دست‌خالی برنگردید!

به گزارش پارس به نقل از کیهان،

۱-می گویند؛ شخصی برای وصول طلب خود که مدتها به تعویق افتاده بود نزد بدهکار رفت و ضمن گلایه از این که چرا در پرداخت بدهی خود کوتاهی می کند و هر بار برای فرار از پاسخگویی، بهانه تازه ای می تراشد، خواستار دریافت مبلغی شد که به وی قرض داده بود. شخص بدهکار اما، به جای پرداخت مبلغ بدهی و یا پوزش و عذرخواهی از این که در ادای قرض خود کوتاهی کرده است، زبان به ناسزا گشود! طلبکار که از برخورد او هاج و واج مانده بود گفت؛ از شما انتظار نمی رفت به جای پرداخت بدهی خود، ناسزا بگوئید و شخص بدهکار در پاسخ گفت؛ واقعیت این است که نخواستم دست خالی برگشته باشی! … اکنون با تأکید بر اینکه در مثل مناقشه نیست و خدای ناخواسته در پی نادیده گرفتن زحمات و خدمات رئیس جمهور و دولت محترم نیستیم گفتنی است؛

بعد از بی تدبیری خسارت آفرین دولت مدعی تدبیر در توزیع سبد کالا که اعتراض و انتقاد همگانی را در پی داشت انتظار آن بود- و انتظار منطقی و به جایی نیز بود - که رئیس جمهور محترم به خاطر این همه بی تدبیری دست اندرکاران طرح یاد شده، از مردم پوزش بخواهد و برای جبران تحقیر ناروایی که در جریان توزیع سبد کالا نسبت به اقشار محروم و مستضعف روا داشته بودند، دستور پی گیری عوامل موثر در پیدایش این پدیده ناپسند را صادر کرده و خواستار مجازات و یا دستکم توبیخ و برکناری آنان شود، اما، رئیس جمهور محترم برخلاف آنچه از ایشان انتظار می رفت نه فقط کمترین واکنشی نسبت به بی تدبیری پدید آمده در توزیع سبد کالا از خود نشان نداد، بلکه در اجلاس روسای دانشگاه ها و مدیران پارک های علم و فناوری به منتقدان توافق ژنو اعتراض کرد! و از آنان با عنوان « عده ای معدود و کم سواد» ! یاد کرد که به گفته ایشان « از جای خاص تغذیه می شوند» ! و در همان حال آقای جهانگیری، معاون اول رئیس جمهور نیز که در مراسم معارفه و تودیع روسای جدید و قدیم سازمان میراث فرهنگی شرکت کرده بود، طی سخنانی که عجیب به نظر می رسید، انتقاد به توافقنامه ژنو را « از روی حسادت» ! دانسته و گفت « منتقدان می گویند چرا این کار را ما انجام ندادیم» !

۲ - بی تدبیری صورت گرفته در اختصاص و توزیع سبد کالا با هیچ توجیهی قابل توضیح نیست و به وضوح حاکی از آن است که برخی از دولتمردان و مدیران پیرامونی کابینه آقای رئیس جمهور برخلاف آنچه ادعامی شود، در اداره امور اجرایی کشور و انجام وظایفی که برعهده آنهاست، از تجربه، دانش و تدبیر لازم برخوردار نیستند، تا آنجا که توزیع سبد کالا را که می توانست نشانه توجه دولت محترم به اقشار محروم و مستضعف جامعه باشد به اقدامی خسارت آفرین و همراه با توهین و تحقیر نسبت به مردم تبدیل کردند، انبوهی از محرومان را در سرمای زیر صفر درجه و در صف های طولانی به مراکز توزیع سبد کالا کشاندند و بسیاری از آنان را دست خالی به خانه هایشان روانه کردند و دهها پی آمد ناپسند دیگر که رسانه های دشمن طی دو سه روز اخیر از آن با عنوان یک سوژه داغ برای سیاه نمایی علیه ایران اسلامی
- آنهم در ایام الله دهه فجر - استفاده کرده و هنوز هم می کنند! آیا این همه ناتوانی در اجرای طرح توزیع سبد کالا به یک عذرخواهی خشک و خالی نیاز نداشت؟ ! گفتنی است که در جلسه یکشنبه شب هیئت محترم دولت، برخی از وزرای حاضر در جلسه نسبت به آنچه پیش آمده بود اعتراض کرده و خواستار پی گیری علت و پیشگیری جدی از تکرار موارد مشابه شده بودند و یکی از وزرای محترم پیشنهاد کرده بود، آقای رئیس جمهور و یا معاون اول ایشان، به خاطر آنچه پیش آمده از مردم عذرخواهی کند، که…

۳- آقای رئیس جمهور در حالی منتقدان توافقنامه ژنو یعنی بسیاری از علما، مراجع، دانشگاهیان، متخصصان حقوق بین الملل و دانش هسته ای را « کم سواد» معرفی کرده و به آنان اهانت می کند که پیش از این، بارها بر ضرورت انتقاد و حتی تشویق منتقدان تاکید ورزیده بود. به عنوان نمونه - و فقط نمونه - ایشان روز ۲۳ دی ماه در جشنواره تحقیقاتی علوم پزشکی رازی با تأکید بر ضرورت تشویق منتقدان گفته بود « اگر نگذاریم اندیشه و نقد و پرسش بروز و ظهور پیدا کند، ناچار زیرزمینی می شود و این به نفع جامعه نیست. » آقای روحانی در جای دیگری گریز از نقد را زمینه ساز دیکتاتوری دانسته بود و نیز، در کتاب خود با عنوان « امنیت ملی و دیپلماسی هسته ای» که چند سال قبل چاپ و منتشر شده است؛ آورده بود؛ « گاهی فکر می کنیم اعتراف به هرگونه اشتباهی به معنای شکست خواهد بود.

این یکی از بزرگترین اشکالات در نظام تصمیم گیری کشور است و متأسفانه هنوز در جامعه ما انتقاد جایگاه خود را پیدا نکرده است… باید انتقاد به یک معروف و کار شایسته تبدیل شود و انتقادکننده در انتظار تشویق باشد و نه تنبیه… بزرگترین شجاعت، پذیرش اشتباه و خطا از طرف مسئولان است. » اکنون باید از جناب رئیس جمهور محترم پرسید؛ اگر « انتقاد» را لازمه پیشرفت، مانع دیکتاتوری و انتقادکنندگان را درخور تشویق می دانید، چرا به کسانی که بسیاری از آنان با ارائه مستندات روشن، به توافقنامه ژنو انتقاد کرده اند، تهمت « کم سوادی» ! و مواجب بگیری! می زنید؟ ! و چنانچه حاضر نیستید کمترین انتقادی را بپذیرید چرا پذیرش اشتباه و انتقاد را بزرگترین شجاعت مسئولان معرفی کرده اید؟ !

۴- این احتمال نیز به ذهن خطور می کند که مبادا برخی از اطرافیان رئیس جمهور محترم برای فرار از پاسخگویی خود در قبال بی تدبیری خسارت آفرین توزیع سبد کالا از اعتماد ایشان سوءاستفاده کرده و حمله تند و اهانت آمیز به منتقدان توافقنامه ژنو را به وی پیشنهاد کرده باشند، تا از این طریق، ماجرای یاد شده در واکنش منتقدان به اهانت رئیس جمهور و معاون ایشان، به فراموشی سپرده شود! که در این صورت، توجه و دقت بیشتر رئیس جمهور محترم نسبت به این طیف از اطرافیان ضرورت بیشتری خواهد داشت.

۵- آقای دکتر روحانی در اهانت خود به منتقدان توافقنامه ژنو توضیح ندادند چرا در بحبوحه اعتراض همگانی به بی تدبیری و ناتوانی دولت در توزیع سبد کالا به یاد توافق ژنو و اهانت به منتقدان آن افتاده اند؟ ! و معاون اول ایشان نیز، این پرسش را بی پاسخ گذاشت که دولت محترم در توافق ژنو، کدام دستاورد قابل ارائه و امتیاز درخور توجهی را برای ملت به ارمغان آورده است که به قول ایشان، برای برخی از منتقدان این توافقنامه « حسادت برانگیز» ! باشد؟ ! « امتیاز نقد» دادن و وعده نسیه گرفتن، افتخار نیست که حسادت دیگران را در پی داشته باشد؟ ! تا آنجا که با ارائه شواهد و مستندات برگرفته از متن توافقنامه ژنو قابل دیدن است، تنها دستاورد درخور توجه توافقنامه یاد شده، اثبات « غیرقابل اعتماد بودن» آمریکاست و صد البته باید گفت که این دستاورد برای نسل های سوم و چهارم انقلاب که کینه توزی های آمریکا را از نزدیک ندیده بودند و همچنین برای برخی از دولتمردان که حریف را قابل اعتماد تلقی می کردند، دستاورد بزرگ و قابل ملاحظه ای است.

و اما، به جناب آقای روحانی و برخی دیگر از دولتمردان محترم که توافقنامه ژنو را « بزرگترین توافق قرن» ! و « نتیجه تسلیم قدرت های بزرگ» ! می دانند پیشنهاد می کنیم زمینه ای برای یک نشست مشترک میان برخی از منتقدان و حامیان توافقنامه یاد شده فراهم آورند و هر دو طرف با این شرط که فقط به شواهد مستند از متن توافقنامه تکیه کنند، درباره آن به اظهارنظر بنشینند. باور ما این است که در آینده ای نه چندان دور، واقعیت تلخی که این توافقنامه در پی دارد، آشکار خواهد شد، اگر چه نشانه های آن از هم اکنون نیز قابل دیدن است.