قصه جوان ریشو و عینکی ساده تمام شد+ تصاویر

به گزارش پارس به نقل از تسنیم، جوان عینکی و ریشوی ما دفتری تاسیس نکرده است، از نهاد یا موسسه ای فرهنگی هم بودجه نمی گیرد، اصلا در خیلی از این نهادها و موسسه ها راهش هم نمی دهند، معلوم است. عادت دارد پیراهنش را روی شلوارش می اندازد، ریش هایش را هم بلد نیست آنکادر کند

۱. این ها تصاویر آشنایی برای همه ماست.

جوان حزب اللهی ای که عده ای نوجوان را دور خودش جمع کرده است، اردوی مشهد می بردشان. کتاب های شهید مطهری دستشان می دهد، با هم به اعتکاف می روند، هیئت می روند و حلقه وصل آنها به انقلاب و مذهب شده است. عکس ها چیز زیادتری به ما نمی گویند، جر این که احتمال در کارش هم وارد است. این را دست های حلقه زده به دور گردن این آدم و آرایش موها و نوع لباس های بچه ها به ما می گوید. جوان عینکی و ریشوی قصه ما، مثل همه جوان های عینکی و غیرعینکی و ریشو و بی ریش همه این سالها بعد از انقلاب، کار فرهنگی خودجوش می کند. رشته ای که سر درازش به بچه های جنگ و سالهای جنگ برمی گردد…   رنگ و بوی آرمانگرایی آن دوره در آدم هایی که برای این دوره نیستند.  

جوان عینکی و ریشوی ما احتمالا مجوز خاصی ندارد، دفتری هم تاسیس نکرده است، از نهاد یا موسسه ای هم بودجه نمی گیرد، اصلا از در خیلی از این نهادها و موسسه ها راهش نمی دهند، معلوم است عادت دارد پیراهنش را روی شلوارش می اندازد، ریش های را هم بلد نیست آنکادر کند. به راحتی قابل حدس است که کار می کند پول درمی آورد و خرج این بچه ها می کند، شاید هم در مدرسه ای معلم تربیتی است، اگر چیزی به نام دفتر تربیتی هنوز مانده باشد. فرقی هم نمی کند، این بچه ها را دور خودش جمع کرده است و با هم مسیری را جلو می روند. آن شب هم شب نیمه شعبان بوده است. جوانک عینکی و ریشوی ما بچه ها را هیئت برده بوده است، جشن میلاد امام زمان (عج) . تا دیروقت بوده است و جوان قصه ما قصد می کند که دو تا از بچه ها را به خانه شان برساند. چند سالی است که شب نیمه شعبان کمی در خیابان ها تهران ناامن شده است. برای منتظرانش ناامن تر. چند نفر مست مزاحم دخترانی شده اند، جوان و نوجوانانش با آنها درگیر می شوند و آنها هم با چاقو ضربه ای به شاهرگ جوان می زنند و فرار می کنند.

۲. چیز دیگری در جستجوهای اینترنتی در مورد جوانک قصه ما پیدا نمی شود. دو روز بعد از ماجرا ۲۷ تیر ۱۳۹۰ امیرعلی مصفا، وبلاگ نویس در وبلاگش این چنین می نویسد، شاید باارزش ترین نگاشته مساله، همین حرف ها با زبان صریح تر:

" ارزش خبری نداری طلبه جان. خودت و رگ دستت و یک چشمت که اصلاً، کارهای اُمُلانه ات که ابداً! حالا اگر پرورش اندامی، پاورلیفتینگی چیزی کار می کردی شاید اما نهی از منکر می کنی؟ ! ؟ مگر ما و گشت ارشادمان بوقیم که تو وارد معرکه می شوی؟ حیف که ضعیف کش نیستیم واِ لا …

حالا این به کنار، یک مشت بچه جمع کرده ای دور خودت که چه؟ مثلا می خواهی ما را مسخره کنی؟ ما با اینهمه دستگاه عریض و طویل فرهنگی مان کشک! توی یک لاقبا می خواهی کار فرهنگی کنی؟ ها؟ اساس نامه ات کجاست؟ مجوزت کو؟

راستی بگو ببینم این موقع سال وسط شهر چه می کنی؟ تو الان باید در ده کوره ها مشغول تبلیغ اسلام باشی، نه وسط شهر، بیخ گوش ما. اینجوری برای خودت هم بهتر است. از مُخاطرات شهرنشینی (! ) هم در امانی.

مگر نمی گویی سرباز امام زمانی، خوب آفرین! مثل همان امام زمان برو یک جایی تا جلوی چشمان ما نباشی و ما از اسمت، استفاده خودمان را ببریم. برو عزیزم، برو؛ اینجا نمون. شَر میشه … "

۳. چهار روز قبل رهبر انقلاب مهمترین سخنرانی سالانه شان را ایراد می کنند، در حرم مطهر امام رضا (ع) . همان جایی که دومین عکس از بالا، عکس یادگاری بچه ها با جوانک قصه ماست. بخش مهمی از سخنرانی به این شرح است: " امّا آنچه نقطه ی مهم تر عرض من است، خطاب به جوانهایی است که در سرتاسر کشور فعّالیّتهای فرهنگی را به صورت خودجوش شروع کردند که بحمدالله خیلی هم وسیع شده است. من میخواهم بگویم آن جوانهایی که در تهران، در شهرهای گوناگون، در استانهای مختلف، در خود مشهد، در بسیاری از شهرهای دیگر کار فرهنگی میکنند، با اراده ی خودشان، با انگیزه ی خودشان کارهای بسیار خوبی هم از آنها ناشی شده است که از بعضی از آنها ما بحمدالله اطّلاع پیدا کردیم کار را هرچه میتوانند به طور جدّی دنبال کنند و ادامه بدهند. بدانند که همین گسترش کار فرهنگی در بین جوانهای مؤمن و انقلابی، نقش بسیار زیادی را در پیشرفت این کشور و در ایستادگی ما در مقابل دشمنان این ملّت، ایفا کرده است. "

۴. جوان ریشو و عینکی ما حالا دیگر در فضای ایران تنفس نمی کند، درست چهار روز بعد از اینکه سخنرانی رهبرش، سند تاییدی بر درستی راهی که رفته است را می شنود شهید می شود. سخنرانی ای که پیام تسلیت شهادت او هم همانست.  

خبر شهادت علی خلیلی امروز در حالی در رسانه های معدود ایرانی می پیچد که سند به موقعی برای شرایط بوروکراتیک و آرمان زده اداری ایرانی است. شرایطی که دقیقا همین نیرو های خودجوش فرهنگی باید به دادش برسند تا از سقوط قریب الوقوع نجات پیدا کند.  

فقط تکه های گذرایی از ماجرا در ادامه می آید تا متوجه شویم که وقتی از مدیریت میانی و بدنه اداری در ایران، از شبیه شدن به یک سازمان بزرگ بی آرمان، تبدیل شدن به ماشین هایی که فرهنگ مرجع   آنها، تن آسایی و بطالت است   حرف می زنیم از چه حرف می زنیم. جوان قصه ما، نوجوان هایش را جمع کرده بود، با آنها بود تا جلوی همین اتفاقاتی را بگیرد که گریبانگیر خودش شد.

فارس می نویسد : در پی این حادثه همراهان وی برای پذیرش این بیمار اورژانسی از طریق بیمارستان تهرانپارس یا به صورت مستقیم با ۱۴ بیمارستان شامل بیمارستان های رسول اکرم (ص) ، امام حسین (ع) ، شهدای تجریش، امام سجاد (ع) ناجا، بقیه الله، تهران کلینیک، سینا، میلاد، الغدیر، طالقانی، لاله، امام خمینی (ره) ، جماران و پارسیان تماس گرفتند که همه این بیمارستان ها از پذیرش این طلبه جوان خودداری کردند و به گفته همراهان وی علت این کار را حال وخیم وی عنوان کردند که در نهایت همراهان خلیلی، او را به بیمارستان خصوصی عرفان بردند که مسئولان این بیمارستان نیز پذیرش وی را منوط به واریز مبلغ ۶ میلیون تومان وجه نقد کرده و سرانجام با واریز ۵ میلیون تومان او را پذیرش کردند.

نسیم می نویسد :   رسولی (یکی از نوجوانان همراه شهید خلیلی در حادثه) با انتقاد از رفتار نیروی انتظامی در مواجه حضوری وی و دوستانش با ضاربان، گفت: در اداره پلیس امنیت ما را با این ۶ نفر مواجهه حضوری کرده و آنها نیز ما را تهدید کردند که چرا شهادت داده ایم. که البته دوستانم نیز ترسیده اند و حتی جرأت خروج از منزل را ندارند.

فردا می نویسد : همراهان شهید خلیلی شکایت نامه ای طرح کرده اند و در آن نحوه عمل اورژانس تهران را این گونه شرح داده اند: با شماره ثابت پذیرش اورژانس تهران تماس گرفته شد که برای ما پذیرش بگیرند، اما متاسفانه انجام نگرفت. دوستان این طلبه بسیجی امور پذیرش را انجام داده، ماشینهای اورژانس پس از مراجعه خدمت رسانی نمی کردند.

گروه اعزامی اول اورژانس سلامت بدلیل نبود امکانات کافی برگشت.

گروه اعزامی دوم اورژانس امور ایثار خصوصی بوده و بدلیل اجازه نداشتن خدمه اش از مسئولشان در اینگونه امور که بیمار وضعیت وخیم دارد قبول نکردند و برگشت.

گروه اعزامی سوم اورژانس تهران اعلام کرد بنده مأموریت ندارم و نمی برم.

گروه اعزامی چهارم اورژانس سلامت پس از ۴۵ دقیقه تأخیر با دکتر آمدند مجروح را به بیمارستان عرفان انتقال دادند.

دکتر مرضیه وحید دستجردی وزیر وقت بهداشت در پاسخ به سوال خبرنگار، مبنی بر اینکه آیا بیمارستانی می تواند از پذیرش بیمار به هر دلیلی خودداری کند، خاطرنشان کرد: ستاد هدایت در بیمارستان ها به همین دلیل تشکیل شده است تا اگر بیمارستان مربوطه جا برای پذیرش نداشت فورا در بیمارستان دیگری پذیرش برای بیمار گرفته شود هیچ بیمارستانی نمی تواند به هیچ وجه از پذیرش بیمار خودداری کند. در مورد موضوع مربوط به طلبه جوان نیز ستاد هدایت این قضیه را جدی نگرفته که تخلف است و باید بررسی شود.

آخرین جلسه رسیدگی به این پرونده در تاریخ ۱۷ اسفند سال گذشته در شعبه ۱۰۳۳ مجتمع قضایی شهید قدوسی برگزار شد و قاضی دادگاه « الف. ق» متهم ردیف اول پرونده را به ۳ سال حبس و همچنین پرداخت ۳۵ میلیون تومان دیه محکوم کرده است.

۵. " پیکر شهید ناهی از منکر حجت الاسلام علی خلیلی فردا سه شنبه۵ فروردین ساعت ۱۱ از مقابل مسجد النبی نارمک پس از اقامه نماز توسط آیت الله صدیقی به سمت قطعه شهدای بهشت زهراتشییع می شود. علی خلیلی پس از مرخص شدن از بیمارستان در منزل بستری شد اما هر از گاهی به دلیل مشکلات ناشی از حادثه رخ داده به بیمارستان منتقل شده و بستری می شد. وی بهمن ماه امسال نیز مجدداً در بیمارستان بستری شد و پس از یک ماه به خانه منتقل شد اما سرانجام دیروز عصر و در بیمارستان بعثت به شهادت رسید. "

این احتمالا آخرین خبری است که از جوانک ریشو و عینکی قصه می شنویم. قصه اش خیلی ساده به سر رسید. ساده تر از همه تصورات ما. اما ماجرا هنوز ادامه دارد، تازه شروع شده است.