سیمرغ به قلب تل‌آویو خورد

بهانه این محکومیت این بود که این اقدامات در راستای توسعه صنعت موشکی و به‌ویژه موشک‌های بالستیک است. گذشته از اینکه توسعه صنایع نظامی هم حق و هم تکلیف کشورهای آزاده و مستقل به شمار می‌رود، روشن است که این بهانه مستمسکی بی‌پشتوانه بوده و اصل مطلب، جلوگیری از پیشرفت علمی ایران است. پیشرفت علمی گاهی بیش از پیشرفت نظامی برای یک کشور اقتدار می‌آورد. قوی شدن همه‌جانبه ایران به‌عنوان کشوری که بالقوه می‌تواند یک قدرت جهانی باشد برای دشمن خیلی ترسناک‌تر از این است که ما به‌طور مستقیم در درگیری‌های مختلف منطقه‌ای وارد شویم. اگر قوت و شدت عمل ایران در مسائل نظامی برایمان اهمیت دارد و گاهی از سر غیرت، نیروهای مسلح کشور را به واکنش‌هایی فعالانه‌تر در برابر دشمن دعوت می‌کنیم، باید اخباری همچون پرتاب ماهواره‌بر سیمرغ هم برایمان مهم باشد.  

ماهواره‌بر سیمرغ پنج تلاش ناموفق داشت، شکست‌هایی که باعث می‌شد دشمنان ایران زبان به‌طعنه و تمسخر صنعت بالغ و بالنده هوا و فضای ایران بگشایند. اما حالا که سیمرغ توانست برای اولین بار سه ماهواره را به‌صورت هم‌زمان به فضا پرتاب کند همه شکست‌های پیشین هم‌رنگ پیروزی می‌گیرند. این رمز توسعه و  پیشرفت است؛ بلندپروازی، نهراسیدن از شکست‌ها و یاوه‌گویی‌ها و ختم شکست‌های کوچک به پیروزی‌های بزرگ. 

این الگو در تمام بخش‌های کشور قابل پیاده‌سازی است. اقتدار همه‌جانبه کشور کارآمدتر و دشمن‌شکن‌تر از شدت عمل صرف در امور نظامی است. اقتدار فرهنگی، اقتصادی و سیاسی ما، انتقام از تمام ظلم‌هایی است که در طول تاریخ به سرزمین و آیین ما رفته است. اگر ما به رسانه‌هایی پرمخاطب دست‌یابیم و اقتدار فرهنگی را رقم زنیم، مثل این است که سیمرغ هوا کرده‌ایم و اقتدار علمی کسب کرده‌ایم. همچنین اگر انتخاباتی با مشارکت بالا داشته باشیم، مثل این است که دشمن را موشک‌باران کرده‌ایم.