افزایش موج انتقادها به سوی دولت تدبیر وامید

به گزارش پارس به نقل از آرمان در طول ۸ سال گذشته موضوعات اقتصادی برنامه ریزی نشده ای اجرا شد اما کسی حتی کوچک ترین اعتراضی به آنها نکرد. در این رابطه حجت الاسلام والمسلمین محمدتقی فاضل میبدی، عضو مجمع محققین و مدرس حوزه علمیه قم و همچنین استاد دانشگاه مفید قم به گفت وگو با آرمان پرداخت که متن آن در ادامه می آید:

با توجه به اینکه دولت وارث یک توزیع یارانه بیمار و همچنین اقتصادی با تورم بالای ۴۰ درصد است نظر شما در مورد انتقادهایی که از دولت به منظور توزیع سبد کالا می شود چیست؟
به اعتقاد من نفس عمل توزیع سبد کالا بسیار درست و کار بزرگی است و اشکالاتی هم در شیوه توزیع آن لاجرم اتفاق می افتد. به اعتقاد من هم بهتر بود شیوه توزیع آن به صورتی دیگر بود اما انتقادهایی که از دولت می شود، بسیار زیاد و از مرز انصاف خارج شده است و تبلیغات علیه این مساله زیادتر از حد پیش بینی شده است. بنابراین برخی این توزیع کالا را تحقیر و توهین به مردم می دانند در صورتی که ما تحقیرها و توهین های زیادی را در دولت قبل نسبت به مردم دیدیم.
مثلا چه توهین هایی! ؟
مانند زمانی که مردم به دنبال ماشین رئیس جمهور می دویدند تا نامه بدهند، آنها نامه ها را گونی می کردند و بعد اعلام می کردند که چند میلیون نفر نامه نوشتند و از آن طرف هم رسیدگی خاصی به آن نامه ها نمی شد و یا در مورد توزیع سیب زمینی و غیره. آن دوره تحقییرهای بزرگتری از امروز اتفاق می افتاد چرا آن زمان صدای کسی بلند نشد؟ ! در واقع می خواهم این را بیان کنم که اگر برخی امروز سبد کالا را تحقیر می دانند، این تحقیر اتفاق تازه ای در کشور نیست و در طول ۸ سال گذشته ما شاهد تحقیرهایی بیش از امروز نسبت به مردم بودیم ولی دریغ از یک صدای اعتراض. به اعتقاد من، زمانی که اقتصاد غلط شد این مسائل در آن خواه ناخواه به وجود می آید و جریان پیش آمده یک مساله جدیدی نیست پس نتیجه می گیریم که باید به سراغ اصلاح اقتصاد برویم. برداشت من این است که عامل این جریانات مسائلی است که از قبل به وجود آمده و در حال حاضر منجر به ایجاد چنین شرایطی شده است و به هر حال اکنون خود را نشان می دهد. این که مردم هجوم می آورند سمت سبد کالا و ساعتها در صف می ایستند و ازدحام ایجاد می شود، سوال اینجاست که چرا این مساله رخ می دهد؟ می گویند دولت مقصر است؟ به هر حال این موضوع حاصل فشاری است که در طول چند سال بر شانه های مردم وارد شده و این مساله چیزی نیست که یک شبه ایجاد شده باشد. بهتر است منتقدین نگاهی به قبل داشته باشند تا متوجه شوند دلیل ازدحام امروز مردم چیست.
بله؛ می توان دولت را در زمینه اجرا نقد کرد اما دیگر منتقدین مرز انصاف را گذرانده اند و مساله را بیش از اندازه بزرگ کردند. برای مثال یکی از روزنامه ها تیتر زده است « اهانت به مردم» به واقع این چه تیتری است؟ ! خب این را می توان در قالب یک انتقاد مودبانه بیان کرد. جالب است که اولین انتقادها و هجمه ها به دولت از سوی شبکه های ماهواره ای بود و بعد از آن، برخی از روزنامه های داخلی شروع به انتقاد کردند. من می خواهم این را بگویم که نه شبکه های ماهواره ای در آن سوی مرزها دلشان برای مردم سوخته و نه این منتقدین تند دولت در داخل؛اگر این دست از منتقدین دلشان برای مردم سوخته بود آن زمان که شاهد این حجم از اختلاس و دادن وعده های بی پایه و اساس به مردم بودند باید وارد صحنه می شدند و اعتراض می کردند. چرا در آن زمان سکوت اختیار کردند و چرا تحقیرهایی که در دولت قبل در سفارتخانه ها به مردم می شد را به خاطر نمی آورند؟ و یا زمانی که در کشورهای خارجی به پاسپورت ایرانی مردم نگاه تحقیرآمیز می شد، چرا کسی انتقاد نکرد؟ در هر صورت نفس توزیع سبد کالا کار بزرگی بود و به هر حال هر کار بزرگی هم در مسیر اجرای خود دچار اشتباهاتی خواهد شد اما این مساله بیش از آنکه مستحق آن باشد مورد هجوم قرار گرفت و منتقدین از جاده انصاف خارج شدند.
به نظر شما آیا امکان اصلاح اجرای سبد کالا وجود دارد؟
به نظر من مشکل خاصی نبوده و تنها مربوط به تعلق گرفتن سبد کالا به برخی و محروم شدن برخی دیگر از دریافت آن است. بنابراین اینها اشکال است و ما نباید روی این مسائل مانور دهیم بلکه ما باید دولت و مسائل پیش رو را فراتر از این ببینیم. در حال حاضر دو هجمه به سوی دولت صورت گرفته که به نظر من هر دوی آنها هم از جاده انصاف خارج است؛ یکی هجمه به آقای ظریف و توافق ژنو و سیاست خارجی است و در سیاست داخلی هم بسیار تلاش کردند که سوژه ای پیدا کنند و اکنون این سوژه را بدست آوردند و آن هم توزیع سبد کالا است. مساله ای که قابل توجه است این است که دولت در حال حاضر در موقعیت حساسی قرار گرفته و چیزی به آن به ارث رسیده که نیمی از آن سیاست خارجی است و نیمی دیگر سیاست داخلی. در سیاست خارجی به هر حال با وزیر خارجه آمریکا و دیگر کشورها گفت وگویی شده و به یک توافقی دست یافته اند اما هر روز به این توافق حمله می شود. باید میان انتقاد و هجمه، تفاوت قائل شد.
متاسفانه همواره می خواهیم از طریق هجمه مسائل را به پیش ببریم و پاره ای از منتقدین ما غیرمنصفانه وارد عمل می شوند و در شرایطی که دولت سعی دارد سیاست خارجی و سیاست داخلی را همگام هم به پیش ببرد، زمانی که با این انتقادات تند صورت می گیرد، معلوم می شود که این افراد که بدین صورت مخالفت می کنند دلشان به هیچ وجه به حال مردم نسوخته است زیرا اگر دلسوزی برای مردم وجود داشت، آن زمان که این همه بی برنامگی و آن همه مشکلات در دولت قبل وجود داشت باید شاهد صدای اعتراضات این افراد می بودیم و سوال این است که چرا ۸ سال سکوت کردند. به طورکلی اگر آنها دلشان برای مردم می سوخت در طول این ۸ سال سکوت نمی کردند تا کار به اینجا بکشد و اگر مردم برای سبد کالا هجوم می آورند، مربوط می شود به سال های قبل؛ سال هایی که درآمد کشور ۷۰۰ میلیارد دلار بود و می شد با این پول فقر را ریشه کن کرد ولی عملاً هیچ کاری صورت نگرفت و واقعا کشور در موقعیت سختی قرارگرفت.
به نظر شما دولت یازدهم و دکتر روحانی تا کجا خواهد توانست در برابر این حجم از انتقادات، صبر پیشه کند؟
من معتقدم تمام این مخالفت ها برای این صورت می گیرد که آنها دوباره مجلس را به دست بگیرند و من نظرم بر این است که دولت باید بدون توجه به این هجمه ها و انتقادها کار خود را بکند، محکم بایستد و هیچ کجا و به هیچ عنوان کوتاه نیاید، در راستای مصلحت نظام و مصالح مملکت و مردم حرکت کند و توجهی به هیاهوی چند نفر نکند که آثاری از دلسوزی در آنها دیده نمی شود؛ اما اگر دولت در این زمینه ها کوتاه بیاید، ضربه ای سخت به کشور و دولت خواهد خورد. یکی از مکان هایی که امروز در آن برای دولت مانع تراشی می شود، مجلس است. برای مثال نماینده دولت تشریف می آورد قم و با یکی از مراجع ملاقات می کند و در مجلس هم فردی بلند می شود و فریاد سر می دهد. در صورتی که این مساله هیچ ربطی به مجلس ندارد. بنابراین با مشاهده این دست از مانع تراشی ها مشخص می شود که این افراد به دنبال چیز دیگری هستند.
باتوجه به اینکه به هر حال دولت دارای عقبه اجتماعی است و به نوعی مردم چشم امید به این دولت دارند، انتقادهای تند و هجمه هایی که از سوی برخی نمایندگان مخالف دولت به دولت صورت می گیرد، به نظر شما این مساله به زیان مجلس برای انتخابات آینده نیست؟ زیرا به هر حال این باور در میان مردم شکل می گیرد که این مجلس است که اجازه کار به دولت نمی دهد.
متاسفانه در برخی نمایندگان مجلس این اعتقاد وجود دارد همانطور که ما در برابر دولت اصلاحات ایستادیم و به دنبال ٱن توانستیم نماینده خود یعنی احمدی نژاد را به ریاست جمهوری برسانیم پس در مورد دولت یازدهم هم این امکان وجود دارد و اگر آن روزها را دوباره به خاطر بیاوریم در آن زمان هر ۶ روز مجلس یک مشکلی را برای دولت به وجود می آورد. در آن زمان آقای خاتمی خیلی خود را درگیر نمی کرد اما امروز باید از این تجربه استفاده کنیم و بدانیم نجابت بیش از اندازه هم کار دستمان خواهد داد و مجلس امروز هم می داند اگر مجلس آینده و دولت آینده را از دست بدهد، به تبع آن منافع خود را از دست خواهند داد. به هر حال این مانع تراشی ها و انتقادها به دلیل منافع گروهی است و نه منافع کشور و ملت. بنابراین من توصیه ام به دولت این است که از مواضع خود کوتاه نیاید و مسائل را صادقانه با مردم در میان بگذارد چون در این صورت قطعا این افراد و مخالفان راه به جایی نخواهند برد.