فرشته ای که موکل بر نماز بندگان می باشد!

 به گزارش پارس باشگاه خبرنگاران نوشت؛ رسول خدا (صلى الله علیه و آله) می فرمایند: خدای متعال را فرشته ای است به نام «سخائیل» که در وقت هر نمازی برای نمازگزاران از خداوند رب العالمین برات دریافت می کند. صبح که مؤمنان برخیزند و وضو سازند و نماز فجر گزارند، براتی از خداوند برای آن ها بگیرد که در آن نوشته است:

منم خدای باقی، بندگان و کنیزهایم! شما را در پناه خود دارم و در حفظ خود و زیر سایه خود گرفته ام، به عزت و جلالم قسم، که شما را به خود وانگذارم و تا ظهر گناهان شما آمرزیده است و چون ظهر برخیزند و وضو و نماز به جا آورند برات دومی از خدا برای آن ها بگیرد که نوشته: منم خدای توانا، بندگان و کنیزهایم! سیئات و گناهان شما را به حسنات مبدل کردم و گناهان شما را آمرزیدم و شما را به رضای خود در دارالجلال وارد کردم.

هنگامی که مومنان در وقت عصر به وضو و نماز برخیزند برات سومی از خدا برای آن ها بگیرد که نوشته: منم خدای جلیل- جلّ ذکری و عظم سلطانی- بندگان و کنیزهایم! تن های شما را بر آتش حرام کردم و شما را به مساکن ابرار درآوردم و به رحمت خود شما را از شرّ بدان حفظ کردم. وقت نماز مغرب که بندگان نماز بخوانند از خدای- عزوجل- برات چهارمی بگیرد که در آن نوشته: منم خدای جبّار کبیر متعال، بنده و کنیزهایم!

فرشتگانم رضایتمند از طرف شما بالا آمدند و بر من حق است که شما را خشنود کنم و روز قیامت آرزوی شما را برآورم و چون وقت عشا، وضو و نماز به جا آورند، برات پنجمی از خدای عزوجل برای آن ها بگیرد که در آن نوشته است: به راستی منم خدایی که جز من معبودی نیست و پروردگاری جز من نباشد. بنده ها و کنیزهایم! خانه های خود را تطهیر کردید و به خانه من درآمدید، و در ذکر من اندر شدید و حق مرا شناختید و فرایضم را ادا کردید.

ای سخائیل، تو و فرشتگان دیگرم را گواه می گیرم که من از آن ها راضی ام. سخائیل هر شب پس از نماز عشا سه بار در آسمان ندا میدهد که ای فرشتگان خدا! به راستی خدای- تبارک و تعالی- نمازگزاران یگانه پرست را آمرزید و برای ادامه آن ها به این عمل دعا کند و همانا هر بنده و کنیز خدا (بندگان خدا) که از روی خلوص موفق به نماز شب شود برای خدای- عزوجل- و برای خدا وضوی کامل گیرد و به نیت درست و دل سالم و تن خاشع و چشم گریان نماز گزارد، خدای متعال پشت سرش نُه صف فرشته نهد که شماره هر صف را جز خدا نداند یک سر هر صف مشرق و دیگری مغرب باشد و چون فارغ شود به شماره آن ها درجه برایش نوشته شود.

منابع:

1- شیخ صدوق. امالی، ترجمه کمره ای: مجلس 16.
2- رجالی تهرانی. فرشتگان: 124- 125.