آقای رئیس! حالاوقت رفتن است

به گزارش پارس ، به نقل از فارس، از قدیم گفته اند هر کسی را بهر کاری ساختند اما عجب که هر چه قدیمی ها گفته اند نه به کار آید و نه به بار. انگار ما نباید از گذشته عبرت بگیریم که اگر می گرفتیم اکنون کار کشتی به اینجا نمی رسید. شواهد پیداست و هویدا که ما گفتیم و نوشتیم کشتی را باید به اهلش سپرد. اهل یعنی کسی که بتواند کشتی را اداره کند و مدیریت. حجت الله خطیب را از خیلی دورترها می شناسیم. از زمانی که مدیرکل اداره تربیت بدنی استان تهران بود و تا روزی که مدیریت باشگاه پرسپولیس را بر عهده گرفت و سپس با کوله باری بدهی مدیریت این باشگاه را به نفر بعدی واگذار کرد اما دنیا چرخید و چرخید تا گردونه هدایت فدراسیون ورزش اول کشور به او سپرده شد.

ما نوشتیم که خطیب به درد این کار نمی خورد اما به گوش کسی نرفت که نرفت تا اینکه شواهد یکی پس از دیگری از غیب بیرون آمدند، اما انگار همه خود را به بی خیالی زده اند.

بعد از ماجراهای دنباله دار بدهی های سنگین فدراسیون کشتی، هجوم هر روزه طلبکاران به فدراسیون و خالی کردن خانه کشتی از دستگاه های بدنسازی بابت طلب های چند صد میلیونی، حالا نوبت افتضاحی جدید بود؛ گروگانگیری نوجوانان در مغولستان! تعبیری که برخی رسانه ها بابت سرگردانی و عدم اجازه خروج کشتی گیران نوجوان از مغولستان به کشور از آن استفاده کردند.

بعد از اتفاقات ناگواری که برای تیم های ملی کشتی نوجوانان در مغولستان پیش آمد و اخراج اعضای تیم فرنگی از هتل محل اقامتشان بابت پولی ناچیز و آوارگی چند روزه آنها در کشوری غریب، مسئولان فدراسیون کشتی نه تنها ککشان نگزید که مدعی شده و باز هم بی پولی را بهانه کرده و توپ را به زمین وزارت ورزش انداختند.

با وجود تمام اتفاقاتی که این چند روزه رخ داد هر چه ما منتظر ماندیم تا پاسخی قانع کننده یا حداقل عذرخواهی هر چند بی نتیجه ببینیم، اما همانگونه که پیش بینی می شد بی فایده بود.

در حالی که سران فدراسیون در اعتماد به نفسی عجیب توپ را به زمین وزارت انداخته اند، در وزارت ورزش هم هیچ کس پاسخگو نیست و کوچکترین واکنشی نسبت به این قضیه صورت نگرفت. فدراسیون کشتی هم که تکلیفش مشخص است چون ماه هاست با این روش اداره می شود.

به هر حال اگر سو ء مدیریتی صورت گرفته است که حتماً اینگونه بوده است؛ باید واکنشی از سوی وزارت ورزش نسبت به مدیریت ضعیف و سراسر اشتباه سرپرست فدراسیون کشتی صورت می گرفت، اما به نظر می رسد شخص وزیر که ساعات پایانی حضور در وزارتخانه را سپری می کند نمی خواهد خود را دچار چالش کند و در ظاهر که برایش اهمیتی ندارد در حوزه های تحت مسئولیتش چه اتفاقاتی در حال وقوع است و می خواهد آخرین ساعات را به همین شیوه ای که در پیش دارد جلو ببرد.

بدون شک اتفاقاتی که در مغولستان برای کشتی گیران نوجوان ایران پیش آمد تا مدت ها در ذهن علاقمندان به ورزش خواهد بود و اگر با لفظ « آبروریزی» و « افتضاح بزرگ» از آن یاد کنیم سخنی به گزاف نگفته ایم. برای نخستین بار در تاریخ ورزش کشورمان تیمی آن هم در رده سنی نوجوانان به یک کشور خارجی فرستاده شد، اما به گروگان گرفته شدند؛ به طوری که نه راه پیش داشتند و نه راه پس!

برخی معتقدند خطیب با این کارنامه سراسر حاشیه و مدیریت ناموفق و ضعیف بر ورزش اول کشور باید استعفا دهد، اما وی که خود را همچنان مدیری موفق می داند علاقه ای به دل کندن از صندلی ریاست فدراسیون گوش شکسته ها ندارد و حاضر است برای حفظ آن دست به هر کاری بزند.

اما با این حال آیا نباید اراده ای از مسئولان بالادستی بر تغییر در این فدراسیون اعمال شود؟ که به نظر می رسد چنین اراده ای هم وجود ندارد!

نمی دانیم آیا عباسی در تنهایی خود به انتخاب خطیب به عنوان سرپرست فدراسیون کشتی ایراد می گیرد یا نه و یا اینکه چه نمره ای بابت این انتخاب به خود می دهد اما این انتظار می رفت اگر همچنان به انتخاب خطیب اعتقاد دارد بابت اتفاقی که پیش آمده بود واکنشی نشان می داد و یا حداقل بیاینه ای بابت مبرا کردن فدراسیون کشتی از این فاجعه صادر می کرد که نکرد تا به این فکر کنیم آیا وزیر هم به انتخاب اشتباهش معترف شده است؟

شاید خطیب تا سال ها نخواهد اشتباهاتش را بپذیرد و کنار برود و تمایل داشته باشد با همین روند کشتی را به قهقرا ببرد، اما آیا نباید نیرویی از بیرون و از طرف مسئولان بلندپایه ورزش او را بازخواست کنند تا حداقل جلوی این روند نزولی و سقوط گرفته شود.

خطیب در این مدت به خوبی نشان داد که مرد روزهای سخت نیست و در شرایط حساس زیر بار مسئولیت های بزرگ شانه خالی می کند شاهد این مدعا هم آن است که در این وقایع اثری از او به عنوان مسئول اول فدراسیون دیده نشد و دریغ از حتی یک اظهار نظر!

به هر صورت همه به خوبی می دانیم که ورزش کشور با مشکلات مالی فراوان دست به گریبان است و این مختص یک رشته و کشتی نیست به طوری که با اعلام وزیر ورزش تا چند ماه پیش بیشترین کمک مالی سال های اخیر این رشته به فدراسیون کشتی با حدود ۱۱ میلیارد تومان شده بود، اما مسئولان فدراسیون کشتی همچنان از بی پولی می نالند، پس هنر مدیریت چه می شود؟

اگر پول بی حساب و کتاب در چرخه ورزش وجود داشته باشد که مدیریت مفهومی ندارد، اما نکته جالب توجه در این بین عدم مسئولیت پذیری فدراسیون نشین ها بود به طوری که در نهایت هیچ کس زیر بار این آبروریزی و افتضاح بزرگ نرفت و با انداختن توپ به زمین یکدیگر سعی در شانه خالی کردن از زیر بار مسئولیت داشتند.

در هر صورت استعفا شجاعت می خواهد و به نظرمی رسد خطیب این شجاعت را نداشته باشد، اما باید بداند که حالا وقت رفتن است؛ همین حالا.