سرخاب: کاش قلعه‌نوعی کاپیتان استقلال بود

به گزارش پارس به نقل از اوج، عباس سرخاب  عنوان کرد: من نمی دانم چطور پس از سالها رسانه ها یاد من افتادند. به هر حال یادم رفته بود عباس سرخاب هستم و روزی با پیراهن استقلال ستاره دوم قهرمانی در آسیا را در کنار بزرگان کسب کردیم.

وی ادامه داد: فرزند من الان ۱۶ سال سن دارد و هر موقع مراسمی می شود و باشگاه جشنی برگزار می کند از من می پرسد بابا چرا تو را فراموش کرده اند. البته ایرادی ندارد. من خودم را همیشه کوچکترین عضو خانواده استقلال می دانم و هیچ منتی هم نیست ولی دوست ندارم روزی که از کار افتادم عزیز شوم. فقط همین قدر که نامم از کنار اسم بزرگ استقلال فراموش نشود برایم یک دنیا می ارزد. ما فکر می کنیم فراموش شده هستیم. این رفتارها باعث می شود بازیکنان امروزی هم تصمیم بگیرند که بروند. ما به خاطر استقلال و مردم عاشق استقلال می جنگیدیم. برای ما استقلال خیلی اهمیت داشت و همه زندگی ما بود. آن سالها، سالهای استقلال مردمی بود نه استقلال امروز که اقتصادی شده است.

بازیکن برتر جام باشگاههای آسیا در سال ۱۹۹۰ میلادی گفت: وقتی از آن مسابقات در بنگلادش برگشتیم پیشنهاد خوبی از عمان و قطر داشتم. فکر می کنم در آن زمان یک پیشنهاد نجومی بود اما پس از صحبت هایی که با شاهین بیانی، امیر قلعه نوعی، شاهرخ بیانی، عبدالعلی چنگیز و بقیه بزرگان تیم داشتم تصمیم گرفتم در استقلال بمانم. واقعیت این است بزرگان تیم را که می دیدیم جرات نداشتیم حرف از رفتن بزنیم.

وی ادامه داد: وقتی تیم نیاز به کمک دارد باید در کنارش بود. اینکه بازیکنان کلیدی استقلال در این مقطع حساس از فصل رفتند از دید من کار درستی نبود. شاید آنها معذوریت های خودشان را دارند ولی من نمی دانم. درباره خودم حرف می زنم. من ضربه خوردم ولی استقلال را نفروختم. به روی جامعه نمی آوریم ولی در بعد مالی هم تحت فشار هستیم. سوال من این است اگر اگر استقلال قهرمان آسیا نمی شد، نایب قهرمان آسیا نمی شد به جایگاه امروزش می رسید؟ هیچ توقعی هم نداریم فقط می خواهیم فراموش نشویم.

سرخاب تاکید کرد: وقتی بزرگان تیم را می دیدیم که با تمام وجود بازی می کنند این مساله باعث می شد که ما تعصب بیشتری روی استقلال پیدا کنیم. شاهین بیانی با تمام وجودش در خدمت استقلال بود. امیر قلعه نوعی با همه وجود بازی می کرد. ما به این بازیکنان که نگاه می کردیم اصلا رویمان نمی شد بگوییم می خواهیم برویم. من از دلم حرف می زنم. وقتی شاهین بیانی و اصغر حاجیلو با آن همه سابقه کاپیتان استقلال بودند، همه بازیکنان به دنبال این بودند که وحدت و یکپارچگی تیم حفظ شود. چیزی که امروز وجود ندارد و استقلال متاسفانه بزرگتری داخل زمین ندارد. این مساله باعث می شود که امثال منتظری و نکونام به راحتی بروند. در حالیکه می شد جور دیگری مدیریت کرد. کاش همین الان هم امیر قلعه نوعی کاپیتان استقلال بود. به نظرم اگر امیر، یک امیر قلعه نوعی درون زمین داشت مشکلات استقلال کلا حل می شد.

وی افزود: با همه بی مهری هایی که به من شده است، خودم را یک استقلالی می دانم و هرگز خاطرات خوب روزهای حضورم در این تیم را فراموش نمی کنم. امیدوارم شرایطی فراهم شود تا ما بتوانیم در خانه مان کار کنیم.