به گزارش پارس به نقل از مشرق، امیرالمومنین امام علی(ع) شنید مردى دنیا را نکوهش مى‌کند، فرمود: اى نکوهش کنندة دنیا، که به غرور دنیا مغرورى و با باطل‌هاى آن فریب خوردی! خود فریفته دنیایى و آن را نکوهش مى‌کنى؟

آیا تو در دنیا جرمى مرتکب شده‌اى؟ یا دنیا به تو جرم کرده است؟ کى دنیا تو را سرگردان کرد؟ و در چه زمانى تو را فریب داد؟

آیا با گورهاى پدرانت که پوسیده‌اند؟ (تو را فریب داد) یا آرامگاه مادرانت که در زیر خاک آرمیده‌اند؟ آیا با دو دست خویش بیماران را درمان کرده‌ای؟ و آنان را پرستارى کرده در بسترشان خوابانده‌اى؟ در خواست شفاى آنان را کرده و از طبیبان داروى آنها را تقاضا کرده‌اى؟

در آن صبحگاهان که داروى تو به حال آنان سودى نداشت، و گریه تو فایده نکرد، و ترس تو آنان را سودى نرساند، و آنچه مى‌خواستى به دست نیاوردى، و با نیروى خود نتوانستى مرگ را از آنان دور کنى. دنیا براى تو حال آنان را مثال زد، و با گورهایشا ، گور خودت را به رْخ تو کشید.

متن حدیث:

وَ قَالَ [علیه السلام] وَ قَدْ سَمِعَ رَجُلًا یَذُمُّ الدُّنْیَا أَیُّهَا الذَّامُّ لِلدُّنْیَا الْمُغْتَرُّ بِغُرُورِهَا الْمَخْدُوعُ بِأَبَاطِیلِهَا أَ تَغْتَرُّ بِالدُّنْیَا ثُمَّ تَذُمُّهَا أَنْتَ الْمُتَجَرِّمُ عَلَیْهَا أَمْ هِیَ الْمُتَجَرِّمَةُ عَلَیْکَ مَتَى اسْتَهْوَتْکَ أَمْ مَتَى غَرَّتْکَ أَ بِمَصَارِعِ آبَائِکَ مِنَ الْبِلَى أَمْ بِمَضَاجِعِ أُمَّهَاتِکَ تَحْتَ الثَّرَى کَمْ عَلَّلْتَ بِکَفَّیْکَ وَ کَمْ مَرَّضْتَ بِیَدَیْکَ تَبْتَغِى لَهُمُ الشِّفَاءَ وَ تَسْتَوْصِفُ لَهُمُ الْأَطِبَّاءَ غَدَاةَ لَا یُغْنِى عَنْهُمْ دَوَاؤُکَ وَ لَا یُجْدِى عَلَیْهِمْ بُکَاؤُکَ لَمْ یَنْفَعْ أَحَدَهُمْ إِشْفَاقُکَ وَ لَمْ تُسْعَفْ فِیهِ بِطَلِبَتِکَ وَ لَمْ تَدْفَعْ عَنْهُ بِقُوَّتِکَ وَ قَدْ مَثَّلَتْ لَکَ بِهِ الدُّنْیَا نَفْسَکَ وَ بِمَصْرَعِهِ مَصْرَعَکَ.

 

پی نوشت:

«نهج‌البلاغه، حکمت 131»