کری توان برگشت با دست خالی را ندارد/ فردا؛ آغوش باز ملت برای متصفان به تدین و غیرت

پایگاه خبری تحلیلی «پارس»- محمد امین ایمانجانی-  "مذاکرات هسته‌ای در حال از دست دادن خاصیت ارتجاعی خود است. اگر بخواهیم تعبیری از ادبیات عامیانه وام بگیریم، این مذاکرات بیش از این قابل کش دادن نیست. همه طرف‌ها در موقعیتی هستند که باید تصمیم بگیرند. بحث‌ها به اندازه کافی انجام و مواضع روشن شده است. همه طرف‌ها هر میزان از خلاقیت را هم که برای آنها مقدور بوده به خرج داده‌اند." بخشی از تحلیل مهدی محمدی کارشناس ارشد هسته‌ای است که روز گذشته ضمن تحریر آن، نوعی پیش‌بینی از روند مذاکرات نیز به حساب می‌آمد:"ظاهرا مذاکرات در وقت اضافه گرفتار نوعی بن‌بست شده است."

البته محمدی این سوال را نیز مطرح کرد که" آیا ترکیب همه‌ی این «مذاکرات»، «خلاقیت‌ها»، «اراده‌های سیاسی»، «احترام گذاشتن به نگرانی‌های طرف‌های دیگر» و حتی «کوتاه آمدن»ها، به شکل‌گیری یک توافق خوب منجر خواهد شد یا نه؟"

اما تمام گزارش‌ها از وین این پیش‌بینی را تایید می‌کند که اکنون روند مذاکرات به یک بم‌بست رسیده است، انتهایی که طرف مقابل سعی دارد توپ آن را در زمین ایران خوابانده و جمهوری اسلامی را برهم زننده زمین بازی معرفی کند و از سوی دیگر ایران نیز نمی‌خواهد تحت عنوان آن چه که برایش نام "اراده‌ی سیاسی" یا "تصمیم بزرگ برای رسیدن به توافق" از سوی غرب مطرح می‌شود، زیر بار یک توافق نامطمئن و البته بد برود.

"نامطمئن" دقیقا یکی از همان گزاره‌هایی است که تکمیل کننده‌ی یک توافق بد می‌تواند باشد. هر چه به ساعات پایانی مذاکرات نزدیک می‌شویم و باز آغاز یک تمدید را به نظاره می‌نشینیم تا پایان و آغازی دیگر، این شبهه قوت و تشخص بیشتری پیدا می‌کند که غرب در آستانه‌ی تحمیلی دیگر بر ملت ایران برای رسیدن به یک متن مبهم در اجرا برای 1+5 و البته باز برای هر تحلیل و تفسیری است. 

شاید بتوان گفت مهمترین سند این عدم اطمینان باز شدن موضوع جدیدی در روزهای اخیر تحت عنوان تحریم‌ تسلیحاتی بود که عدم لغو آن در متن پیش‌نویس توافق از سوی غرب خیلی عادی و البته غیر قابل طرح جلوه می‌کرد!

اما آن چه که این روزها بیش از پیش باید به عنوان سند مادر در دسترس قرار گیرد برای تکرار، خطوط قرمزی است که سکان‌دار هدایت کشتی انقلاب ترسیم نموده‌اند. شاید بتوان گفت رهبر معظم انقلاب که طی بیانات خود متعدد بر عدم خوش‌بینی به طرف مقابل اشاره داشته و ظرایف مختلفی را با اشارات تاریخی مورد توجه قرار دادند این نکته را تلویح قریب به تصریح با توجه به سوابق خصمانه علیه جمهوری اسلامی سرفصل خطوط قرمز قرار دادند که مذاکره‌کنندگان کشورمان نباید هیچ حرف زوری را از طرف مقابل قبول کنند.

اظهارات امشب کری، وزیر امور خارجه آمریکا حکایت از زورگویی تمام عیار همراه با تهدید داشت. کری در کنفرانس خبری خود گفت که: ما تا ابد پای میز مذاکره نخواهیم ماند اما برای رسیدن به توافقی جامع و خوب عجله نخواهیم کرد!

جان کری وزیر امور خارجه ایالات متحده آمریکا که در مقابل هتل کوبورگ، از دستور العمل ابلاغی باراک اوباما به تیم مذاکره کننده‌ی هسته‌ای ایران پرده برداشت، سعی کرد تا هم به لحاظ "متنی" و هم به لحاظ "زمانی" موقعیت ابهام برای مذاکرات را تثبیت شده نگاه دارد.

او در ابتدای نطق خود در کنفرانس خبری‌اش به مذاکره با اوباما رئیس جمهور آمریکا در شب گذشته اشاره کرد و سپس مواضع متناقض خود را این گونه تشریح کرد: «ما تا ابد پای میز مذاکره نخواهیم ماند اما برای رسیدن به توافقی جامع و خوب عجله نخواهیم کرد! در موارد مهمی به پیشرفت رسیده‌ایم اما اختلافاتی هنوز بین ما باقی مانده است که باید حل و فصل شود!»

بر اساس این گزارش؛ جان کری پیرو دستور اوباما سعی کرد شتاب موجود در مذاکرات هسته‌ای را بگیرد و تنها پیام تصنعی «عدم شتاب آمریکا پای میز مذاکره» را برای فریب افکار عمومی مخابره نماید.

ادعای کری در خصوص عجله نداشتن آمریکا برای توافق آن هم پس از تهدید واشنگتن به ترک میز مذاکرات، در حالی صورت می‌گیرد که واشنگتن تاکنون به صورت رسمی و غیر رسمی تیم مذاکره‌ کننده‌ی هسته‌ای کشورمان و حتی دیگر تیم‌های مذاکره کننده‌ی حاضر در محل مذاکرات را جهت امضای فوری توافقی هسته‌ای تحت فشار قرار داده است و این دقیقا زورگویی در برابر تیمی که سرفصل تمام خطوط قرمزش مقابله با تهدید است.

گر چه کری توان برگشت با دست خالی به آمریکا را ندارد اما این اطمینان داخلی برای تیم مذاکره کننده‌ی ایرانی که از سوی رهبر انقلاب متصف به تدین و غیرت شدند وجود دارد که تلاش چند ماه‌ی شما هر چند منجر به یک توافق نشود ولی دستاورد بزرگی چون اثبات چندباره‌ی جمهوری اسلامی در موضع حق داشت. البته ملت ایران آغوش باز خود را فردا که نمایش بزرگی در برابر فرض باطل غر

باز احتیاج و اضطرار ایران برای رسیدن به توافق است برای تیم ایرانی به تماشا خواهد گذاشت و این خود مهمترین و بهترین سند پشتیبان از سوی یک ملت برای دولت خویش است.