مردی که همسرش را بعد از 20 سال دید+ عكس

پايگاه خبري تحليلي «پارس»- مردی که به دلیل نارسایی رنگدانه چشم کاملا نابینا شده بود، با کمک عینک‌های مصنوعی و پروتز توانست بار دیگر بینایی خود را به دست آورد.

به گزارش پايگاه خبري تحليلي «پارس»، حدود یک ماه پیش زن نابینایی که هرگز فرزند خود را ندیده بود، به کمک عینک‌های مصنوعی برای اولین بار موفق به دیدن کودک خود شد. به تازگی مردی نابینا هم بار دیگر توانست همسر خود را بعد از یک دوره ۲۰ ساله نابینایی ببیند.

این مرد ۶۸ ساله که آلن دراد نام دارد و اهل می‌نسوتاست، از بیماری نادر و تحلیل برنده نارسایی رنگدانه چشم رنج می‌برد. این بیماری ارثی بوده و فرد فاقد سلول‌های فتورسپتور در بافت حساس به نور در قسمت پشت چشم که شبکیه نام دارد، می‌باشد.
گرچه برخی از افرادی که دارای این مشکل هستند ممکن است تنها در دید شبانه خود دچار اختلال شوند اما بسیاری دیگر کاملا نابینا می‌شوند.

آقای دراد که حدود ۲۰ سال پیش به این بیماری مبتلا شد، به مرور کاملا بینایی خود را از دست داد. وی فقط می‌توانست نور زیاد را بدون اینکه اشیاء، مردم و ویژگی‌های را از هم تشخیص دهد، ببیند. او یک شیمیدان است که شغل حرفه‌ای خود را به دلیل بیماری‌اش از دست داد. علیرغم این نقص، او زندگی خود را مدیریت کرد و با کمک حس لامسه و رابطه فضایی به شغل نجاری ادامه داد.

اگرچه این بیماری غیرقابل درمان است و درمان‌های موجود موثر واقع نشدند، اما یک چشم پزشک به نام دکتر رایموند لزی امید را در وجود آقای دراد زنده کرد. دکتر لزی رئیس مرکز پژوهش‌های بالینی مایو معتقد است؛ می‌توان با به کارگیری عینک‌های مصنوعی حس بینایی را در نابینایان زنده کرده و قدرت دید را به آن‌ها برگرداند.

آقای دراد اولین بیماری بود که این عینک بر روی وی آزمایش شد. او قبول کرد تا تحت عمل پروتز که پیش نیاز استفاده از این عینک‌ها می‌باشد، قرار بگیرد.

دکتر لزی می‌گوید: بیماری نارسایی رنگدانه سلول‌های فتورسپتور را در شبکیه چشم از بین می‌برد اما مابقی بافت‌ها کاملا سالم می‌مانند و سلول‌هایی که عصب بینایی را می‌سازند هنوز زنده‌اند.

ایده عمل پروتز نیز برای جایگزینی سلول‌های فتورسپتور که سیگنال‌ها را مستقیما به عصب بینایی ارسال می‌کنند و دور زدن شبکیه آسیب دیده مطرح شد.

برای این منظور، ریزتراشه‌ای چندالکترودی با ۶۰ نقطه تماس به وسیله عمل جراحی وارد چشم شده و در شبکیه کارگذاشته می‌شود و سپس پکیج الکترونیکی -عینک مصنوعی – استفاده می‌شود. این عینک مصنوعی مجهز به دوربینی است که قطعه فیلم گرفته شده را به کامپیو‌تر کوچک درون این عینک می‌فرستد. سپس تصاویر و داده‌ها به سیگنال‌های نوری ترجمه می‌شوند. در مرحله بعدی، الکترود‌ها یک سری ضربان‌هایی را به عصب بینایی می‌فرستند که به صورت بینایی توسط مغز تفسیر می‌شوند.

برای استفاده کامل از پروتز، باید علاوه بر درمان فیزیکی تنظیمات بیشتری بر روی این وسیله انجام شود.(نیکو)