اولین بانوی ایرانی که سهمیه المپیک ریو را کسب کرد: دورگه‌ها بعد از حضور در ورزش ایران درجا می زنند
قول می‌دهم که نهایت تلاش خود را برای کسب بهترین نتیجه در المپیک کنم. فقط یکسال به المپیک مانده و این زمان در ورزش اصلا زیاد نیست.
پایگاه خبری تحلیلی «پارس»- بانویی که در دوره قبلی المپیک توانست اولین زن دوومیدانی‌کار ایرانی باشد که در این رقابت‌ها حضور یافته، با کسب سهمیه المپیک ٢٠١٦ علاوه بر ثبت یک رکورد تاریخی برای خودش، موفق شد اولین سهمیه بانوان ایران را برای حضور در ریو قطعی کند. این ورزشکار که اصالتی بلاروسی دارد و برای ایران مسابقه می‌دهد، با کسب مدال نقره در بازی‌های آسیایی ٢٠١٤ نیز یک رکورد جدید خلق کرد. او البته معتقد است با شرایط فعلی امیدی به پیشرفت ندارد و در المپیک نیز صرفا شرکت خواهد کرد. در ادامه گفت‌وگو با لیلا رجبی چند روز بعد از کسب سهمیه المپیک از نظرتان می‌گذرد:
توانستید در مسابقات کازانف قزاقستان سهمیه المپیک را بگیرید و خیال خودتان را از همین حالا راحت کنید...
من مسابقات قبلی را از دست داده بودم و تمام تلاشم را کردم تا در قزاقستان بهترین عملکرد را داشته باشم. البته سطح این مسابقات بسیار پایین بود و روی انگیزه‌ام نیز تأثیر منفی داشت. من با نفر دوم حدود ٦ متر فاصله داشتم اما این موضوع هم باعث نشد که نتوانم سهمیه بگیرم. در هر صورت خوشحالم که در فاصله یکسال تا المپیک ریو توانستم اولین سهمیه بانوان ایرانی را بگیرم.
فکر می‌کنید بانوان دیگر ایران هم در بخش دوومیدانی می‌توانند سهمیه بگیرند؟
من به مریم طوسی خیلی امیدوارم که بتواند سهمیه کسب کند. او بسیار تلاش کرده اما باید امکانات در اختیارش باشد. متاسفانه مسئولان شرایط خوبی را برای او و دیگر دوومیدانی‌کاران فراهم نکرده‌اند.
شما از همین حالا برای المپیک استارت می‌زنید دیگر؟
الان که دیر است، باید از ٣سال قبل برای المپیک کارمان را شروع می‌کردیم. من در این مسابقات رکورد ١٨,١٨ متر زدم و باید آن‌قدر در المپیک آماده باشم که بالای ١٩ متر پرتاب کنم اما با امکانات فعلی خیلی به این موضوع خوش‌بین نیستم. اگر هم مسئولان ورزش ایران نمی‌خواهند امکانات بیشتری در اختیار من بگذارند، پس نباید انتظاری داشته باشند.
از نظر شما میان ورزشکاران تبعیض قایل می‌شوند؟
حداقل در ورزش دوومیدانی که می‌دانم اینگونه نیست و همه ورزشکاران از کمبود امکانات رنج می‌برند. البته در رشته‌های دیگر مشاهده می‌کنیم که امکانات خوبی در اختیار ورزشکاران قرار می‌گیرد و نمی‌دانم معنای این موضوع تبعیض است یا چیز دیگری. وقتی با احسان حدادی که مدال المپیک دارد، اینطور برخورد می‌کنند، پس شاید دیگر من انتظار بی‌جایی دارم که می‌گویم شرایط باید برایم بیشتر از این مهیا باشد.
با این شرایط نباید انتظاری از دوومیدانی ایران در المپیک داشته باشیم؟
این مسأله را بهتر است مسئولان جواب دهند اما از نظر من در ورزش ایران باید خودتان پولدار باشید تا بتوانید موفق عمل کنید وگرنه کسی امکانات در اختیار شما قرار نمی‌دهد. آن چیزهایی که من برای حضور در المپیک می‌خواهم با آن چیزهایی که الان داریم، خیلی متفاوت است. اگر شرایط مهیا بود می‌توانستیم برنامه‌ریزی طولانی‌مدت داشته باشیم اما فعلا که برنامه‌ریزی کوتاه‌مدت هم نمی‌توان کرد.
شما اصلیتی بلاروسی دارید. فکر نمی‌کنید اگر برای این کشور مسابقه می‌دادید، با چنین مشکلاتی رو به‌رو نبودید؟
من بارها گفته‌ام که به حضورم در ایران و این‌که با نام ایران در مسابقات شرکت می‌کنم، افتخار می‌کنم. شاید اصلا اگر من در بلاروس می‌ماندم این رشته را نمی‌توانستم این‌قدر حرفه‌ای دنبال کنم. تصمیمی است که گرفته‌ام و نمی‌توان گفت که اگر فلان کار را می‌کردم، موفق‌تر بودم. قطعا الان نمی‌توانم به مردم ایران قول مدال المپیک بدهم اما قول می‌دهم که نهایت تلاش خود را برای کسب بهترین نتیجه در المپیک کنم. فقط یکسال به المپیک مانده و این زمان در ورزش اصلا زیاد نیست.
از زمانی که در ایران حضور دارید، پیشرفتی هم داشته‌اید؟
پیشرفت نکردم اما افت هم نکردم. این هم به خاطر این است که هیچ امکانات ویژه‌ای نداشتم و اصلا در حد یک ورزشکار المپیکی با من رفتار نشده است. در ضمن من ورزشکار هستم و مربی نیستم که درباره سطح خودم توضیح بدهم. این را باید بقیه درباره‌اش قضاوت کنند. اگر ورزشکاری با شرایط من که از خارج از کشور آمده، سطح پایینی داشته باشد، می‌تواند پیشرفت کند اما وقتی با سطح بالا وارد ورزش ایران می‌شود، دیگر جایی برای پیشرفت نیست. در رشته‌های دیگر ورزش ایران نیز همین‌طور است و ورزشکارانی که از خارج از کشور می‌آیند، اگر در سطح بالا بوده باشند، پیشرفتی نمی‌کنند.
به‌عنوان اولین بانوی المپیکی ایران حدس می‌زنید که اولین مدال تاریخ بانوان ورزشکار ایرانی در المپیک ٢٠١٦ به دست می‌آید یا خیر؟
شاید فقط در برخی از رشته‌ها چنین شانسی وجود داشته باشد. فکر می‌کنم بیشترین شانس را برای مدال‌آوری بانوان تکواندوکار دارند. فدراسیون تکواندو چند سالی است که سرمایه‌گذاری ویژه‌ای روی بخش بانوان انجام داده و در صورت برنامه‌ریزی مناسب می‌توانیم به کسب نخستین مدال ایران در بخش بانوان امیدوار باشیم. همچنین در بخش تیراندازی نیز اخیرا بانوان ایرانی نتایج خوبی گرفته‌اند. در دوره قبلی المپیک هم الهه احمدی در جایگاه پنجم ایستاد. با این حال من شانس اول را تکواندوکاران می‌دانم و به این موضوع هم امیدوارم.
حرف پایانی؟
ورزش ایران و به‌ویژه دوومیدانی که خودم آن را از نزدیک دنبال می‌کنم، استعدادهای زیادی دارد اما باید کمی بیشتر به آنها توجه شود تا بتوانند خودشان را به سطح بین‌المللی برسانند. نباید برای بانوان ایرانی کسب یک مدال در المپیک آرزو باشد.
ارسال نظر