای نیکاراگوا و سایر مخالفین مداخلات امریکا تبدیل کرد. ساندینو بلافاصله با پایان دادن به شورش بادولت « ساکاسا» قرارداد متارکه جنگ را امضا کرد. اما تنش بین گارد ملی و ساندینو ادامه یافت و سرانجام در سال ۱۹۳۴ ساندینو توسط افسران گارد ملی به قتل رسید. ساندینو به قهرمان بسیاری ازمردم نیکاراگوا تبدیل شد و نام او بیش از ۴۰سال پس از قتلش در تلاش های انقلابی برای سرنگونی دولت و تغییر بنیادی جامعه نیکاراگوا، توسط ساندنیست ها به نشانه انقلاب تبدیل شد.

فرانسیسکو د میراندا:

« سباستین فرانسیسکو د میراندا رودریگز» ، چهره انقلابی ونزوئلا، ۲۸ مارس ۱۷۵۰ در کاراکاس متولد شد. اگرچه طرحهای خود وی برای استقلال مستعمرات آمریکایی اسپانیا شکست خورد، اما از وی به عنوان پیشرو و طلایه دار راهی یاد می شود که بعدتر سیمون بولیوار طی کرد.

میراندا زندگی رومانتیک و ماجراجویانه ای داشت. وی که یک ایده آلیست بود، برنامه ای آرمانی را برای آزادسازی و متحد کردن همه مستعمرات آمریکایی اسپانیا طراحی نمود؛ اما ابتکارات نظامی وی به نیابت از آمریکای مستقل، در سال ۱۸۱۲ به پایان رسید. وی در این سال به دشمنانش تحویل شد و چهار سال بعد، یعنی در سال ۱۸۱۶، در یک زندان اسپانیایی درگذشت. اما به هر حال، ظرف ۱۴ سال پس از مرگش، اغلب مستعمرات اسپانیایی آمریکا مستقل شدند.