سانسور به سبک علی دایی!

به گزارش پارس به نقل ازجام نیوز، همین اعتراف حالا به برگ برنده بزرگ دایی تبدیل شده تا او چپ و راست پز راستگویی و جسارتش را بدهد و به خبرگزاری ها فخر بفروشد که: « دیدید راست می گفتم؟ من را احمدی نژاد کنار گذاشت، نه اینها! »

اما آیا واقعا دایی حق دارد این هه شادمان باشد و از موضع برتر با این ماجرا برخورد کند؟ آیا آنچه علی آبادی به زبان آورده، حقیقتا حکم به حقانیت شهریار می دهد؟ بعید به نظر می رسد اینطور باشد!

در روایت تاریخی و تکراری علی دایی از چگونگی حضورش در تیم ملی، یک بخش مهم به اراده خود این مربی دایما سانسور می شود؛ اینکه او اصلا به فرمان چه کسی سرمربی تیم ملی شد؟

آقای گل فوتبال ملی جهان طی چهار سال گذشته سخت در تلاش بوده تا وانمود کند انتصابش به عنوان سرمربی تیم ملی، با صلاحدید علی آبادی رخ داده، اما عزلش دستپخت احمدی نژاد بوده است؛ آنچه بعید به نظر می رسد واقعیت داشته باشد.

محمد مایلی کهن مدت ها پیش با قاطعیت هرچه تمام تر مدعی شده بود تا به حال همه سرمربیان تیم ملی با نظر روسای جمهور انتخاب شده اند. حقیقت هم همین است که امکان حضور مستقل یک سرمربی روی نیمکت مهم ترین تیم ورزشی کشور آنقدرها زیاد نیست. در دوران محمد خاتمی، حتی بازگشت برانکو ایوانکوویچ به تیم ملی هم به رییس دولت اصلاحات و یاران نزدیکش نسبت داده شد.

در این شرایط خیلی دشوار است که بپذیریم مثلا کسی مثل علی آبادی برای حضور دایی در تیم ملی پا در میانی کرده است. در حقیقت زمانی که شهریار روی این نیمکت داغ می نشست، دولت نهم با یک خروار رویابافی در مورد لزوم سپردن کار به نیروهای جوان داخلی بر مسند قدرت قرار داشت و اصلا برگزیده شدن دایی، اتفاقی در مسیر همین طرز تفکر تلقی می شد.

در این شرایط اصلا دور از ذهن نیست که پای حکم نصب دایی را هم احمدی نژاد مهر کرده باشد؛ به ویژه که رییس دولت عدالت و مهرورزی، اصولا روحیه تمامیت خواهانه ای هم داشت.

شاید هر کسی دیگری هم جای دایی بود، بعد از مواجه شدن با پیشنهاد هدایت تیم ملی این درخواست را بی درنگ قبول می کرد و کاری هم به این نداشت که پشت پرده این موقعیت ممتاز شغلی، چه دستی در کار است. تا اینجای کار گناه چندانی متوجه شهریار نیست.

اشکال در کار دایی از زمانی شروع می شود که او پس از برکناری، مدام تلاش کرده با نصفه تعریف کردن این حکایت، از خودش قهرمان ملی بسازد. کاش حداقل یک نفر روی این کره خاکی زندگی می کرد که سرمربی پرسپولیس از او حرف شنوی داشته باشد.

اگر اینطور می شد، او می توانست جلو برود و خطاب به شهریار بگوید: « بی خیال آقای دایی؛ رفتنت اصولی نبود، مثل آمدنت که از راه منطقی پیش نیامد و مثل ماندنت که به صلاح خودت و فوتبال این مملکت نبود. بی خیال برادر! »