اهتمامی برای صعود تیم امید به المپیک ریو وجود ندارد، نه المپیک ریو که در تمام ۴۰ سال گذشته اهتمام و وحدت کاملی برای این کار وجود نداشته و تیم امید برای حضور در تمامی رقابت های مقدماتی المپیک، یا بین کمیته ملی المپیک و فدراسیون فوتبال دست به دست می شده و یا مثل امروز سکانش را یکی مثل حبیب کاشانی سپرده بودند.

امروز اما نه فقط تیم امید که تیم ملی و کی روش هم از کم توجهی میی نالند، یکی البسه ندارد و چمنی استاندارد در کمپ تمرینی و دیگری مثل کاشانی دل پر دردی دارد و تجمیعی برای حمایت از تیمش به فاصله ۴۰ روزمانده به مقدماتی نمی بیند.

کاشانی می‌گوید:« اهمیت زیادی به تیم امید نمی‌دهند و فضای موجود در کشور المپیکی نیست. اکنون می‌بینیم که در یمن جنگ است، اما تیم امید این کشور هشت ماه است که در اردو به سر می‌برد. ما در مسابقات انتخابی المپیک با حریفان آسانی روبه‌رو نمی‌شویم و به نظرم باید بیشتر از این به فکر تیم امید باشیم. من تا پایان مسابقات انتخابی المپیک در تیم امید خواهم بود و وقتی تیم به المپیک صعود کرد، دیگر نمی‌مانم. »

این حرف‌های کاشانی البته رمز گشایی از مشکلات وی و تیم امید نیست اما تلنگری است برخلاف کی‌روش، به صورت زیر پوستی. کاشانی تا پایان المپیک می‌ماند اما دردهای حمایتی از تیم‌های ملی، به ویژه درد حمایت از تیم امید در مدت باقی مانده همچنان به قوت خود باقی است.  

 

استاندارد ایران حبیب کاشانی فوتبال ناشنوایی