گفت وگو ی با بانوی 17 ساله تکواندوکار+ عكس

پايگاه خبري تحليلي «پارس»- یوسف حیدری- بانوی تکواندو کار ایران با ایستادن بر سکوی جهانی نخستین مدال باارزش رقابت‌های جهانی را برای تکواندوی بانوان ایران به ارمغان آورد و نام خود را در تاریخ این ورزش پرآوازه کرد.

کیمیا علیزاده نوجوان 17 ساله کشورمان که نخستین حضور خود را در ترکیب تیم ملی بزرگسالان در رقابت‌های جهانی تجربه می‌کرد در برابر حریفان نامدار جهانی و المپیک با ضربات قدرتمند پا به پیروزی رسید و تعجب بسیاری از قهرمانان این ورزش را بر انگیخت.

ستاره البرزی کشورمان که پله‌های موفقیت را با مدال‌های طلا در رقابت‌های المپیک نوجوانان و همچنین تورنمنت هلند و رقابت‌های آسیایی برداشت در آوردگاه مهم جهانی نیز با پیروزی در راند طلایی برابر قهرمانان المپیک و جهانی مدال برنز را به گردن انداخت. او در دومین دوره بازی‌های المپیک نوجوانان که مرداد و شهریور ماه سال گذشته در نانجینگ چین برگزار شد پرچمدار کاروان ورزشی ایران بود و با کسب نشان طلای این بازی‌ها نخستین گام را مقتدرانه برداشت.

او روز گذشته و پس از کسب نشان برنز رقابت‌های جهانی چلیابینسک روسیه از این رقابت‌ها و همچنین تلاش‌هایی که برای رسیدن به این موفقیت پشت سر گذاشت گفت.

تکواندوکار وزن منهای 57 کیلوگرم ساعاتی پس از انجام مسابقه‌اش در روسیه با بیان این‌که این موفقیت را مدیون پدر و مادر و همچنین مربیان تیم ملی و استاد مهرو کمرانی می‌داند به خبرنگار گروه زندگی گفت:‌ رقابت‌های جهانی روسیه نخستین تجربه رسمی من بود و تاکنون در این سطح مسابقه نداده بودم. از همان روز نخست و قبل از اعزام استادم مهرو کمرانی که از 9 سالگی تکواندو را نزد او آموختم به من امیدواری داد و گفت می‌توانم در این مسابقات به سکوی جهانی برسم. با تمریناتی که زیر نظر مربیانم پشت سر گذاشته بودم و با هدایت خوب آنها در نخستین مسابقه اگدالنا لپروسکا از لهستان  را  با نتیجه 10 بر صفر شکست دادم. سپس در مرحله دوم با مارتینا زوبسیک از کرواسی که  مدال برنز المپیک 2008 پکن را دارد مسابقه دادم و  پس از تساوی 3-3 در راند طلایی به پیروزی رسیدم. در مرحله یک هشتم نهایی مقابل چینه لویس از امریکا قرار گرفتم و ۵ بر ۴ او را شکست دادم.

حریف نیمه نهایی من جید جونز انگلیسی، قهرمان المپیک لندن و نفر اول رنکینگ المپیک و جهان بود  که پیش از این در رقابت‌های هلند در راند طلایی به او باخته بودم. نام این تکواندو کار انگلیسی همیشه با مدال طلا همراه بود و کمتر کسی فکر می‌کرد بتوانم این حریف قدرتمند را شکست بدهم. قبل از مسابقه مربیانم نکات فنی را به من گفتند و پس از آن در تماس با ایران با استادم و همچنین پدر و مادرم صحبت کردم. دلگرمی آنها انگیزه‌ام را بیشتر کرد و تصمیم گرفتم شکست رقابت‌های هلند را جبران کنم. می‌دانستم اگر او را شکست بدهم نخستین بانوی ایرانی خواهم بود که بر سکوی جهانی خواهم ایستاد و این همان افتخاری بود که در رؤیاهایم به آن فکر می‌کردم. در زمین مسابقه چشم در چشم این حریف انگلیسی انداختم و گفتم تو را شکست خواهم داد. با شروع مسابقه سعی کردم اجازه ندهم به من نزدیک شود و با ضربات پا امتیاز می‌گرفتم. تا لحظه آخر امتیازات ما مساوی بود ولی با ضربه نهایی که وارد کردم 10 بر 9 او را شکست دادم. از خوشحالی خودم را در آغوش مربیانم انداختم. من قهرمان المپیک و نفر اول جهان را شکست داده بودم و این افتخار بزرگی برای زنان ایرانی که در رقابت‌های بین‌المللی با حجاب کامل مسابقه می‌دهند، بود. جید جونز ناباورانه مرا نگاه می‌کرد و نمی‌توانست بپذیرد که در برابر نوجوان 17 ساله ایرانی شکست خورده است.

وی ادامه داد: با این پیروزی مدال برنز من قطعی شد و خوشحال بودم که توانستم طلسم مدال نگرفتن بانوان ایران در رقابت‌های جهانی را بشکنم. بعد از این مسابقه همه فکرم مسابقه فینال و کسب مدال طلا بود. از کودکی وقتی در رقابتی شرکت می‌کردم چیزی کمتر از قهرمانی و مدال طلا مرا راضی نمی‌کرد وبارها به خاطر شکست در مسابقه‌ای تصمیم گرفتم تا تکواندو را کنار بگذارم اما حمایت‌های پدر و مادرم و مربی‌ام باعث شد تا بازهم ادامه بدهم. در مسابقه فینال  با مایو هامادا از ژاپن که نایب قهرمان دوره قبل مسابقات قهرمانی جهان بود  مسابقه دادم. او بسیار باهوش و با تجربه بود و به خوبی توانست مسابقه را اداره کند و با نتیجه 5 بر 2 شکست خوردم. از اینکه نتوانستم رنگ مدالم را طلا کنم ناراحتم اما با مدال برنزی که کسب کردم 40 امتیاز به امتیازات رنکینگ جهانی من اضافه شد. هدف نهایی من این است که بتوانم با اضافه کردن امتیازاتم سهمیه المپیک 2016 برزیل را به دست آورم و در آنجا پرچم ایران را به اهتزار دربیاورم.

کیمیا علیزاده موفقیت را راضی بودن از تلاش‌ها و زحمات عنوان کرد و ادامه داد: موفقیت با پیروزی در یک مسابقه تفاوت دارد. خیلی‌ها در مسابقات پیروز می‌شوند اما برای آنها ارزشی ندارد و من زمانی خودم را موفق می‌دانم که از تلاش‌ها و زحماتی که کشیده‌ام راضی باشم حتی اگر در مسابقه‌ای پیروز نشوم. از 9 سالگی ورزش تکواندو را در کرج زیر نظر استاد مهرو کمرانی آغاز کردم و تنها چند ماه بعد در رقابت‌های قهرمانی کشور موفق به کسب مدال شدم. بارها به خاطر شکست در مسابقات برای ادامه راه دلسرد شدم اما حمایت‌های پدر و مادرم و مربی‌ام مرا دلگرم کرد. در اردوی مشترکی که در تایلند برگزار شده بودم دستم بشدت آسیب دید اما حرفی  به پدر و مادرم نگفتم. تربیت آنها به گونه‌ای بود که باید روی پای خود می‌ایستادم و بر مشکلات پیروز می‌شدم. وقتی از اردو بازگشتیم در فرودگاه مادرم متوجه شکستن دستم شد ولی نگرانی و ناراحتی‌اش را از من پنهان کرد.  حضور در اردوهای مختلف و همچنین رقابت‌ها باعث شد تا یک سال از ادامه تحصیل بازبمانم اما هیچ گاه ناامید نشدم و تلاش می‌کنم در کنار ورزش در تحصیل هم موفق باشم.