مقصر اصلی تساوی داربی

به گزارش پارس به نقل از گل، در داربی دقیقه نود که شد قسمتی از ورزشگاه که معروف به آتیشی های پرسپولیسی هستند شروع به اعتراض کردند. کمی بعد هم هواداران استقلال شعارهایی مبنی بر گله به چهارمین تساوی بدون گل سر دادند. دایی و قلعه نویی هم در نشست خبری به گونه ای صحبت کردند که شنونده با وجود اینکه حرف تازه ای از آنها نمی شنید اما متوجه می شد که آنها چندان از تساوی بدشان نمی آید. قلعه نویی که رسما اعتراف کرد خوشنود است دایی هم بعد از کمی غرولند و ادعای بهتر بودن از استقلال به گونه ای معترف شد که نمی توانست هجومی تر از آن بازی کند چون ممکن بود استقلال با ضد حملهریال بدون هیچ موقعیت گلی، ناگهان برنده بازی شود.

اما با وجود همه این اعتراضات به روند تساوی های ملال آور، مقصر کیست؟ امیر قلعه نویی شنبه در تازه ترین اظهار نظرش مدعی شد او تقصیری ندارد. مردی که رکورداری ۹ تساوی در داربی از ۱۲ مسابقه است می گوید من مقصر نیستم! علی دایی هم می گوید نیمه دوم ما بهتر بودیم اما نمی گوید ثمره این برتری واقعا چند موقعیت گل بود؟ اینکه پرسپولیس بهتر از استقلال توپ را به حرکت در آورد و در چهل و پنج دقیقه دوم، برتر بود یک بدیهیست اما هر برتری ای باید یک خروجی داشته باشد. پرسپولیس به تصاحب میانه میدان بسنده کرد و هرگز آن حملاتی که دامنه دار بودنش منتج به گل می شد را پایه نریخت. که اگر چنین می کرد قطعا باید الان چند موقعیت خوب گلزنی در ذهن مان داشتیم. اما فقط ضربه ایستگاهی محمد نوری در حافظه همه مانده و چند نفوذ نصفه و نیمه از عالیشاه و صادقیان و ارسال های آماتور گونه این نو ستاره های نیمه آماده.

دایی و قلعه نویی برابر هم قرار گرفتند که به یکدیگر نبازند که اگر غیر از این بود در نیمه دوم امیر یکبار فقط یک بار دستور حمله می داد و در این سو دایی در ۱۵ دقیقه پایانی با به زمین آوردن مسلمان و اضافه کردن یک مهاجم تازه نفس به خط حمله خسته تک نفره اش، مقدمات یک برد را مهیا می کرد. اما مردان شطرنج باز ما به فکر پات بودند، همه مهره های بی خاصیت کنار رفتند و در نهایت دو شاه برابر هم به تساوی رضایت دادند.

این وضعیت می تواند تا مدت ها ادامه داشته باشد اگر سطح توقع و نگاه هوادار تغییر نکند. روزهایی که پرسپولیس در آزادی مقابل تیم های ته جدول مثل مس و فجر در طول نود دقیقه تنها یکی دو موقعیت گل ایجاد می کند و پس از گلزنی و پیش افتادن به مدیریت فکر می کند تا سیر کردن تماشاگرانش از دیدن گل، وقتی استقلال برابر همین تیم های ته جدولی با آژان کشی و سانتر تنها به یک گل می رسد و سپس دفاع را مقدس می پندارد وضعیت همین است که می بینید. آن روز پرسپولیس در صدر بود و هوادارانش بی توجه به کیفیت نگران کننده تیم شان تنها صدرات برایشان فضیلت بود و بس و حالا استقلال چنین وضعیتی را در صدر دارد و همه معترضان به نتیجه داربی که از جنس آبی اند ته دلشان خرسند هستند که تیم شان با چهار امتیاز اختلاف با قرمزها در صدر است. شکلات بالانشینی موقت آنان را ارضا کرده و برای شان کوچکترین اهمیتی ندارد با این کیفیت هیچ ضمانتی بر بقا در صدر نیست.

پیش از این تماشاگران با تحریم بازی ها اعتراض شان را به گوش سلاطین بردهای حد اقلی رساندند اما این کافی نیست.

زمانی که تیم آنها به صدر می آید همه چیز را فراموش می کنند، این آنها هستند که بعد از برد یک بر صفر در آزادی عوض اعتراض به عملکرد تیم شان آنها را تشویق می کنند و همین مشوقی می شود برای یک بازی کسالت بار دیگر. مهره های استقلال و راه آهن را روی دو کفه ترازو بریزید یکی از حدت سنگینی به عمق زمین می رود و مجاور نفت می شود دیگری لایه اوزن را سوراخ می کند از بس سبک است اما عملکرد نود دقیقه ای این دو تقریبا شبیه هم است و اختلاف بازی همان یک گلی است که زده شد. بازی استقلال و استقلال خوزستان هم داستانش همین است. پرسپولیس هم دقیقا چنین سناریویی را دارد.

مقصر تساوی صفر بر صفر داربی همین تفکری است که شما تشویقش می کنید. شما هستید که برد زورکی در آزادی با حداقل نتیجه ارضایتان می کند. پس اعتراض نکنید، شاهان شما در همان مسیری می روند که شما خواستید. اگر نمی خواهید مسیر این باشد دست کم یک بار بعد از یک برد با این کیفیت آنها را شماتت کنید.

همه چیز سه امتیاز با هر کیفیتی نیست. ماحصل آن تفکر می شود چهار تساوی بدون گل در داربی. در رویایی ترین حالت، تیم تان قهرمان می شود بدون اینکه شما یک بار برای دیدن بازی هایش به ورزشگاه رفته باشید و صورت دیگر قضیه می تواند یک قمار بد باشد، هم زیبایی را ندیدید هم جام را. قطعا در پایان فصل یکی از دو طیف هوادار سرخابی چنین وضعیتی را دارد. البته شاید تیم سومی قهرمان شد و هر دو قشر بازنده این قمار شدند.