به گزارش پایگاه خبری تحلیلی «پارس» پس از انقلاب اسلامی ایران و در اولین انتخابات فدراسیون فوتبال این نوآموز بود که توانست بر مسند قدرت فوتبال بنشیند و عنوان اولین رئیس فدراسیون فوتبال بعد از انقلاب را به خود اختصاص داد. درست زمانی که ۴۱ساله بود. فوتبال ایران در زمان اولین دوره مدیریت نوآموز- که بیشتر از یک‌سال به طول نینجامید- توانست جواز حضور در المپیک ۱۹۸۰ مسکو را به دست آورد، هرچند بعدها ایران به دلیل مشکلات سیاسی نتوانست به این رقابت‌ها برود. نوآموز ۹سال خانه‌نشینی را تجربه کرد تا این‌که در‌سال ۱۳۶۸ برای دومین بار به‌عنوان رئیس فدراسیون فوتبال ایران انتخاب شد؛ دوره‌ای ۴ساله که فوتبال ایران در آن مدت صاحب ۴ عنوان قهرمانی شد: قهرمانی در بازی‌های آسیایی ۱۹۹۰، قهرمانی استقلال و پاس در جام باشگاه‌های آسیا و قهرمانی پرسپولیس در مسابقات جام در جام آسیا. او بعدها به صورت موقت از سوی صفایی‌فراهانی هم به کار فراخوانده شد و در جام‌جهانی ۹۸ به‌عنوان مدیر تیم‌ملی به فرانسه رفت. آخرین حضور نوآموز در فوتبال هم به دوره مدیریت دکتر محمد دادگان برمی‌گردد. دوره‌ای که به‌عنوان نایب‌رئیس یار همیشگی دادگان بود. بی‌تردید خواندن صحبت‌های این مدیر کارکشته خالی از لطف   نیست.

با یک سوال کلیشه‌ای شروع می‌کنیم. اوضاع فوتبال ایران را چطور ارزیابی می‌کنید؟

انتظار دارید جواب این سوال کلیشه‌ای را چه بدهم؟ من پیرمرد اگر حرفی بزنم، آن را می‌کنند پیراهن عثمان و اگر هم نزنم با خودم نمی‌توانم کنار بیایم. هیچ‌کس هم به این مسأله فکر نمی‌کند دلم برای این فوتبال می‌سوزد.

قطعا نظرات شما به‌عنوان یکی از پرافتخارترین مدیران فدراسیون فوتبال ایران سازنده است. این‌طور سوالم را تکرار کنم که آیا فکر می‌کنید می‌توانید در جام‌جهانی به آنچه دوست داریم دست پیدا کنیم؟

این‌که فوتبال ایران ساختار ندارد و مشکلات زیادی دارد، حرف‌هایی است که همه زده‌اند اما من می‌خواهم یک جمله بگویم و آن هم این‌که اگر در جام‌جهانی صعود نکنیم و موفق نباشیم اما بجنگیم و مردانه بازی کنیم کفایت می‌کند. همین که بازیکنان ایران فوتبال ساده بازی کنند خوب است چون ما از نظر فنی توانایی مقابله با هیچ‌کدام از ۳ تیم گروه را نداریم.

 

یعنی این‌قدر فوتبال ایران ضعیف شده است؟

وقتی مالدیوی که ۱۷ گل از ما خورده، می‌آید و در تهران به زور با ۲ گل شکستش می‌دهیم، نشان می‌دهد همه پیشرفت کرده و ما درجا زده‌ایم. نمی‌دانم توانستم جواب خوبی بدهم یا نه اما مردم هم باید با واقعیت‌های فوتبال ایران کنار بیایند.

جالب نیست که هیچ‌کدام از مدیران ایرانی در راستای بهبود شرایط کلی فوتبال تلاشی نمی‌کنند؟

می‌دانی چرا؟ چون پول دولت را خرج می‌کنند. بچه تا وقتی از جیب پدرش خرج می‌کند، سرخوش است اما وقتی دستش به جیب خود می‌رود، دیگر حساب و کتاب سرش می‌شود. حکایت فوتبال ما همین است. آقایی که به‌عنوان مدیر به او اختیار داده‌ایم می‌داند که پولی به او می‌دهند و راحت هزینه می‌کند. هرطور دلش می‌خواهد، چون پول را خودش درنیاورده برای خرج کردن آن حساب و کتاب ندارد.

منظورتان کفاشیان است؟

منظورم همه مدیران فوتبال است. من اگر حرفی می‌زنم چون صابون فوتبال به تنم خورده، شاید آقایان ناراحت شوند اما واقعیت فوتبال ما چیزهای دیگری بود که الان هیچ‌کدام از آنها را نداریم. هویت فوتبال ایران از دست رفته چون فقط نشسته‌ایم دولت پول بده، برویم روی استعدادهای خدادادی چند بازیکن افتخار کسب کنیم. البته این موضوع همه‌اش به ضعف مدیران ربط پیدا نمی‌کند.

 

پس مقصر چه کسانی هستند؟

مدیر هرقدر هم کارش را بلد باشد، در این سیستم خرد می‌شود. او می‌تواند درآمدزایی کند اما این‌که بالادستی به او چه دستوری می‌دهد هم مهم است. وقتی به یک نفر بگویی به تو این‌قدر پول می‌دهیم دیگر سراغ پول درآوردن نمی‌رود. می‌شود جیره‌خوار دولت. دهانش باز است تا هرچند وقت یک‌بار پولی بیاید و آن را ببلعد. من یک سوال دارم، شما می‌دانید رئیس فدراسیون فوتبال فرانسه چه کسی است؟ یا رئیس آلمان را می‌شناسید؟ به خدا هیچ‌کس در ایران این را نمی‌داند. چون آنها می‌دانند تعریف مدیر چیست. آنها فقط دنبال مدیریت هستند، نه مصاحبه و این‌که همه کارها را خودشان انجام دهند.

 

 معمولا بعد از هرجام جهانی رئیس فدراسیون فوتبال ایران تغییر می‌کند. فکر می‌کنید این بلا سر کفاشیان هم بیاید؟

کفاشیان بماند یا برود، فرقی ندارد. هرکسی بیاید شرایط همین است. فکر کرده‌اید چه کسانی برای رئیس فدراسیون تصمیم می‌گیرند؟ مجمعی که همه‌شان حقوق‌بگیر فدراسیون هستند، چقدر عادلانه تصمیم می‌گیرند؟ حرف زدن ما فایده ندارد چون گوش شنوایی وجود ندارد.

 

 عملکرد کارلوس کی‌روش را چطور ارزیابی می‌کنید؟

کی‌روش هرچقدر هم بزرگ باشد وقتی به کشوری آمده که سیستم ورزش  آن بیمار است هیچ کاری انجام نمی‌دهد. او در تیم‌ملی ایران کار مفیدی انجام نداده. دلیلش هم این است که وقتی می‌بیند این‌جا شرایط این‌طور است، بی‌خیال کار می‌شود. مربی خارجی به درد تیم‌ملی نمی‌خورد. ما باید باشگاه‌های قدرتمندی داشته باشیم تا تیم‌ملی‌مان قوی شود. پس باید مربیان خارجی را به باشگاه بیاوریم و از آن‌جا بتوانند بازیکنان را آماده تحویل تیم‌ملی دهند. از نظر من مربیان ایرانی باید بالای سر تیم‌ملی باشند چون این نتایج را یک مربی ایرانی هم می‌تواند کسب کند.

 

از صحبت‌هایتان این‌طور برداشت می‌شود که کی‌روش هم ایرانی شده و رفتارهای ما را به خود گرفته، درست است؟

دقیقا همین‌طور است. او به جای این‌که اشکالات را رفع کند، فقط ایراد می‌گیرد. می‌گوید بازیکنان دنیا ۱۲ کیلومتر می‌دوند و بازیکنان ما ۴ کیلومتر، پس تو را برای چه به ایران آورده‌ایم؟ فقط برای این‌که پول ما را بگیری و بروی کشورت به ریشمان بخندی؟ کی‌روش در استخدام ما است اما طوری با او رفتار می‌کنیم که انگار آمده میهمانی! او فقط به بازیکنان ایرانی سرکوفت می‌زند؛ اگر نتیجه نگیرد، ادعای خسارت می‌کند و اگر هم نتیجه بگیرد می‌گوید من همه کار کردم.

 

شما که موافق مربی ایرانی برای تیم‌ملی هستید، چه کسی را پیشنهاد می‌کنید؟

از نظر من فرکی گزینه خوبی است. او ۷‌سال در کنار تیم‌ملی بوده و برای هدایت تیم ایران معرکه است. سن و ‌سال خوبی هم دارد. سابقه فرکی نشان می‌دهد وقتش است که سرمربی تیم‌ملی شود.

 

پیش‌بینی شما از بازی‌های ایران در جام‌جهانی چیست؟

بازی اول برای ما خیلی مهم است. بچه‌ها جلوی نیجریه باید ضدفوتبال بازی کنند و نگذارند بازیکنان حریف راحت توپ بگیرند. ما توانایی مقابله فنی نداریم و باید با فوتبال خاص ایرانی و دوندگی جلوی حریفان ظاهر شویم. اگر مقابل نیجریه با دوندگی نتیجه خوبی بگیریم، شرایطمان خیلی خوب می‌شود.

 

 نمی‌خواهید بگویید که حریف آرژانتین هم می‌شویم؟

ما به آرژانتین تحت هر شرایطی می‌بازیم اما اگر نیجریه را ببریم، گل‌های کمتری از آرژانتین دریافت می‌کنیم. مطمئن باشید.

 

 حرف پایانی؟

با وجود تمام این حرف‌ها به‌عنوان یک ایرانی دوست دارم تیم‌ملی آبرومندانه بازی کند و با نتایجی قابل قبول برگردد.

گفتگو از امیر صادقی‌پناه