اصلا کدام اصولگرایی؟

چرا دروغ بگم؟ من با بعضی اصلاح طلب ها راحت ترم تا با بعضی اصولگرایان. کجا گفته یا نوشته شده که حتما باید به هر قیمتی تحت عنوان اصطلاح موهومی به نام اصولگرایی باشی؟ کجا قانون شده که وقاحت بعضی ها رو فقط بخاطر اصولگرایی تحمل کنی؟
 
اصلا کدام اصولگرایی؟ مگه دغدغه اصول و ارزش ها فقط با یه تابلوی اصولگرایی بدست میاد و ثابت میشه؟ اینا خودشون تو سی سال گذشته چندین بار اسم عوض کردن و الان هم به ده بیست شاخه مختلف تقسیم شدن. خودشون با هم سر یه سفره نمی تونن بشینن، به وقتش بدترین فحش ها رو به هم میدن، حالا من بیام غصه اصولگرایی چند شاخه رو بخورم به این خاطر که وحدت کذایی حفظ بشه؟ 

وحدتی که در شرایط ضعف باشه چه فایده ای داره؟ در مهمترین و حساس ترین روزها با هم کنار نمیان، حالا بخاطر دوباره به قدرت رسیدن اینها، وحدت خوب شد؟ که چندتا آدم قدرت طلب به اسم اصولگرا به قدرت برسن؟ 

این تکثر واقعیت جامعه است. واقعیت اینه که با هر کسی نمی تونی کنار بیای. تعارف که نیست. وحدتی که با شعار و تعارف بدست بیاد، دو روز نشده به ضد خودش تبدیل میشه. وحدت واقعی وقتی به دست میاد که جماعت اصولگرا یه بار دیگه اصول رو بشناسن و دست از شعار بردارن. فقط با اسم اصولگرایی که هرکسی اصولگرا و طرفدار اصول نمیشه. آدمهای متحجر و افراطی و فحاش چه بویی از اصول بردند و چه اصراری به وحدت با اونهاست؟