گشت و گذار راسوها در خیابان های تهران
شهروندان تهرانی به دیدن موش و گربه و حتی روباه در برخی نقاط شهر عادت کرده‌اند اما حضور راسو در تهران امری تازه است.
به تازگی تصاویری در فضای مجازی پخش شده که نشان از تردد راسوها در شهر تهران دارد. اسماعیل کهرم کارشناس محیط زیست در این رابطه گفت: زیستگاه راسوها معمولا بیشه‌زارها است؛ یعنی مکان‌هایی تک‌درخت است، نه جنگل. زیرا در جنگل درخت‌ها متراکم هستند.به گفته او راسوهای رهاشده در تهران یا حیوان خانگی هستند یا به طور طبیعی به دنبال غذا و محیط مناسب به این شهر آمده‌اند.
اسماعیل کهرم کارشناس محیط زیست گفت: این حیوان همه‌چیزخوار است و از تخم پرندگان تا خود پرندگان، موش و سایر جوندگان تغدیه می‌کند. راسوها حیوانات پرقدرتی هستند. برای مثال خرگوش دوبرابر وزن راسو وزن دارد. با این حال راسو آن را شکار و حتی در لانه خود پنهان می‌کند.
کهرم گفت: در لانه برخی راسوها بین ۲۰ تا ۳۰ خرگوش و موش دیده شده که راسو در داخل لانه نگهداری کرده تا به تدریج از آن به عنوان غذا استفاده کند.
این کارشناس محیط زیست گفت: این راسو مانند اجاره‌نشین‌ها است. اگر از مکان خوشش بیاید و شرایط برایش فراهم باشد، می‌ماند و اگر نه، آن مکان را ترک می‌کند.
کهرم گفت: اخیراً بلبل خرما، مرغ مینا، فاخته‌ها و حتی روباه جزو گونه‌هایی هستند که در تهران ساکن شده اند.
به گفته کهرم، این راسوها برای انسان خطری ندارند. مگر در شرایطی که حیوانات خانگی مانند مرغ و خروس را شکار کنند. البته گونه‌های بزرگ‌تر این حیوان قادر به حمله به انسان هستند اما این گونه در ایران وجود ندارد.
در کشور ما ۸ گونه راسو به نام‌های راسو، شنگ هندیز، شنگ میان رودان (سمور آبی)، رودک معمولی، رودک عسل‌خوار، سمور جنگلی، سمور سنگی و زرده‌بر زندگی می‌کنند اما با این وجود، مشاهده راسو در شهر پدیده‌ای نادر است.
فیلم/ جدال دیدنی راسو و مار کبری در خیابان
راسو
راسو سرده‌ای از پستانداران گوشتخوار و فعال و چالاک کوچک‌اندام است که بدنی کشیده و باریک و دست و پاهایی کوچک دارد. راسو در خانوادهٔ راسوئیان قرار دارد. در متون طب سنتی با نام عربی آن دَلق که خود معرب دَله فارسی است یاد شده است.راسو، جانوری گوشتخوار و بسیار درنده است. اهمیت این جانور بیشتر به‌خاطر پوستش می‌باشد. در بسیاری از کشورها، این جانور وحشی را بوسیله تله شکار کرده و پرورش می‌دهند. این جانور شباهت بسیاری به سمورهای بزرگ دارد ولی رنگش تیره‌تر است.
راسو به نسبت بسیاری از پستانداران دوزیست بیشتر وقت خود را در خشکی می‌گذراند، با آنکه پاهایش پرده‌دار نیست ولی شناگری قابل است.
راسوها، موجودات حفرکننده واقعی و نقب‌زن نیستند، ولی اغلب نقب‌ها را طولانی‌تر و وسیع‌تر کرده و از نقب‌های خالی سواحل رودخانه‌ها استفاده می‌کنند. آنها معمولاً لانه‌های خود را در شکاف صخره‌ها، یا کُنده درخت‌های توخالی می‌سازند. لانه محل استراحت و زاد و ولد راسوها پوشیده از خزه و پر از علف است.
این جانور برای نخستین بار، در سال ۱۹۲۹ از آمریکا به انگلستان آورده شد. بعضی‌ها از مزارع محل پرورششان فرار کرده و در حیات وحش پراکنده شدند. در سال ۱۹۰۰ مسلم شد که بسیاری از آنها در نقاط مختلف به زاد و ولد پرداخته‌اند.
کالبدشناسی
گردن این جانور کشیده و دمش نسبتاً بلند و پر مو است. گونه‌های مختلف راسو از ۱۲ تا ۴۵ سانتیمتر درازا دارند. خز برخی گونه‌های راسو در زمستان کاملاً سفید می‌شود. تمام انواع راسوها توانایی خوبی برای بالا رفتن از درخت و کندن زمین دارند. جنس ماده این جانور معمولاً اندازهٔ کوچک‌تری دارد. طول دم در گونه‌های مختلف بین ۳۴ تا ۵۲ میلی‌متر است.
راسوی نر در حدود دو فوت طول و ۳ پوند وزن دارد. راسوی ماده از نظر وزن و طول اندام تقریباً برابر با نصف اندازه‌های یادشده است.
خوراک راسوها
این جانوران معمولاً از پستانداران کوچک تغذیه می‌کنند و گاهی مرغ‌های اهلی و خرگوشهای پرورشی را نیز شکار می‌کند. خوراک راسو، همانند خوراک گربه آبی شامل ماهی، بچه‌اردک و دیگر پرندگان و ماکیان‌ها است.
راسوها شکارچیانی درنده‌خو هستند و بعضی اوقات بیش از آنچه را که مورد نیازشان است، صید کرده و می‌کشند. پرورش‌دهندگان راسوها، باید دقت کامل مبذول داشته و نگذارند که راسوهایشان فرار کنند؛ زیرا تعداد کمی از این جانوران قادرند، در عرض یک شب خسارات هنگفت و جبران‌ناپذیری به مرغداری وارد آورند.
راسوها، نه تنها، جوجه‌ها را می‌کشند، بلکه به مرغ‌های بزرگ نیز حمله می‌کنند. راسو، در هنگام حمله بسیار چالاک است و مرغ، در برابر راسو راه واقعی دفاع از خود را ندارد.