وقت‌کشی اصلاح‌طلبان شورای شهر برای فرار از شکست

به گزارش پارس به نقل از تسنیم،‌ تشکیل شوراهای اسلامی شهر و روستا به عنوان یکی از برنامه‌های اصلی انقلاب اسلامی از سوی امام خمینی رهبر کبیر انقلاب عنوان شد و بعد از پیروزی انقلاب اسلامی و تشکیل نخستین مجلس خبرگان در تدوین قانون اساسی،‌ اصل ششم،‌ هفتم و اصول یکصدم تا یکصد و ششم قانون اساسی به موضوع شوراها به عنوان یکی از ارکان نظام جمهوری اسلامی اختصاص یافت.

با کش و قوس‌های فراوان نخستین قانون شوراهای اسلامی کشور در سال 1361 در مجلس شورای اسلامی به تصویب رسید اما چند مرتبه دستخوش تغییراتی شد که بر اساس این تغییرات، اختیارات شوراها کاهش یافت ولی در نهایت آخرین اصلاح آن در سال 1375 انجام و در 17 اسفند سال 1377 نخستین دوره انتخابات سراسری شوراها با استقبال چشمگیر مردم در بیش از 40 هزار حوزه انتخاباتی برگزار شد.

هر چند دوره نخست شورای شهر تهران با ناکامی مواجه شد و اعضای آن که عمدتاً اصلاح‌طلب بودند، شورای دوره اول را به تعطیلی کشاندند و سلب اعتماد مردم از این نهاد تنها دستاورد آن شورا بود اما دوره دوم شورای شهر که با پیروزی قاطع گروه آبادگران شروع به کار کرد گامی در جهت تثبیت این نهاد و جلب اعتماد مردم برداشت. حالا نهال 15 ساله شوراها چهارمین دوره عمر خود را می‌گذراند و زمان آن رسیده که اعضای شورا برای دومین بار صندلی ریاست آن را با محوریت مهدی چمران و احمد مسجدجامعی به رقابت بگذارند.

در روزهای اخیر تب گمانه‌زنی درباره اینکه کدام یک از گزینه‌های موجود بر مسند ریاست شورای شهر تکیه خواهد زد، بالا گرفته و در جلسه روز گذشته شورای شهر تهران به اوج خود رسید. این جلسه به شدت رنگ و بوی انتخاباتی داشت و نظرات اعضای شورای شهر درباره نامزدهای انتخاباتی ریاست شورا در کانون توجهات بود اما موضوع قابل توجهی که در تب و تاب انتخابات هیئت رئیسه وجود داشت این بود که بسیاری از اعضای اصلاح طلب شورا نسبت به برگزاری انتخابات مذکور در جلسه سه‌شنبه و حضور اصحاب رسانه اصرار داشتند.

اصرار این دسته از اعضای شورای شهر در حالی مورد تأکید قرار می‌گرفت که با گذشت زمان بر تعداد خبرنگارانی که پشت درهای بسته تالار جلسات شورا حضور داشتند افزوده می‌شد و بسیاری از اعضای شورا برای وارد شدن به صحن شورا از جمع انبوه خبرنگاران رسانه‌های مختلف عبور می‌کردند. حال پرسشی که ممکن است برای بسیاری از افراد به وجود آید این است که با وجود حضور اکثریت قریب به اتفاق خبرنگاران و با توجه به این‌که اعضای شورای شهر بارها اعلام کرده‌‌اند جلسات یکشنبه شورا علنی است، چرا برخی اعضا اصرار داشتند انتخابات روز سه شنبه با حضور رسانه‌ها برگزار شود؟ آیا این امکان وجود نداشت که برای حضور خبرنگاران در جلسه یک‌شنبه به اجماع برسند و رأی‌گیری را در همان جلسه انجام دهند؟

اصرار اعضای شورا مبنی بر این‌که امروز درباره انتخابات تصمیم‌گیری نشود در حالی صورت گرفت که در اقدامی کم سابقه 11 موضوع در دستور کار شورای شهر قرار داشت و موضوع نخست دستور که به "بررسی تصمیم گیری در خصوص انتخابات هیئت رئیسه شهر تهران" اختصاص داشت به آخرین دستور جلسه موکول شد و با توجه به این‌که به طور معمول در جلسات عادی شورا فرصت برای بررسی بیش از 4 یا 5 دستور وجود ندارد، این کار به معنای به تعویق افتادن برگزاری انتخابات هیئت رئیسه و موکول شدن آن به سه‌شنبه بود بنابراین می‌توان این‌طور نتیجه گرفت که قرار دادن این موضوع در دستور جلسه نیز به صورت صوری بود.

علاوه بر تلاش‌‌هایی که به طرق مختلف برای به تعویق افتادن انتخابات هیئت رئیسه وجود داشت، برخی افراد قصد داشتند این شائبه را به خبرنگاران القا کنند که اعضای اصولگرا برای برگزاری انتخابات بدون حضور خبرنگاران اصرار دارند و تنها اعضای اصلاح‌طلب شورای شهر هستند که به اصحاب رسانه و افکار عمومی بها می‌دهند و چیزی برای پنهان کردن ندارند. هر چند این تصورات با اظهارنظرهای اعضای اصولگرای شورا مبنی بر این‌که آن‌ها نیز تمایل دارند خبرنگاران در جریان انتخابات هیئت رئیسه شورای شهر قرار گیرند دیگر به القای ذهنیت قبلی دامن زده نشد اما این شائبه بین افکار عمومی ایجاد شده است که هدف از وقفه ایجاد کردن برای برگزاری انتخابات، استفاده برخی اعضای اصلاح‌طلب شورای شهر برای رسیدن به هدف خود است و این ذهنیت با موضوع جدیدی که درباره ابقای هیئت رئیسه شورای شهر مطرح کرده‌اند، بیش‌تر قوت می‌‌گیرد.

طرح موضوع وجود قانونی مبنی بر این‌که هیئت رئیسه شورا باید تا 2 سال فعالیت کند (در حالی که به گفته مهدی چمران قانون مذکور اصلاح شده و طبق ماده 16 قانون مجلس شورای اسلامی هیئت رئیسه باید یک‌ساله فعالیت کند) و تلاش برای این‌که جلسه به سه‌شنبه کشیده شود افکار هر شنونده و خواننده‌ای را به سمت شکست اصلاح‌طلبان در اجماع و جلب آرا برای انتخاب نامزد موردنظر سوق می‌دهد،‌ شکستی که برای فرار از آن باید به شیوه‌ای روی آورد.

آیا اگر احتمال شکست اصلاح طلبان در این رقابت وجود نداشت به هر راهی روی می‌آوردند تا برگزاری انتخابات به تعویق بیفتد یا تلاش می‌کردند به سرعت و بدون فوت وقت و از دست ندادن فرصت‌های احتمالی انتخابات برگزار شود؟

قضاوت را به خوانندگان واگذار می‌کنیم و منتظر می‌مانیم تا همگان پاسخ این پرسش را بیابند که آیا چنین برخوردهایی از سوی مدعیان دموکراسی، اخلاقی است و این اقدامات با شعارهایی که اصلاح‌طلبان به زبان می‌آورند، همسو است؟